Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

CARPE DIEM

του Diego Marín Galisteo                                                                                  από εδώ

Στο πρώτο μου ταξίδι με αεροπλάνο αντάλλαξα άθελα μου την βαλίτσα μου, με μια βαλίτσα ενός άλλου επιβάτη και δεν το κατάλαβα, μέχρι που έφτασα στο ξενοδοχείο. Μιας και είμαι πραγματιστής, προσάρμοσα τις διακοπές μου στο στυλ των αποσκευών που μου έλαχαν. 

Σε μια άλλη περίπτωση, ευρισκόμενος στο πάρκο, μου άφησαν κατά λάθος ένα αμαξάκι με ένα παιδί μέσα, που δεν ήτανε δικό μου. Μιας και είμαι ένας άνθρωπος με σταθερές συνήθειες, όταν γύρισα στο σπίτι, το μπανιάρισα, του έδωσα να φάει και το έβαλα στην κούνια.

Με τον ίδιο τρόπο, είπα σε αγαπώ, πολλές φορές στην λάθος γυναίκα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Πρέπει να προσθέσω, έπειτα από όλα αυτά, ότι επίσης είμαι ένα άτομο αισιόδοξο και τώρα που πέφτω σε αυτόν τον γκρεμό, μέσα σε ένα αμάξι, που δεν είναι το δικό μου, δεν ανησυχώ. Σίγουρα αυτό το μπέρδεμα θα είναι το τελευταίο.

CARPE DIEM
......
En mi primer viaje en avión intercambié sin querer mi maleta con la de otro pasajero, y no me di cuenta hasta que llegué al hotel. Como soy pragmático, amoldé mis vacaciones al tipo de equipaje que me tocó.
.......
En otra ocasión, estando en un parque, me llevé por error un cochecito con un niño dentro que no era el mío. Como soy hombre de costumbres fijas, cuando volví a casa lo bañé, le di de comer y lo dejé en la cuna.
.......
De igual modo, le he dicho te quiero muchas veces a la mujer equivocada, pero esa es otra historia…
......
Tengo que añadir que, después de todo, también soy una persona optimista, y ahora que estoy cayendo por este precipicio en un coche que no es el mío, no me preocupo. Seguro que esta confusión será la última.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

Ρίζες



Eugenio Mandrini- Raíces


Ρίζες



Με το τελευταίο χτύπημα του τσεκουριού, το δέντρο έπεσε βαριά στο έδαφος. Ωστόσο, τα πουλιά παραμένουν εκεί που πριν βρισκόντουσαν τα κλωνάρια. Ίσως γιατί είναι μονάχα η σκιά αυτών των πουλιών. Ίσως γιατί αυτά τα πουλιά κοιτούσαν υπερβολικά μακριά και η υπερβολική απόσταση τα υπνώτισε. Ή ίσως πάλι, γιατί η μνήμη του δέντρου πεθαίνει αργότερα.

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Η κλεψύδρα

Η κλεψύδρα                                                                                                                      από εδώ

Ήταν κάποτε ένας άντρας που αγαπούσε τόσο την γυναίκα του, ώστε την μέρα που πέθανε, την αποτέφρωσε και μετά έβαλε τις στάχτες της σε μια κλεψύδρα. Όλοι οι γνωστοί του τον ρώταγαν, το γιατί μιας τέτοιας τρέλας, και εκείνος πάντα απαντούσε:

-Θέλω να συνεχίσω να περνώ τις ώρες μαζί της. 


Reloj de arena por Ángel Fabregat. El cielo de ruinas (2015)

Hubo un hombre que amaba tanto a su mujer que el día que murió hizo incinerarla y luego puso sus cenizas en un reloj de arena. Todos sus allegados le preguntaban el porqué de tal locura, a lo que él siempre respondía:

—Quiero seguir pasando las horas con ella.

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Ματωμένος Γάμος-Το νανούρισμα του τρανού αλόγου





   


                                                                                                           από εδώ

Federico García Lorca

Νανούρισμα από τον Ματωμένο Γάμο (πρώτη πράξη, σκηνή δεύτερη)

Πεθερά:
Νάνι, μωρό μου, νάνι
το άλογο το τρανό
που δεν ήθελε νερό.
Μαύρο το νερό
ανάμεσα στα κλώνια.
Όταν κοντοζυγώνει στην γέφυρα
σταματά και τραγουδά.
Ποιος θα μολογήσει, μωρό μου,
τι έχει το νερό
με την φιδίσια ουρά του
στην πράσινη του κοίτη;

Γυναίκα: (σιγανά)
Κοιμήσου, γαρύφαλλο μου,
το άλογο δεν θέλει να πιει νερό.
Οι οπλές πληγωμένες,
η χαίτη παγωμένη,
ανάμεσα στα μάτια
ένα ασημένιο μαχαίρι.
Κατέβαιναν στο ποτάμι.
Αχ! Το πώς κατέβαιναν!
Κυλούσε το αίμα
πιο γοργά κι απ’ το νερό.

Γυναίκα:
Κοιμήσου, γαρύφαλλο μου,
το άλογο δεν θέλει να πιει νερό.

Πεθερά:
Κοιμήσου, τριαντάφυλλο μου,
το άλογο βάλθηκε να κλαίει.

Γυναίκα:
Δεν ήθελε να φτάσει
στην βρεγμένη όχθη,
το χείλος του αχνίζει
ασημένιες μύγες.
Στα βουνά τ’ απόκρημνα
χλιμίντριζε μονάχο
με το νεκρό ποτάμι
πάνω στον λαιμό.
Αχ! Άλογο τρανό
που δεν ήθελε νερό!
Αχ! Βάσανο του χιονιού,
άλογο της αυγής!

Πεθερά:
Μην πλησιάζεις! Στάσου,
κλείσε το παράθυρο
με κλωνάρι ονείρων
και όνειρο των κλωναριών.

Γυναίκα:
Το μωρό μου κοιμάται.

Πεθερά:
Το μωρό μου σωπαίνει.

Γυναίκα:
Άλογο, το μωρό μου
έχει για μαξιλάρι.

Πεθερά:
Η κούνια του ατσάλι.

Γυναίκα:
Το στρώμα του γιρλάντα.

Πεθερά:
Νάνι, μωρό μου, νάνι.

Γυναίκα:
Αχ! Άλογο τρανό
που δεν ήθελε νερό!

Πεθερά:
Μην πλησιάζεις, μην μπαίνεις!
Φύγε στο βουνό.
Στις γκρίζες πεδιάδες
με το μουλάρι αντάμα.

Γυναίκα:  (κοιτάζοντας)
Το μωρό μου κοιμάται.

Πεθερά:
Το μωρό μου ξεκουράζεται.

Γυναίκα: (χαμηλά)
Κοιμήσου, γαρύφαλλο μου,
το άλογο δεν θέλει να πιει νερό.

Γυναίκα: (σηκώνεται και πολύ χαμηλά)
Κοιμήσου, τριαντάφυλλο μου,
το άλογο βάλθηκε να κλαίει.



Suegra:
Nana, niño, nana
del caballo grande
que no quiso el agua.
El agua era negra
dentro de las ramas.
Cuando llega el puente
se detiene y canta.
¿Quién dirá, mi niño,
lo que tiene el agua
con su larga cola
por su verde sala?

Mujer: (Bajo)
Duérmete, clavel,
que el caballo no quiere beber.

Suegra:
Duérmete, rosal,
que el caballo se pone a llorar.
Las patas heridas,
las crines heladas,
dentro de los ojos
un puñal de plata.
Bajaban al río.
¡Ay, cómo bajaban!
La sangre corría
más fuerte que el agua.

Mujer:
Duérmete, clavel,
que el caballo no quiere beber.

Suegra:
Duérmete, rosal,
que el caballo se pone a llorar.

Mujer:
No quiso tocar
la orilla mojada,
su belfo caliente
con moscas de plata.
A los montes duros
solo relinchaba
con el río muerto
sobre la garganta.
¡Ay, caballo grande
que no quiso el agua!
¡Ay, dolor de nieve,
caballo del alba!

Suegra:
¡No vengas! Detente,
cierra la ventana
con rama de sueños
y sueño de ramas.

Mujer:
Mi niño se duerme.

Suegra:
Mi niño se calla.

Mujer:
Caballo, mi niño
tiene una almohada.

Suegra:
Su cuna de acero.

Mujer:
Su colcha de holanda.

Suegra:
Nana, niño, nana.

Mujer:
¡Ay caballo grande
que no quiso el agua!

Suegra:
¡No vengas, no entres!
Vete a la montaña.
Por los valles grises
donde está la jaca.

Mujer: (Mirando)
Mi niño se duerme.

Suegra:
Mi niño descansa.

Mujer: (Bajito)
Duérmete, clavel,
que el caballo no quiere beber.

Mujer: (Levantándose, y muy bajito)
Duérmete, rosal.

que el caballo se pone a llorar.

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015

Η απουσία

                                                                                                                               από εδώ


Acareli Esteves


Η απουσία

Μου λέει,  ότι εγώ πάντοτε είμαι έξη ετών, γιατί σε αυτήν την ηλικία πέθανα. Δεν ξέρει ότι υπάρχω μονάχα γιατί κάθε νύχτα με καλεί, γαντζωμένη στην φωτογραφία ενός παιδιού. Εγώ την επισκέπτομαι, για να έχουν τα δάκρυα της όνομα. Ποτέ δεν θα της πω, ότι εγώ δεν είμαι ο νεκρός της. Ξέρω, ότι με χρειάζεται περισσότερο από την ίδια μου την οικογένεια, τέσσερα σπίτια προς τα αριστερά.

LA AUSENCIA


Me dice que yo siempre tengo seis años porque es la edad en la que morí. No sabe que sólo existo porque ella me convoca cada noche, agarrada a la foto de un niño. Yo la visito para que sus lágrimas tengan nombre. Nunca le diré que no soy su muerto. Sé que me necesita más que mi propia familia, cuatro casas a la izquierda.

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2015

Ελεγεία

                                                                                                                          από εδώ



Rosario Castellanos

Ελεγεία
Πουθενά αλλού, όπως στο πλάι σου, δεν ήμουν από πέτρα.

Κι εγώ που με ονειρευόμουνα σύννεφο, νερό,
αέρα πάνω στο φύλλο,
φωτιά από χιλιάδες εναλλασσόμενες φωτοβολίδες,
ήξερα μονάχα να κείμαι,
να βαραίνω, αυτό που ξέρει να κάνει κάθε πέτρα
γύρω από τον λαιμό του πνιγμένου.

Elegía
Nunca, como a tu lado, fui de piedra.

Y yo que me soñaba nube, agua,
aire sobre la hoja,
fuego de mil cambiantes llamaradas,
sólo supe yacer,
pesar, que es lo que sabe hacer la piedra

alrededor del cuello del ahogado.

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015

Τα ποδήλατα της ζωής μου

                                                                                                                           από εδώ

Τα ποδήλατα της ζωής μου

Ομολογώ, ότι είχα πολλά. Παρόλο, που κανένα δεν ήταν τόσο σπέσιαλ όσο το πρώτο.

Παρουσιάστηκε μαζί με τα παπούτσια μου, μια Πρωτοχρονιά κάποιου έτους που- επί τέλους- ο Άγιος Βασίλης έλαβε το γράμμα μου. Ήταν μια σαίτα. Ήξερα, ότι αυτό θα με οδηγούσε σε εκείνους τους δρόμους, που ποτέ δεν είχα αντιμετωπίσει μόνος και δεν με απογοήτευσε. Κι ακόμη ήταν υπομονετικό. Εκτεθειμένο στις λαύρες του καλοκαιριού και στους πάγους του Δεκέμβρη, περίμενε να τελειώσουν οι αγώνες ποδοσφαίρου ή τα ατελείωτα κυνηγητά βατραχιών και στωικά υπέμενε τις εφορμήσεις μου στις ανηφορικές πλαγιές ή το πέρασμα ανάμεσα από τους βάλτους. Αλλά ο χρόνος κύλησε και εκείνο δεν ήξερε πώς να προσαρμοστεί στις αλλαγές, που προκάλεσε αυτός σε εμένα. Μια πατίνα μοναξιάς το έκανε αόρατο, κρεμασμένο σε μια γωνιά στο βάθος του γκαράζ.

Μετά ήρθε ένα γαμάτο mountain bike με ταχύτητες, που έδεσε με το πιο περιπετειώδες κομμάτι μου. Υπήρχαν κι άλλα. Η κούρσα, που μετάλλαξε τα νωχελικά κυριακάτικα πρωινά και κουβάλησε τα τελευταία ξεσπάσματα της νιότης μου, οδηγώντας με στην κατάκτηση του ίδιου μου του εαυτού, μέσα από παράπλευρα δρομάκια.


Όλα ήταν τέλεια και όλα τα κρατάω στην μνήμη μου, ενώ ποδηλατώ σε τούτο, που αγκυρωμένο στην μέση της σάλας, προσθέτει νοσταλγίες και αφαιρεί θερμίδες.

Confieso que hubo muchas. Aunque ninguna tan especial como la primera.

Apareció junto a mis zapatos un seis de enero de un año en el que -por fin- los reyes recibieron mi carta. Fue un flechazo. Supe que ella me conduciría por aquellos caminos que nunca habría afrontado solo y no me defraudó. Además era paciente. Expuesta a los rigores del verano o al hielo de diciembre, esperaba a que terminasen mis partidos de fútbol o mis interminables cazas de ranas y soportaba con estoicismo mis embates subiendo pendientes o atravesando barrizales. Pero el tiempo avanzó y ella no supo adaptarse a los cambios que provocó en mí. Una patina de soledad la hizo invisible colgada en un rincón al fondo del garaje.

Después llegó una flamante mountain bike con velocidades que conectó con mi parte más aventurera. Hubo más. La de carrera, que transformó las abúlicas mañanas dominicales y soportó los últimos coletazos de mi juventud conduciéndome a la conquista de mí mismo, por carreteras secundarias.

Todas fueron especiales y todas guardo en mi memoria mientras pedaleo en esta que, varada en medio de la sala, suma nostalgia y resta calorías.

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2015

Η παλέτα των χρωμάτων



Η παλέτα των χρωμάτων του Pedro Carrasco                                                           από εδώ


Γύρισε στο πλευρό με σκοπό να συμφιλιωθεί με το όνειρο. Δεν βιαζόταν, ούτε για να σηκωθεί, ούτε για να κοιμηθεί. Του ξεφύτρωσε μαλακά η απάντηση, που μια μέρα του έδωσε γυναίκα του: «Θα το πει η παλέτα των χρωμάτων», μετά την ερώτηση: Νομίζεις ότι είμαι ο άντρας της  ζωής σου;» Πέρασαν χρόνια να την ρωτά την σημασία εκείνης της πρότασης, όμως αυτή ποτέ δεν του απάντησε. «Τι πεισματάρα!» Αλλά σήμερα, βλέποντας τα ασημένια του μαλλιά, θυμήθηκε το πώς είχαν αλλάξει από το βαθύ μαύρο και … η απάντηση ήρθε στην επιφάνεια. Συνέχισε να κοιμάται με το σιωπηλό νανούρισμα της αργυρής αντανάκλασης.

"La gama de Colores", de Pedro Carrasco:

"Se dio la vuelta con el propósito de volver a conciliar el sueño. No tenía prisa, ni para levantarse, ni para dormirse. Le asaltó suavemente la respuesta que un día le ofertó su mujer:<<la gama de colores lo dirá>> ante la pregunta << ¿Crees que soy el hombre de tu vida?>> Estuvo años interrogándola por el significado de aquello, a lo que ella jamás le respondió << ¡Que cabezona!>> Pero hoy, al ver sus plateados cabellos, recordó cómo habían ido virando desde el negro azabache y… la respuesta vino flotando. Volvió a dormirse con el silencioso arrullo del argénteo reflejo."

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015

Το ζέσταμα


                                                                                                      αλιευμένα από τον ιστό
Luciana Reif

Το ζέσταμα

Καθώς κάνω ποδήλατο στο γυμναστήριο,
κοιτάζω το αγόρι που μου αρέσει,
το αγόρι που μου αρέσει τρέχει στον διάδρομο
με δέκα χιλιόμετρα την ώρα, έπειτα
κάνει βάρη και κοιλιακούς και τελειώνει,
κάνοντας δεκαπέντε λεπτά ποδήλατο
δεν είναι αθλητικός τύπος, έχει κορμό
κατά βάθος μικρό, αλλά αποφασιστικό,
με έλκει η σταθερότητά του, το συνολικό του δόσιμο.
Πολλοί από αυτούς που πάμε στο γυμναστήριο,
λίγους μήνες από την έναρξη,
ξεφεύγουμε από  το πρόγραμμα που μας έχουν ορίσει,
το αλλάζουμε, αποφεύγουμε αυτά που μας κάνουν να βαριόμαστε
και αν επιβιώσουμε, καταλήγουμε να κάνουμε
τα μισά από αυτά που μας έβαλαν.
Αλλά το αγόρι που μου αρέσει κάνει όλο το πρόγραμμα
με αφοσίωση, τρία σετ των δέκα, εκτάσεις στα χέρια,
οι μηροί και το στήθος σε σύσπαση να σηκώνουν
έναν κόσμο στα χέρια του.
Μου αρέσει να σκέφτομαι, αν θα έχει την ίδια σταθερότητα
στην καθημερινή του ζωή, αν θα κάνει έρωτα με την γυναίκα του
πάντα με τον ίδιο τρόπο, ένα φιλί στο λαιμό
μέχρι να κατέβει στο στήθος  και μόνο μόλις φτάσει εκεί,
όταν της πιάνει τις ρόγες, αρχίζει
να της βγάζει τα ρούχα, πρώτα το φανελάκι και μετά
το σουτιέν, αφήνοντας της την κιλότα φορεμένη,
ακόμα και κατά την διείσδυση.
Αναρωτιέμαι, αν αναγνωρίζει την διαδρομή από μνήμης,
αν καμιά φορά θα έχει εναλλακτικούς δρόμους,
θα ευχαριστεί την γυναίκα του ή θα την ενοχλεί η προβλέψιμη πράξη.
Το μυαλό μου σκορπιέται σε αυτά τα πράγματα, μέχρι που επιστρέφει,
τα είκοσι λεπτά ποδήλατο μου περάσανε, σαν αστραπή
και σκέφτομαι, ότι αν το αγόρι που μου αρέσει, μου μιλούσε,
να του ζητούσα να συντομεύσει, γιατί ήδη

έκανα το ζέσταμα.

Entrada en calor

Mientras pedaleo en la bici fija en el gimnasio
miro al chico que me gusta
el chico que me gusta corre en la cinta
a diez kilómetros por hora, después
hace pesas y abdominales y termina
con quince minutos de bici
no es un chico atlético, tiene un torso
más bien pequeño pero dedicado
me atrae su constancia, su total entrega.
Muchos de los que vamos al gimnasio
a los pocos meses de empezar
variamos la rutina que nos fue impuesta
la cambiamos, obviamos las cosas que nos aburren
y si sobrevivimos terminamos haciendo
la mitad de lo que nos dieron.
Pero el chico que me gusta hace toda la rutina
con devoción, tres series de diez flexiones de brazos
los muslos y el abdomen contraídos sosteniendo
un mundo con sus manos.
Me gusta pensar si tendrá la misma constancia
en su vida diaria, si le hará el amor a su mujer
siempre de la misma manera, un beso en el cuello
hasta bajar a los pechos y solo recién ahí
cuando le toca los pezones empieza
a sacarle la ropa, primero la remera y después
el corpiño, dejándole la bombacha puesta
incluso para la penetración.
Me pregunto si conocerá el recorrido de memoria,
si a veces tendrá caminos alternativos,
disfrutara su mujer o le fastidiara lo previsible del acto.
Mi mente divaga en estas cosas hasta que vuelve
los veinte minutos de bici se me pasaron volando
y pienso que si el chico que me gusta me preguntara
le pediría que tome un atajo, que ya hice
la entrada en calor.

Πέμπτη 23 Απριλίου 2015

IV


Δυο εξερευνητές κατάφεραν να βρουν καταφύγιο σε έναν εγκαταλελειμμένο  οικίσκο, αφού πέρασαν τρεις μέρες γεμάτες αγωνία, χαμένοι μέσα στο χιόνι. Στις επόμενες τρεις μέρες, ο ένας από αυτούς πέθανε. Ο επιζών έσκαψε ένα λάκκο στο χιόνι, καμιά εκατοστή μέτρα από το καταφύγιο και έθαψε το πτώμα. Την επόμενη μέρα όμως, με το που ξύπνησε γαλήνιος μέσα από το πρωτούπνι του, το βρήκε πάλι μέσα στο σπιτάκι, πεθαμένο και πετρωμένο από τον πάγο, να κάθεται, σαν επίσημος επισκέπτης, μπροστά από το κρεβάτι του. Το έθαψε ξανά, μάλλον σε έναν τάφο πιο απομακρυσμένο, αλλά με το που ξύπνησε την επόμενη μέρα τον ξαναβρήκε καθισμένο μπροστά από το κρεβάτι του. Τότε έχασε κάθε λογική. Από το ημερολόγιο που κρατούσε μέχρι τότε, έγινε γνωστή η ιστορία του. Ανάμεσα στις πολλές εξηγήσεις που προσπάθησαν να δώσουν στο αίνιγμα, μία έμοιαζε να είναι η πιο ευλογοφανής: ο επιζών είχε επηρεαστεί τόσο πολύ από την μοναξιά του, που ο ίδιος ξέθαβε κοιμισμένος το πτώμα, που έθαβε ξυπνητός.  

Gabriel García Márquez
IV


   Dos exploradores lograron refugiarse en una cabaña abandonada, después de haber vivido tres angustiosos días extraviados en la nieve. Al cabo de otros tres días, uno de ellos murió. El sobreviviente excavó una fosa en la nieve, a unos cien metros de la cabaña, y sepultó el cadáver. Al día siguiente, sin embargo, al despertar de su primer sueño apacible, lo encontró otra vez dentro de la casa, muerto y petrificado por el hielo, pero sentado como un visitante formal frente a su cama. Lo sepultó de nuevo, tal vez en una tumba más distante, pero al despertar al día siguiente volvió a encontrarlo sentado frente a su cama. Entonces perdió la razón. Por el diario que había llevado hasta entonces se pudo conocer la verdad de su historia. Entre las muchas explicaciones que trataron de darse al enigma, una parecía ser la más verosímil: el sobreviviente se había sentido tan afectado por su soledad que él mismo desenterraba dormido el cadáver que enterraba despierto.

Παρασκευή 10 Απριλίου 2015

Σου εύχομαι χρόνο


                                                                                                                      a mi amigo Miguel
Σου εύχομαι χρόνο
Ποίημα των Ινδιάνων της Αμερικής

Δεν σου εύχομαι ένα δώρο οποιοδήποτε
σου εύχομαι αυτό που οι πολλοί δεν έχουν.
Σου εύχομαι χρόνο, για να γελάς και να χαίρεσαι.
Αν το χρησιμοποιήσεις επαρκώς θα μπορείς να αποκτήσεις απ' αυτό ότι αγαπάς.

Σου εύχομαι χρόνο για τις τις ασχολίες σου και για να σκέφτεσαι
όχι μονάχα για σένα, αλλά ακόμα και για να τον αφιερώσεις στους υπόλοιπους.

Σου εύχομαι χρόνο όχι για να βιάζεσαι και να κινείσαι σαν νευρόσπαστο
μονάχα για είσαι πάντα χαρούμενος.

Σου εύχομαι χρόνο όχι μονάχα για σου ξοδεύεται
αλλά για να σου μένει.

χρόνο για να σε εκπλήσσει και χρόνο για να εμπιστεύεσαι
και όχι μονάχα για να τον βλέπεις στο ρολόι σου.

Σου εύχομαι χρόνο για να αγγίζεις τα αστέρια
και χρόνο για να μεγαλώνεις, για να ωριμάζεις. Για να είσαι εσύ.

Σου εύχομαι χρόνο για να έχεις ξανά ελπίδα, για να αγαπάς
δεν έχει νόημα να νοσταλγείς.

Σου εύχομαι χρόνο για να βρίσκεσαι με τον εαυτό σου
για να ζεις την κάθε μέρα, την κάθε ώρα το κάθε λεπτό, σαν να είναι ένα δώρο.

Ακόμα σου εύχομαι χρόνο για να συγχωρείς και να αποδέχεσαι.

Σου εύχομαι από καρδιάς να έχεις χρόνο

χρόνο για την ζωή και για την ζωή σου.


Te deseo tiempo
Poema de Indios Americanos.

No te deseo un regalo cualquiera,
te deseo aquello que la mayoría no tiene,
te deseo tiempo, para reír y divertirte,
si lo usas adecuadamente podrás obtener de el lo que quieras.

Te deseo tiempo para tu quehacer y tu pensar
no sólo para ti mismo sino también para dedicárselo a los demás.

Te deseo tiempo no para apurarte y andar con prisas
sino para que siempre estés contento,

Te deseo tiempo, no sólo para que transcurra,
sino para que te quede:

tiempo para asombrarte y tiempo para tener confianza
y no sólo para que lo veas en el reloj.

Te deseo tiempo para que toques las estrellas
y tiempo para crecer, para madurar. Para ser tu.

Te deseo tiempo, para tener esperanza otra vez y para amar,
no tiene sentido añorar.

Te deseo tiempo para que te encuentres contigo mismo,
para vivir cada día, cada hora, cada minuto como un regalo.

También te deseo tiempo para perdonar y aceptar.

Te deseo de corazón que tengas tiempo,
tiempo para la vida y para tu vida.

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

Να της το πείτε με λουλούδια



"Να της το πείτε με λουλούδια" της Εσπεράνθα Τιράδο Χιμένεθ:                                      από εδώ

" Ένα πολύχρωμο και τεράστιο μπουκέτο έφτασε στο σπίτι της για να της ευχηθεί για την εικοστή της επέτειο. Κόκκινα τριαντάφυλλα, για εκείνο το πρώτο πάθος που τους ένωσε. Καλέντουλες πορτοκαλιές, για εκείνα τα χρόνια της κοινής ευτυχίας. Λευκές μαργαρίτες με χρυσό μάτι, σύμβολο της ευτυχίας που νόμιζαν αιώνια. Μερικά κίτρινα τριαντάφυλλα, για την τρομερή αυταπάτη που σήμαινε η προδοσία του. Μικρά μημελησμόνει σε τόνους μολόχας, για να ικετεύσει την συγγνώμη της.

Και λίγα κλαδάκια ελιάς και μια τεράστια λευκή κάρτα για να υπογράψει την συμφιλίωση. Και να σκεφτεί κανείς, ότι αυτή η ανακωχή είναι από καιρό σπαρμένη με πράσινες τσουκνίδες. Και μέσα στην καρδιά της ξεσπαθώνουν ορτανσίες γεμάτες με αδιαφορία."

"Dígaselo con flores", d'Esperanza Tirado Jiménez:

"Un colorido y gigantesco ramo llegó a su casa para felicitarla por su veinte aniversario. Rosas rojas por aquella pasión primera que les unió. Caléndulas anaranjadas por aquellos años de felicidad vividos. Blancas margaritas de botón dorado, símbolo de su fidelidad, que creyeron eterna. Algunos claveles amarillos por el terrible desengaño que su traición supuso. Pequeños nomeolvides en tonos malva para suplicar su perdón.


Y unas ramitas de olivo y una enorme tarjeta blanca para firmar la paz. A pesar de que hace tiempo esa tregua está sembrada de verdes ortigas. Y en su corazón brotan hortensias llenas de indiferencia."

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Νόμιμη αυτοάμυνα


Σαούλ Ρ. Δέους                                                                                             από εδώ

Νόμιμη αυτοάμυνα

Υποθέστε ότι πάτε σε ένα ξενοδοχείο και ο ρεσεπσιονίστας σας δίνει το δωμάτιο 201. Κάτι απόλυτα συνηθισμένο. Το ξενοδοχείο έχει 20 δωμάτια, έτσι έχετε ένα 5% πιθανότητες να συμβεί αυτό το πράγμα. Τώρα υποθέστε ότι υπάρχει ένας δολοφόνος ο οποίος σκοτώνει μόνο ενοίκους που μένουν στο δωμάτιο 201. Στην Ισπανία υπάρχουν κάπου 15000 δωμάτια με το νούμερο 201, έτσι έχετε το 0,0006666666% των πιθανοτήτων να μπει στο δικό σας.
Αλλά τώρα υποθέστε ότι πάντα, όταν πηγαίνετε σε ένα ξενοδοχείο, σας δίνουν το δωμάτιο 201. Οι πιθανότητες να συμβεί αυτό, κάθε φορά, είναι και λιγότερες.
0,0025%
0,000125%
0,00000625%
Αλλά κάθε φορά οι πιθανότητες να συναντηθείτε με τον δολοφόνο είναι περισσότερες:
0,000133333%
0,000266666%

Τώρα υποθέστε ότι είναι νύχτα. Οι κεραυνοί σας εμποδίζουν να κοιμηθείτε. Είστε ξαπλωμένοι στο δωμάτιο 201, στο σκοτάδι και μέσα στην σιωπή. Και κάποιος μπαίνει στο δωμάτιο. Φοβάστε. Οι αστραπές φωτίζουν τον εισβολέα φευγαλέα. Κάτι κρατάει στο χέρι. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς, εκείνη την στιγμή υπάρχει ένα 0,0625% των πιθανοτήτων να είναι αυτός ο δολοφόνος. Είναι απειροελάχιστες αλλά, κυρίες και κύριοι, δεν είναι αυτό το 0,0625% αρκετό, για να τραβήξετε το περίστροφο και να πυροβολήσετε επαναλαμβανόμενα εναντίον της καμαριέρας;



Legítima defensa. 


 Supongan que van a un hotel, y que el recepcionista les asigna la habitación 201. Entra dentro de lo normal. El hotel tiene 20 habitaciones, así que tienen el 5% de probabilidades de que así sea. Ahora supongan que hay un asesino que sólo mata a inquilinos de la habitación 201. En España hay unas 15.000 habitaciones 201, así que tienen el 0.0006666666% de probabilidades que entre en la suya.

Pero ahora supongan que siempre que van a un hotel les dan la habitación 201. Las probabilidades de que esto suceda son cada vez más bajas.

0.0025%

0.000125%

0.00000625%


Pero, a la vez, las probabilidades de que se encuentren con el asesino son más altas:

0.000133333%

0.000266666%


Ahora supongan que es de noche. Los truenos les impiden dormir. Están acostados en la 201 a oscuras y en silencio. Y alguien entra en la habitación. Tienen miedo. Los relámpagos iluminan al intruso fugazmente. Tiene algo en la mano. Según sus cálculos, en ese momento hay un 0.0625% de probabilidades de que sea el asesino. Son ínfimas pero, señores, ¿no es ese 0.0625% suficiente motivo para sacar el revólver y disparar varias veces contra la camarera?

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Στοιχειώδης Γεωμετρία

«Στοιχειώδης Γεωμετρία» του Χερόνιμο Ερνάντες δε Κάστρο           από εδώ


«Μια ζωή ενωμένοι. Εγώ χωρίς επιλογές να ξεφύγω δια μέσου της εφαπτομένης, και αυτοί, αχώριστοι. Με μονάχα ένα σημείο επαφής, εκτός από αυτό που έχουν μαζί μου, να φυλάνε τις αποστάσεις σε μια σταθερή ισορροπία που διατηρεί την ταυτότητα του καθ’ ενός. Κατά βάθος θα ήθελα να ήταν στα μέτρα μου, αλλά το μέγεθος δεν με ενδιαφέρει. Τετραγωνισμένοι μπροστά μου, προσπαθούν να με εντυπωσιάσουν, ξέρουν καλά ότι μόνο προσθέτοντας τις δυνάμεις τους μπορούν να εξισωθούν με την δική μου δύναμη. Μερικές κακοπροαίρετες διαγώνιες διασταυρώνονται που και που μαζί μας, με σκοπό να με κάνουν να διαλέξω. Ποτέ δεν ακολούθησα την συμβουλή τους: Θέλω να είμαι πάντα η υποτείνουσα αυτού του τριγώνου».

"Geometría elemental", de Jerónimo Hernández de Castro:

"Toda la vida unidos. Yo, sin opciones de salirme por la tangente, y ellos, inseparables. Con un solo punto de contacto, además del que mantienen conmigo, guardando las distancias en un equilibrio estable para mantener la identidad de cada uno. En el fondo, quisiera que fueran de mi talla, pero el tamaño no me importa. Cuadrados ante mí, intentan impresionarme, bien saben que solo sumando fuerzas pueden igualar mi espacio. Algunas diagonales malintencionadas se cruzan de vez en cuando entre nosotros, empeñadas en que yo debería elegir. Jamás he seguido su consejo: Quiero ser siempre la hipotenusa de este triángulo."

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Τελευταία κλήση

                                                                                                                                  από εδώ


Τελευταία κλήση του Χουάν Αντόνιο Βάσκες


«Ανέβηκε στην ταράτσα. Επάνω στο στενό πρεβάζι από όπου η πόλη σχεδίαζε ένα αιώνιο φωτεινό προσκύνημα, ψάχνοντας τον προορισμό της, έβγαλε μια “selfie” κρατώντας την ισορροπία του. Δεν του ερχόταν στο μυαλό καλύτερο τελεσίγραφο. Της το έστειλε: δεν υπήρξε απάντηση. Απογοητευμένος από το να ικετεύσει άλλη μια ευκαιρία, πέταξε το κινητό στο κενό. Ενώ έπεφτε, άκουσε τον ήχο της μελωδίας και ενστικτωδώς πετάχτηκε, για να το πιάσει. Με μια τιτάνια προσπάθεια και υποβοηθούμενος από την αποτελεσματικότητα της βαρύτητας κατάφερε να το φτάσει, αλλά δεν ήταν εκείνη· αν και η προσφορά να αλλάξει τηλεφωνική εταιρεία ήταν πολύ δελεαστική, το έκλεισε. Εκείνες τις στιγμές ήταν σημαντικότερο, το να μάθει να πετάει.»


"Última llamada", de Juan Antonio Vazquez:


"Subió a la azotea. Sobre el estrecho bordillo desde el que la ciudad dibujaba un eterno peregrinar de luces buscando destino se hizo un ‘selfie’ manteniendo el equilibrio. No se le ocurría mejor ultimátum. Se lo envió: no hubo respuesta. Hastiado de suplicarle otra oportunidad tiró el móvil al vacío. Mientras caía, oyó sonar la melodía e instintivamente se lanzó a recuperarlo. En un titánico esfuerzo y ayudado por la eficiente gravedad llegó a alcanzarlo, pero no era ella, y aunque la oferta para cambiarse de compañía telefónica era irresistible, colgó. Aprender a volar era más importante en esos momentos."

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Βλεφαρίσματα

Βλεφαρίσματα                                                                                                                   από εδώ

Έχασα την ψυχραιμία μου. Με ένα χαστούκι πετάχτηκαν τα δόντια έξω. Κύλισαν, σαν βόλοι και εξαφανίστηκαν κάτω από το έπιπλο της τραπεζαρίας. Και εκεί βρίσκονται ακόμα, μετά από τριάντα χρόνια. Δεν με συγχώρησε. Το ξέρω γιατί ποτέ δεν χαμογελάει. Ούτε μιλάει. Επικοινωνεί μαζί μου δια μέσου ενός περίπλοκου κώδικα βλεφαρισμάτων που έχουμε τελειοποιήσει κατά την διάρκεια δεκαετιών. Κάθε βράδυ στο δείπνο το προσπαθώ. «Με συγχωρείς» είναι τρία ματάκια σύντομα και δυο μακριά. Εκείνη απαντά κλείνοντας ταυτόχρονα τα δυο μάτια. Εγώ απαντώ (σύντομο, μακρύ, σύντομο). Εκείνη απαντά (μακρύ, μακρύ, σύντομο). Και έτσι συνεχίζουμε, μέχρι που μας δακρύζουνε τα μάτια. Από την πολύ κουβέντα.

 "Parpadeos", de Arantza Portabales:

"Perdí los nervios. Tras el bofetón, sus dientes volaron. Rodaron como canicas y desaparecieron bajo el mueble del comedor. Y allí siguen, después de treinta años. No me ha perdonado. Lo sé porque nunca sonríe. Tampoco habla. Se comunica conmigo a través de un complicado código de parpadeos que hemos perfeccionado durante décadas. Cada noche en la cena lo intento. “Me perdonas” son tres guiños cortos y dos largos. Ella responde cerrando los dos ojos a la vez. Yo replico (corto, largo, corto). Ella contesta (largo, largo, corto). Y así seguimos, hasta que los ojos nos lagrimean. De tanto hablar."