Ο άσσος στο μανίκι

...ψάχνοντας απαντήσεις, από εδώ

Juan José Millás-Ο άσσος στο μανίκι

Όταν πέθανε ο πατέρας μου, μου έλαχε να αδειάσω εγώ το ντουλάπι του. Δεν ήταν πρόβλημα τα πουκάμισα που τραβούσα από την κρεμάστρα, σαν να ξερίζωνα σκελετό, ούτε τα παντελόνια, ούτε ακόμα και τα εσώρουχα. Αλλά τα πανωφόρια με δυσκόλευαν. Υποστηρίζω, ότι σε αυτά τα ρούχα, βρίσκεται συγκεντρωμένη περισσότερη ταυτότητα, απ’ ότι σε άλλα. Έβλεπα ένα πανωφόρι και έβλεπα τον πατέρα μου ολόκληρο. Είχε ένα με κάτι πλεξούδες, που για κάποιο λόγο, του άρεσε πάρα πολύ. Όταν γέρασε, άρχισε να το φοράει στο σπίτι, σαν να ήταν μπουρνούζι. Και του πήγαινε υπερβολικά καλά, παρόλο που οι τσέπες είχανε μεταμορφωθεί σε σακούλες και τα πέτα είχανε χάσει την φόρμα, που είχανε τον παλιό καιρό. Τον θυμάμαι αξύριστο, καθισμένο μπροστά στην τηλεόραση, με εκείνο το παλιό πανωφόρι, που του έδινε έναν αέρα λίγο μποέμικο, απεριποίητο. Έμοιαζε ενδιαφέρον γέρος.

Λοιπόν, εκεί ήταν το πανωφόρι., στο ντουλάπι, όπου το έβγαλα, σαν να τραβούσα ένα όργανο από το σώμα. Ένιωσα τον πειρασμό να το φορέσω, αλλά δεν τόλμησα. Ήταν σαν να έμπαινα σε άλλο δέρμα. Αν επέμενα να μεγαλώσω, θα είχα κι εγώ το δικό μου πανωφόρι. Έψαξα τις τσέπες, μήπως και υπήρχε κάτι μέσα. Όταν οι πατεράδες πεθαίνουν, τα παιδιά ψάχνουμε παντού απελπισμένα για μηνύματά τους. Πάντα έχουμε την εντύπωση, ότι έφυγαν χωρίς να μας πουν κάτι σημαντικό για την ζωή. Ίσως αυτή η βασική πληροφορία να βρίσκεται σε κάποιο βιβλίο, στο εσωτερικό κάποιας σουπιέρας, μέσα σε κανένα κουτί από παπούτσια… Οι τσέπες του πανωφοριού του πατέρα μου ήταν άδειες, αλλά την ώρα που το δίπλωνα, πρόσεξα κάτι σκληρό στο μανίκι. Έβαλα το χέρι μου φοβισμένα, σαν να το έχωνα μέσα σε καμιά μυρμηγκοφωλιά και σκόνταψα σε έναν άσσο κούπα, καρφιτσωμένο στην φόδρα.

Ο πατέρας μου φυλούσε έναν άσσο στο μανίκι. Για μερικά λεπτά έμεινα μπερδεμένος. Δεν έπαιζε χαρτιά, ούτε οτιδήποτε άλλο, γι’ αυτό και ετούτο έπρεπε να έχει κάτι το συμβολικό. Το περίεργο είναι, ότι ο πατέρας μου είχε πρακτική σκέψη. Ο άσσος στο μανίκι τον πρόδιδε. Πήγα στο ντουλάπι, όπου φυλούσαν την τράπουλα με την οποία παίζανε την Πρωτοχρονιά και δεν έλειπε από εκεί ο άσσος. Από κάπου αλλού τον είχε πάρει. Ο πατέρας μου, μου άφησε κληρονομιά, μαζί με το πανωφόρι και ένα μυστικό.

Juan José Millás-El as en la manga

Cuando murió mi padre, me tocó vaciar su armario. No me dieron problemas las camisas, de las que extraía la percha como si les arrancara el esqueleto, ni los pantalones, ni siquiera la ropa interior. Pero las chaquetas me lo hicieron pasar mal. Sostengo que es en esa prenda donde se concentra más identidad que en ninguna otra. Veía una chaqueta y veía a mi padre entero. Tenía una de espiguilla que por alguna razón le gustaba muchísimo. Cuando envejeció, comenzó a usarla para andar por casa, como si fuera un albornoz. Y le sentaba extrañamente bien, pese a que los bolsillos se habían convertido en bolsas y las solapas habían perdido el apresto de sus mejores días. Lo recuerdo sin afeitar, sentado frente a la tele, con aquella chaqueta vieja que le daba un aire un poco bohemio, descuidado. Parecía un viejo interesante.

Pues bien, ahí estaba la chaqueta, en el armario, de donde la saqué como el que extrae un órgano de un cuerpo. Sentí la tentación de ponérmela, pero no me atreví. Era como meterse en otra piel. Si persistía en hacerme mayor, ya tendría yo mi propia chaqueta. Revisé los bolsillos, por si hubiera algo en ellos. Cuando los padres mueren, los hijos buscamos desesperadamente mensajes suyos en cualquier parte. Siempre tenemos la impresión de que se fueron sin decirnos algo esencial para la vida. Quizá esa información esencial se encuentre en un libro, en el interior de una sopera, dentro de una caja de zapatos… Los bolsillos de la chaqueta esencial de mi padre estaban vacíos, pero al ir a doblarla noté una dureza en la manga. Introduje la mano con miedo, como si la estuviera metiendo dentro de una madriguera, y tropecé con un as de copas sujeto al forro con un alfiler.

Mi padre guardaba un as en la manga. Durante unos minutos permanecí perplejo. No era jugador de cartas, ni de ninguna otra cosa, por lo que aquello sólo podía tener un carácter simbólico. Lo curioso es que mi padre tenía un pensamiento muy literal. La carta en la manga lo delataba. Fui al cajón donde guardaban la baraja con la que se jugaba en Navidad y no le faltaba el as. Lo había traído de otro sitio. Mi padre me dejó de herencia, además de la chaqueta, un secreto.