Una bailarina-poeta

Camila Trinidad Lucero-Εκείνη είναι η τέχνη, η ποίηση

Ευλογημένα τα μάτια που την κοιτάζουν,  όταν βρίσκεται σ’ αυτήν την απροκάλυπτη έκσταση, χωρίς ίχνος προσποίησης. Με αυτό το ουράνιο χαμόγελο,  το λαμπερό βλέμμα, τα ξέπλεκα μαλλιά κι αυτοί οι γοφοί που χορεύουν στον ρυθμό του γέλιου της.  Με αυτόν τον σαρωτικό άνεμο που έχει για σώμα κι αυτά τα μάτια που ταπεινώνουν ακόμα και την ομορφιά του φεγγαριού. Έχει την δύναμη να αναποδογυρίσει ότι εμποδίζει τον δρόμο της, και την αυθεντικότητα για να απελευθερώσει τις λέξεις που εκφράζει. Αυτή η διάφανη φιγούρα, την κάνει διαφορετική από τους άλλους και την ομορφιά την ζηλεύουν πολλές.

Όποιος πει ότι πρόκειται για μια συνηθισμένη γυναίκα, ψεύδεται. Εκείνη είναι η τέχνη, η ποίηση, δίχως τέλος και αρχή, πήρε την καρδιά μου στο διάβα της, μέχρι τις απέραντες ρωσικές στέπες. Είναι αυτή που με φιλιά και χάδια έγραψε στίχους, χωρίς χαρτί και μελάνι, μου δώρισε ένα παραμύθι απ’ αυτά που τα ζεις, και που δεν τα διαβάζεις.

«Σκοτώνει τους ποιητές, η μούσα των ποιημάτων»

Καταραμένη η μέρα που μπήκες μέσα στο στήθος μου κι αποφάσισες να με μετατρέψεις σε μολύβι σου, για να γράψω για σένα, σαν να ήσουν ποίηση. Είναι που ποτέ δεν κατάλαβες αυτό που πραγματικά ήσουν, τι έκανες με τους ποιητές, ένα άμαθο παιδί, ίσα που άρχιζε να γράφει, μ’ αυτά τα χείλια για στίχους και τούτο το σάλιο για μελάνι.

Περιμένοντας να μπορέσω να σε περιγράψω, συνεχίζεις να παρασέρνεις την κάθε συλλαβή, χωρίς να ξέρεις ότι όλες οι λέξεις χάνουν το νόημα, όταν πρόκειται για σένα. Είναι γιατί η ομορφιά σου δεν γράφεται με λέξεις, παρά μόνο με το να σε βλέπω, εσύ η ίδια… γίνεσαι η  ποίηση.

Camila Trinidad Lucero-Ella es arte, es poesía

Benditos sean los ojos que la miran, con esa locura a flor de piel y su personalidad desmaquillada. Con esa sonrisa de cielo, y la mirada brillante, la cabellera revuelta y sus caderas danzando al compás de su risa. Con ese viento arrasador que tiene de cuerpo, y esos ojos que humillan a la belleza de la luna. Tiene la fuerza para derribar todo lo que impida su paso, y la verdad justa para soltar las palabras que utiliza. Esa transparencia que la diferencia de todos, y la belleza que más de una envidia.

Quien diga que es una persona común, miente. Ella es arte. es la poesía que sin punto ni coma, se llevó mi corazón de paseo a una montaña rusa sin final alguno. Es quien con besos y caricias, escribió versos, y sin papel ni tinta, me regaló una historia de esas que solo se viven y no se cuentan.

"Asesina de poetas, y musa de poesías."

Maldito sea el día en que te metiste a mi caja torácica y decidiste convertirme en tu lápiz, para escribirte como poesía. Y es que tú nunca entendiste que ya lo eras, y hacías de los poetas, un niño inexperto, apenas comenzando a escribir, con esos labios de versos, y esa saliva de tinta.

Sigues arrasando con cada letra, esperando poder escribirte, sin saber que todas las palabras pierden sentido si se trata de ti. Y es que tu belleza no puede ser descrita con palabras, si con solo verte, tú... Ya eres poesía.