Ημερολόγιο ενός κουρέματος

από εδώ

Ημερολόγιο ενός κουρέματος

Μαδρίτη 2 Φεβρουαρίου  1974

Η μητέρα με πήγε στον κουρέα. Ο κύριος Ματίας λέει, ότι τα παράπονα είναι για τους κλαψιάρηδες, μου τραβάει τα μαλλιά, δεν ξέρω αν θα μου τα κόψει ή θα μου τα ξεριζώσει. Όμως δεν άνοιξα το στόμα. Η μητέρα μου λέει,  να συμπεριφέρομαι σαν μεγάλος. Γυρνώντας στο σπίτι είδα κάτι  εκσκαφείς να κατεδαφίζουν τα παραπήγματα της γειτονιάς των σιδηροδρομικών, στην απέναντι πλευρά του δρόμου.

Μαδρίτη 5 Μαΐου  1984

Ζήτησα χρήματα από την μητέρα για να πάω στο κομμωτήριο για άντρες και γυναίκες, σε αυτό που βρίσκεται στο ισόγειο του κτηρίου, εκεί που κάποτε ήταν τα παραπήγματα των σιδηροδρομικών.  Με εξυπηρέτησε η Χούλια. Ήθελα να της πω, να μην σταματήσει να μου λούζει το κεφάλι, ούτε να σταματήσει να είναι τόσο όμορφη. Όμως δεν άνοιξα το στόμα. Πώς να εξηγήσω στην μητέρα, ότι θέλω να κουρεύομαι καθημερινά.

Μαδρίτη 20 Οκτωβρίου  2018

Αυτά τα λίγα που διασώθηκαν στο κεφάλι μου, εξακολουθούν να επαναστατούν όταν παραμεγαλώνουν. Κοντοστάθηκα στο κομμωτήριο. Δεν ήταν η Άθου, τραβάει αυτή η κατάθλιψη. Η Σούσι ανέχθηκε την σιωπή μου. Μέσα στον λήθαργο, είδα την Χούλια και την μητέρα σε εκείνα τα παραπήγματα.

Diario de un corte de pelo

Madrid, dos de febrero de 1974.

Madre me ha llevado al peluquero. El señor Matías dice que quejarse es de llorones, me tira mucho del pelo, no sé si me lo corta o me lo arranca. Pero no he abierto la boca.  Madre dice que me hago mayor. Al volver a casa, unas máquinas excavadoras estaban derrumbando las casitas de la colonia de los ferroviarios, al otro lado de la calle.

Madrid, cinco de mayo de 1984.

Le he pedido dinero a madre para ir a la peluquería unisex que han abierto en los bajos de los nuevos edificios, donde estaba la colonia de los ferroviarios. Me han atendido las manos de Julia. Quería decirle que no dejara de lavarme la cabeza, ni de ser tan guapa. Pero no he abierto la boca. Cómo le explico a madre que necesito cortarme el pelo todos los días.

Madrid, veinte de octubre de 2018.

Los supervivientes que me quedan en la cabeza siguen revolucionándose cuando crecen tanto. Me he acercado a la peluquería. No estaba Azu, sigue con depresión. Ha atendido Susi mi silencio. En un pequeño sopor, he visto a Julia y a madre, en aquellas casitas de papel.