Ματωμένος Γάμος-Το νανούρισμα του τρανού αλόγου

   

                                                                                                           από εδώ

Federico García Lorca

Νανούρισμα από τον Ματωμένο Γάμο (πρώτη πράξη, σκηνή δεύτερη)

Πεθερά:

Νάνι, μωρό μου, νάνι

το άλογο το τρανό

που δεν ήθελε νερό.

Μαύρο το νερό

ανάμεσα στα κλώνια.

Όταν κοντοζυγώνει στην γέφυρα

σταματά και τραγουδά.

Ποιος θα μολογήσει, μωρό μου,

τι έχει το νερό

με την φιδίσια ουρά του

στην πράσινη του κοίτη;

Γυναίκα: (σιγανά)

Κοιμήσου, γαρύφαλλο μου,

το άλογο δεν θέλει να πιει νερό.

Οι οπλές πληγωμένες,

η χαίτη παγωμένη,

ανάμεσα στα μάτια

ένα ασημένιο μαχαίρι.

Κατέβαιναν στο ποτάμι.

Αχ! Το πώς κατέβαιναν!

Κυλούσε το αίμα

πιο γοργά κι απ’ το νερό.

Γυναίκα:

Κοιμήσου, γαρύφαλλο μου,

το άλογο δεν θέλει να πιει νερό.

Πεθερά:

Κοιμήσου, τριαντάφυλλο μου,

το άλογο βάλθηκε να κλαίει.

Γυναίκα:

Δεν ήθελε να φτάσει

στην βρεγμένη όχθη,

το χείλος του αχνίζει

ασημένιες μύγες.

Στα βουνά τ’ απόκρημνα

χλιμίντριζε μονάχο

με το νεκρό ποτάμι

πάνω στον λαιμό.

Αχ! Άλογο τρανό

που δεν ήθελε νερό!

Αχ! Βάσανο του χιονιού,

άλογο της αυγής!

Πεθερά:

Μην πλησιάζεις! Στάσου,

κλείσε το παράθυρο

με κλωνάρι ονείρων

και όνειρο των κλωναριών.

Γυναίκα:

Το μωρό μου κοιμάται.

Πεθερά:

Το μωρό μου σωπαίνει.

Γυναίκα:

Άλογο, το μωρό μου

έχει για μαξιλάρι.

Πεθερά:

Η κούνια του ατσάλι.

Γυναίκα:

Το στρώμα του γιρλάντα.

Πεθερά:

Νάνι, μωρό μου, νάνι.

Γυναίκα:

Αχ! Άλογο τρανό

που δεν ήθελε νερό!

Πεθερά:

Μην πλησιάζεις, μην μπαίνεις!

Φύγε στο βουνό.

Στις γκρίζες πεδιάδες

με το μουλάρι αντάμα.

Γυναίκα:  (κοιτάζοντας)

Το μωρό μου κοιμάται.

Πεθερά:

Το μωρό μου ξεκουράζεται.

Γυναίκα: (χαμηλά)

Κοιμήσου, γαρύφαλλο μου,

το άλογο δεν θέλει να πιει νερό.

Γυναίκα: (σηκώνεται και πολύ χαμηλά)

Κοιμήσου, τριαντάφυλλο μου,

το άλογο βάλθηκε να κλαίει.

Suegra:

Nana, niño, nana

del caballo grande

que no quiso el agua.

El agua era negra

dentro de las ramas.

Cuando llega el puente

se detiene y canta.

¿Quién dirá, mi niño,

lo que tiene el agua

con su larga cola

por su verde sala?

Mujer: (Bajo)

Duérmete, clavel,

que el caballo no quiere beber.

Suegra:

Duérmete, rosal,

que el caballo se pone a llorar.

Las patas heridas,

las crines heladas,

dentro de los ojos

un puñal de plata.

Bajaban al río.

¡Ay, cómo bajaban!

La sangre corría

más fuerte que el agua.

Mujer:

Duérmete, clavel,

que el caballo no quiere beber.

Suegra:

Duérmete, rosal,

que el caballo se pone a llorar.

Mujer:

No quiso tocar

la orilla mojada,

su belfo caliente

con moscas de plata.

A los montes duros

solo relinchaba

con el río muerto

sobre la garganta.

¡Ay, caballo grande

que no quiso el agua!

¡Ay, dolor de nieve,

caballo del alba!

Suegra:

¡No vengas! Detente,

cierra la ventana

con rama de sueños

y sueño de ramas.

Mujer:

Mi niño se duerme.

Suegra:

Mi niño se calla.

Mujer:

Caballo, mi niño

tiene una almohada.

Suegra:

Su cuna de acero.

Mujer:

Su colcha de holanda.

Suegra:

Nana, niño, nana.

Mujer:

¡Ay caballo grande

que no quiso el agua!

Suegra:

¡No vengas, no entres!

Vete a la montaña.

Por los valles grises

donde está la jaca.

Mujer: (Mirando)

Mi niño se duerme.

Suegra:

Mi niño descansa.

Mujer: (Bajito)

Duérmete, clavel,

que el caballo no quiere beber.

Mujer: (Levantándose, y muy bajito)

Duérmete, rosal.

que el caballo se pone a llorar.