Σημάδι

Álvaro Mutis

Σημάδι

Θα κλείσουν το πάρκο.

Στα παγκάκια

αμέσως γεννιούνται σπηλιές ευρύχωρες

όπου το φτενό τρεμόπαιγμα των φύλλων

καταγγέλλει στον ίσκιο τους τα δένδρα.

Αίμα αραιό, αδύναμο,

χυμός των ροδανθών

χύθηκε αγόγγυστα

σε κάποιες γωνιές του δάσους,

σε κάποια στέκια του.

Θα κλείσουν το πάρκο

και οι παιδιάστικες μέρες, οι απαθείς και οι ηλιόλουστες,

για πάντα θα χαθούν στο αλύτρωτο σκοτάδι.

Σήκωσα το χέρι για να το εμποδίσω,

Τώρα, αργότερα, όταν τίποτα πια δεν θα μπορεί να γίνει.

Προσπαθώ να φωνάξω και ένα πέπλο θανάτου

πνίγει κάθε μου αίσθηση

και δεν αφήνει άλλη ζωή,

έξω απ’ αυτήν, την καθημερινή,

συλημένη και ξένη

ως προς την έντονη αγρύπνια προτέρων χρόνων.

Señal

Van a cerrar el parque.

En los estanques
nacen de pronto amplias cavernas
en donde un tenue palpitar de hojas
denuncia los árboles en sombra.
Una sangre débil de consistencia,
una savia rosácea,
se ha vertido sin descanso
en ciertos rincones del bosque,
sobre ciertos bancos.
Van a cerrar el parque
y la infancia de días impasibles y asoleados,
se perderá para siempre en la irrescatable tiniebla.
He alzado un brazo para impedirlo;
ahora, más tarde, cuando ya nada puede hacerse.
Intento llamar y una gasa funeral
me ahoga todo sentido
no dejando otra vida
que ésta de cada día
usada y ajena
a la tensa vigilia de otros años.