Στην Φρανσίσκα

Rubén Darío

A Francisca

Μακριά από δόλο και από πανούργα σκέψη

γεμάτη απ’ την αυταπάτη που η πίστη δίνει

θεόσταλτη στο δικό μου μονοπάτι

Φρανσίσκα Σάντσες συντρόφεψέ με…

Στον πόνο τον κρυφό και στο μαρτύριο

άπλωσες γλύκα δίχως δεύτερη σκέψη

πέταλα κρίνου σκόρπισες απλόχερα

και φύλλα δάφνης για μια καινούργια στέψη.

Γιάτρισα του πόνου εσύ το ήξερες

σκαρφάλωσες ασυναίσθητα στην αγάπη

ζεσταίνεις με φως τις ώρες αυτές τις δύσκολες

βάζεις φωτιά εκεί που δεν θα μπορούσε να υπάρχει.

Σίγουρα ο Θεός σε μένα σε οδήγησε

για να ποτίσεις το δένδρο της δικής μου πίστης

μέχρι την πηγή της νύχτας και της λησμονιάς

Φρανσίσκα Σάντσες συντρόφεψέ με…

Ajena al dolo y al sentir artero,

llena de la ilusión que da la fe,

lazarillo de Dios en mi sendero,

Francisca Sánchez acompañamé...

En mi pensar de duelo y de martirio,

casi inconsciente me pusiste miel,

multiplicaste pétalos de lirio,

y refrescaste la hoja de laurel.

Ser cuidadosa del dolor supiste

y elevarte al amor sin comprender,

enciendes luz en las horas del triste,

pones pasión donde no puede haber.

Seguramente Dios te ha conducido

para regar el árbol de mi fe,

hacia la fuente de noche y de olvido,

Francisca Sánchez acompañamé...