Σώμα γυναίκας, λευκοί λόφοι...(Ποίημα Ι)

Pablo Neruda

Σώμα γυναίκας, λευκοί λόφοι…(Ποίημα Ι)

Σώμα γυναίκας, λευκοί λόφοι, μηροί λευκοί,

στον κόσμο μοιάζεις, προσφέρεις στήριξη.

Το σώμα μου ατίθασος εργάτης σε υπονομεύει

και κάνει το παιδί να πηδήξει από τα βάθη της γης.

Ήμουνα μόνο μια σήραγγα. Μακριά μου φεύγανε τα πουλιά

και μέσα μου έμπαινε η νύχτα μια εισβολή πολυδύναμη.

Για να επιζήσω σε σφυρηλάτησα σαν κανόνι,

σαν βέλος στο τόξο μου, σαν πέτρα στην σφεντόνα.

Αλλά γλιστρά η ώρα της εκδίκησης και σ’ αγαπώ.

Σώμα από δέρμα, από βρύα, από γάλα αδηφάγο και ακούνητο.

Α! Οι ασκοί του στήθους! Α! Τα μάτια της απουσίας!

Α! Τα τριαντάφυλλα της ήβης! Α! Η φωνή σου αργή και λυπητερή!

Σώμα της δικιάς μου γυναίκας, επίμονο, αντέχει την χάρη σου.

Δίψα μου, λαχτάρα μου απέραντη, σταυροδρόμι μου!

Σκοτεινά δρομάκια όπου η αιώνια δίψα επιμένει

και η κούραση επιμένει και ο πόνος ο ατελείωτος.  

Cuerpo de mujer, blancas colinas ... (Poema I)

Cuerpo de mujer, blancas colinas, muslos blancos,

te pareces al mundo en tu actitud de entrega.

Mi cuerpo de labriego salvaje te socava

y hace saltar el hijo del fondo de la tierra.

Fui solo como un túnel. De mí huían los pájaros

y en mí la noche entraba su invasión poderosa.

Para sobrevivirme te forjé como un arma,

como una flecha en mi arco, como una piedra en mi honda.

Pero cae la hora de la venganza, y te amo.

Cuerpo de piel, de musgo, de leche ávida y firme.

Ah los vasos del pecho! Ah los ojos de ausencia!

Ah las rosas del pubis! Ah tu voz lenta y triste!

Cuerpo de mujer mía, persistirá en tu gracia.

Mi sed, mi ansia sin limite, mi camino indeciso!

Oscuros cauces donde la sed eterna sigue,

y la fatiga sigue, y el dolor infinito.