Slawomir Mrozek-El árbol

... τι να καταλάβουμε οι φτωχοί... από εδώ

Slawomir Mrozek-Το δέντρο

Ζω σε ένα σπίτι, όχι μακριά από την λεωφόρο. Δίπλα σε αυτήν την λεωφόρο, στο έμπα της στροφής, μεγαλώνει ένα δέντρο.

Όταν ήμουν παιδί, η λεωφόρος ήταν ακόμη χωματόδρομος. Δηλαδή, σκόνη το καλοκαίρι, λάσπη την άνοιξη και το φθινόπωρο και τον χειμώνα σκεπασμένη με χιόνι, όπως ακριβώς και τα χωράφια. Τώρα είναι άσφαλτος, όλες τις εποχές του χρόνου.

Όταν ήμουν νεαρός, από τον δρόμο περνούσανε τα κάρα των αγροτών, που τα σέρνανε τα βόδια, όμως μοναχά ανάμεσα στην ανατολή και στην δύση του ήλιου. Τους ήξερα όλους, γιατί ήταν από δω. Πιο σπάνια βλέπαμε κάρα με άλογα. Τώρα τα αυτοκίνητα τρέχουν στην λεωφόρο μέρα-νύχτα. Δεν γνωρίζω κανέναν, εμφανίζονται από το πουθενά και εξαφανίζονται με τον ίδιο τρόπο.

Μόνο το δέντρο έμεινε ίδιο, πράσινο από την άνοιξη ως το φθινόπωρο. Μεγαλώνει στο χωράφι μου.

Έλαβα μια ειδοποίηση από τις Αρχές. «Υπάρχει κίνδυνος- έλεγε – να χτυπήσει κανένα αυτοκίνητο επάνω στο δέντρο, γιατί  το δέντρο βρίσκεται στην στροφή. Ως εκ τούτου πρέπει να κοπεί».

Στενοχωρήθηκα. Είχαν δίκιο. Πραγματικά, το δέντρο βρίσκεται επάνω στην στροφή και κάθε φορά υπάρχουν περισσότερα αυτοκίνητα, που τρέχουν συνεχώς πιο γρήγορα και απερίσκεπτα. Ανά πάσα στιγμή μπορεί κάποιο να συγκρουστεί με το δέντρο. Έτσι πήρα το δίκαννο τουφέκι μου, κάθισα κάτω από το δέντρο και με το που εμφανίστηκε ο πρώτος, πυροβόλησα. Δεν τον πέτυχα. Ακριβώς γι’ αυτό, με συνέλαβαν και με οδήγησαν στο δικαστήριο.

Προσπάθησα να εξηγήσω στον δικαστή, ότι αστόχησα απλώς και μόνο επειδή δεν βλέπω πια καλά, αν όμως μου έδιναν ένα ζευγάρι γυαλιά, σίγουρα θα ευστοχούσα. Δεν κατάφερα τίποτα.

Δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Είναι αλήθεια, ότι μπορεί ένα αυτοκίνητο να χτυπήσει στο δέντρο και να το καταστρέψει. Όμως, αν μονάχα μου έδιναν γυαλιά και λίγα πυρομαχικά, θα έμενα εγώ να φυλάξω βάρδιες για να το προσέχω. Γιατί τόση βιασύνη να κόψουν ένα δέντρο, ενώ υπάρχουν άλλοι τρόποι για να το προστατέψουν από κάποιο ατύχημα;

Και δεν θα τους κόστιζε τίποτα, πέρα από λίγες σφαίρες. Τόσο μεγάλο πια είναι το κόστος;

Slawomir Mrozek-El árbol

Vivo en una casa no lejos de la carretera. Junto a esa carretera, a la entrada de la curva, crece un árbol.

Cuando yo era niño, la carretera era aún un camino de tierra. Es decir, polvorienta en verano, fangosa en primavera y en otoño, y en invierno cubierta de nieve igual que los campos. Ahora es de asfalto en todas las estaciones del año.

Cuando yo era joven, por el camino pasaban carros de campesinos arrastrados por bueyes, y sólo entre la salida y la puesta de sol. Los conocía todos, porque eran de por aquí. Eran más raros los carros de caballos. Ahora los coches corren por la carretera de día y de noche. No conozco ninguno, aparecen de no se sabe dónde y desaparecen hacia no se sabe dónde.

Sólo el árbol ha quedado igual, verde desde la primavera hasta el otoño. Crece en mi parcela.

Recibí un escrito de la Autoridad. “Existe el peligro –decía el escrito– de que un coche pueda chocar contra el árbol, ya que el árbol crece en la curva. Por lo tanto, hay que talarlo”.

Me quedé preocupado. Llevaban razón. Efectivamente, el árbol está junto a la curva, y cada vez hay más coches que cada vez corren más rápido y sin prudencia. En cualquier momento puede chocar alguno contra el árbol. Así que tomé una escopeta de dos cañones, me senté bajo el árbol y, al ver acercarse al primero, disparé. Pero no acerté. Por eso me arrestaron y me llevaron a juicio.

Traté de explicar al tribunal que había fallado únicamente porque mi vista ya no es buena, pero que si me dieran unas gafas seguro que acertaba. No sirvió de nada.

No hay justicia. Es verdad que un coche puede chocar contra el árbol y dañarlo. Pero sólo con que me dieran unas gafas y algo de munición, me quedaría sentado vigilando. ¿A qué tanta prisa por talar un árbol si hay otros métodos que pueden protegerlo de un accidente?

Y no les costaría nada, aparte de la munición. ¿Acaso es un gasto excesivo?