José María Méndez-Το σκάκι

...δεν θέλει πολύ για να γίνει η ζημιά... από εδώ

José María Méndez-Το σκάκι

Ήταν παθιασμένος με το σκάκι και πάντοτε κουβαλούσε μαζί του μια μικρή σκακιέρα τσέπης με τα αντίστοιχα πιόνια. Όταν ανέβηκε στο τραίνο, έπιασε κουβέντα με τον συνταξιδιώτη που καθόταν στο απέναντι κάθισμα και του πρότεινε να παίξουν μια παρτίδα. Εκείνος αρνήθηκε.

-Δεν ξέρω καλά, σχεδόν τίποτα, από πνευματικά παιχνίδια- του απάντησε ευγενικά.

Αφού επέμεινε πεισματικά, τον κατάφερε τελικά τον απρόθυμο συνταξιδιώτη. Αρχίσανε το παιχνίδι. Καθώς όμως ο αντίπαλος έπαιζε με τρόπο αρχάριο και εκκεντρικό, έχασε την ηρεμία του, έκανε λάθος και στην τέταρτη κίνηση άφησε ένα άλογο στο έλεος των εχθρικών πιονιών. Ο συμπαίκτης του, μάλλον αφηρημένος, θα άφηνε την κίνηση που θα του έδινε το πλεονέκτημα, όμως εκείνος ιπποτικά, του επέστησε την προσοχή.

-Τρώτε το άλογο- του υπέδειξε το ανυπεράσπιστο πιόνι.

-Το άλογο; Αυτό το πιόνι είναι άλογο; Θέλετε να το φάω;

-Ναι. Είναι υποχρεωτικό να το φάτε. Δεν θέλω χάρες. Φάτε το. Παρακαλώ, φάτε το.

-Εντάξει, αφού το ζητάτε τόσο έντονα… - είπε με φωνή υποταγμένη.

Και πήρε το πιόνι που του έδειχνε και το κατάπιε ολόκληρο. Αμέσως σηκώθηκε βιαστικός, εκμεταλλευόμενος την αργή κίνηση του τραίνου, που πλησίαζε στον σταθμό, πήδηξε στο έδαφος και απομακρύνθηκε με έναν ελαφρύ καλπασμό, χλιμιντρίζοντας,  σε ένα πεζοδρόμιο που σίγουρα οδηγούσε στον κοντινότερο στάβλο.

Ajedrez - José María Méndez

Le apasionaba jugar al ajedrez y siempre llevaba consigo un pequeño tablero de bolsillo con sus respectivas piezas. En cuanto subió al tren trabó conversación con el compañero de viaje que ocupaba el asiento situado frente al suyo y lo instó a jugar una partida. El invitado se negó.

—Conozco muy poco, casi nada, del juego ciencia —le respondió cortésmente.

Entonces él insistió con tanta porfía que logró convencer al renuente viajero. Se inició la partida. Como su forzado contrincante jugara en forma inusitada, estrafalaria, perdió la serenidad, cayó en error, y al cuarto movimiento dejó un caballo e merced de las piezas enemigas. Su adversario, tal vez distraído, iba a pasar por alto la jugada que le favorecía, pero él, caballerosamente, le llamó la atención:

—Cómase usted el caballo —le dijo señalándole a la pieza indefensa.

—¿El caballo? ¿Esa pieza es un caballo? ¿Quiere que yo me lo coma?

—Sí. Es imperativo que se lo coma. No quiero ventaja. Cómaselo. Por favor, cómaselo.

—Si usted lo pide tan fervientemente... —dijo con voz sumisa.

Y tomó la pieza que se le señalaba y la engulló de un bocado. Al segundo se levantó presuroso, aprovecho el paso lento del tren, que se acercaba a una estación, saltó a tierra y se alejó en ligero trote, relinchando, por una vereda que de seguro conducía a un potrero cercano.