...σταγόνες... από εδώ
Eduardo Galeano-Η γλώσσα
του παραδείσου
Οι γκουαράος, που ζουν στις
παρυφές του γήινου παραδείσου, λένε το ουράνιο τόξο φιδίσιο κολιέ και το
ουράνιο στερέωμα η πάνω θάλασσα. Η αστραπή είναι η λάμψη της βροχής.
Ο φίλος, η άλλη μου καρδιά. Η ψυχή, ο ήλιος του στήθους. Η
κουκουβάγια, η αφέντρα της σκοτεινής
νύχτας. Για να πούνε «μπαστούνι», λένε εγγονός διαρκείας· και για να πούνε «συγχωρώ», λένε ξεχνάω.
La lengua del paraíso
Los guaraos, que habitan los suburbios del Paraíso Terrenal, llaman al
arcoiris serpiente de collares y mar de arriba al firmamento. El rayo es el
resplandor de la lluvia. El amigo, mi otro corazón. El alma, el sol del pecho.
La lechuza, el amo de la noche oscura. Para decir «bastón» dicen nieto
continuo; y para decir «perdono», dicen olvido.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.