Alonso Ibarrola-Απαγωγή

...που  το πάει...το αφεντικό; - ... από εδώ

Alonso Ibarrola-Απαγωγή

Τον απήγαγαν, ενώ έβγαινε νωρίς το πρωί από το σπίτι, στο δρόμο για την δουλειά. Τον έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο και δεν είχε την παραμικρή ευκαιρία να αντιδράσει. Ήθελε να διαμαρτυρηθεί, καθώς του έδεναν τα μάτια, του φίμωναν το στόμα και του περνούσαν χειροπέδες στους καρπούς, αλλά μια δυνατή αγκωνιά στην κοιλιά, τον έκανε να παραιτηθεί. Τους προειδοποίησε ότι στον τρεχούμενο τραπεζικό του λογαριασμό δεν υπάρχει αξιόλογη ποσότητα χρημάτων, αλλά οι απαγωγείς δεν έδωσαν σημασία στο γεγονός. Υπολόγιζαν να πιάσουν την καλή από την εταιρεία στην οποία δούλευε και όπου κατείχε μεγάλη θέση… Και τα κατάφεραν. Όταν τον απελευθέρωσαν, έτρεξε να αγκαλιάσει την γυναίκα του, τα παιδιά του, τους φίλους του και τους συναδέλφους στην δουλειά. Την πιο τρυφερή αγκαλιά την έδωσε στον Πρόεδρο της Διοικούσας Επιτροπής της εταιρείας, ο οποίος λίγες μέρες μετά, όταν η φόρτιση από τα γεγονότα άρχισε να φθίνει, του διαβίβασε το ποσό των λύτρων, το οποίο κατά το ήμισυ επιβάρυνε την εταιρεία, αλλά το υπόλοιπο μισό εκείνον, και που φυσικά θα αποπλήρωνε σε λογικές δόσεις από τις κρατήσεις του μισθού του. Σε δέκα χρόνια θα εξοφλούσε το χρέος. Τον συμβούλεψε επίσης, να κυκλοφορεί στο εξής οπλισμένος.

Rapto

Lo raptaron cuando salía, por la mañana temprano, de su casa camino del trabajo. Lo metieron en un coche a la fuerza y no tuvo oportunidad alguna de reaccionar. Quiso protestar, al tiempo que le colocaban la venda en los ojos, la mordaza en la boca y las ligaduras en las muñecas, pero un fuerte codazo en el vientre le hizo desistir. Les advirtió que no tenía dinero en cantidad apreciable en su cuenta corriente, pero los secuestradores no dieron importancia alguna al hecho. Ellos pretendían una buena suma de la empresa donde trabajaba y ocupaba un alto cargo… Y lo consiguieron. Cuando lo liberaron, corrió a abrazar a su mujer, a sus hijos, a los amigos y compañeros de trabajo. El abrazo más emocionado lo dedicó al Presidente del Consejo de Administración de la empresa, que días más tarde, cuando la emoción de los momentos vividos se hubo disipado, le comunicó que el importe de su secuestro corría en su mitad a cargo de la empresa, pero que de la otra mitad se haría cargo él, por supuesto en cómodas mensualidades a descontar de sus emolumentos. En diez años dejaría saldada la deuda. También le aconsejó que fuera armado en lo sucesivo.