Javier Ximens-Σουπερπαππούς

...όταν έρχεται η ωριμότητα...από εδώ

Javier Ximens-Σουπερπαππούς

Από τον παππού μου κληρονόμησα την σκιά του. Ο παππούς μου είχε την χάρη και το χάρισμα. Την χάρη, γιατί στον ουρανίσκο του μπορούσε κανείς να δει τον Τίμιο Σταυρό. Το χάρισμα, γιατί έκλαψε μέσα από την κοιλιά της μητέρας του. Γι’ αυτό και δεν τον δάγκωναν τα αγριεμένα σκυλιά, και είχε υπερφυσικές δυνάμεις. Για παράδειγμα, όταν πηγαίναμε στο σχολείο, μπαίνοντας στην αποβάθρα του μετρό, εκείνος σήκωνε το χέρι του και το τρένο σταματούσε, Διασχίζοντας τους δρόμους, στεκόταν με την πλάτη στο φανάρι, συγκεντρωνότανε και έκανε το κόκκινο να σβήσει και να ανάψει το πράσινο. Τα απογεύματα μετά το φαγητό, σταματούσε να αναπνέει για μισή ώρα και εγώ το εκμεταλλευόμουνα για να δω κινούμενα σχέδια. Μια μέρα που πήγαμε στο νεκροταφείο, παρατήρησα μπαίνοντας στον οικογενειακό τάφο, ότι εξαφανίστηκε η σκιά του. Μου είπε, ότι αυτό δεν ήταν υπερφυσική δύναμη, ότι ήταν εξ’ αιτίας του ήλιου, αλλά όταν θα πήγαινε να βρει την γιαγιά, θα μου την άφηνε για ενθύμιο. Τώρα ο παππούς πέθανε και κατάλαβα ότι με κορόιδευε με το μετρό, το φανάρι και την άπνοια, αλλά με δυσκολεύει να εξηγήσω σε αυτούς που το καταλαβαίνουν, που οφείλεται η δεύτερη σκιά μου.

Javier Ximens -Superabuelo

De mi abuelo heredé su sombra. Mi abuelo tenía el don y la gracia. El don porque en su paladar se veía una Cruz de Caravaca. La gracia porque lloró en el vientre de su madre. Así que no le mordían los perros rabiosos y tenía poderes. Por ejemplo, cuando íbamos al colegio, al entrar en el andén del metro, él levantaba la mano y el tren se detenía. Al cruzar las calles se situaba de espaldas al semáforo, se concentraba y hacía que el rojo se apagara y se encendiera el verde. Por las tardes, después de comer dejaba de respirar media hora y yo aprovechaba para ver los dibujos animados. Un día que fuimos al cementerio observé que al entrar en el panteón familiar desaparecía su sombra. Me dijo que aquello no eran poderes, que era por el sol, pero que cuando se fuera con la abuela me la dejaría como recuerdo. Ahora el abuelo se ha ido y he comprendido que me tomaba el pelo con lo del metro, el semáforo y dejar de respirar, pero me cuesta mucho explicar, a los que se dan cuenta, el motivo por el cual tengo dos sombras.