PATRICIA NASELLO-Ζήλεια

...οι νέοι ιστορικοί... ξαναγράφουν την ιστορία... από εδώ

PATRICIA NASELLO

Ζήλεια

Κοιτάζεται σε μια γωνιά του καθρέφτη, που οι νάνοι έχουν κρεμάσει στο βρωμοσαλόνι τους.

Είναι αδύνατη, με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια.

-Παραδουλεύω- μουρμουρίζει με θυμό.

Στην φωτογραφία της εφημερίδας, η μητέρα της, φαντασμαγορική: με τα λεφτά του παλατιού πληρώνει τις πλαστικές, αυτές που διατηρούν ετούτη την ψεύτικη νεότητα, αυτήν που τώρα εκείνη παρατηρεί, ενώ πνίγεται μέσα σε ένα παγωμένο και κολλώδη βούρκο.

Δεν θα χάσει τα καλύτερα της χρόνια κρυμμένη στο δάσος, να κάνει την δούλα σ’ αυτούς τους εφτά άπληστους.

-Χύσε το δηλητήριο σου σε αυτό το μήλο- διατάζει. Το φίδι υπακούει, δεν διακινδυνεύει να υποστεί τις φοβερές συνέπειες που θα μπορούσε να του επιφέρει, άλλο ένα μπέρδεμα με μια γυναίκα.

Βάζει το δηλητηριασμένο φρούτο σε ένα καλάθι και ξεκινά για το παλάτι.

ENVIDIA

Se mira en un trozo de espejo que los enanos tienen colgado en el cuartucho. Está flaca, ojerosa.

—Exceso de trabajo —murmura para sí con rabia.

En la foto del periódico, su madre, espléndida: el dinero de la corona paga las cirugías que mantienen esa juventud ficticia que ella ahora observa mientras siente que se ahoga en un agua helada, viscosa.

No perderá sus mejores años escondida en un bosque trabajando como criada para siete avaros.

—Inoculá tu veneno en esta manzana —ordena. La serpiente obedece, no se arriesga a sufrir las consecuencias terribles que podría acarrearle otro problema con una mujer.

Coloca el fruto envenenado en una canastilla y acude a palacio.

Francesc Barberá-Η μακέτα

φωτο

... εκεί που... τερματίζει η τελειότητα... από εδώ

Francesc Barberá

Η μακέτα

Πάνε είκοσι χρόνια που ο μπαμπάς κατασκευάζει μια μακέτα. Η εμμονή του έφτασε σε τέτοιο σημείο, που αναπαριστά πιστά κάθε λεπτομέρεια της πόλης. Αν ο γείτονας βάψει την πρόσοψη του σπιτιού του σε διαφορετικό χρώμα, ο μπαμπάς τρέχει στο κατάστημα να αγοράσει μπογιά στον ίδιο τόνο. Η μαμά υποφέρει. Χθες έφυγε από το σπίτι. Αφού την ψάξαμε όλη την ημέρα, τελικά την βρήκαμε στον σταθμό. Μέσα από τον μεγεθυντικό φακό μπορέσαμε να δούμε πως μας αποχαιρετούσε, καθώς ανέβαζε τις βαλίτσες της στο τραίνο.

LA MAQUETA

Papá lleva veinte años construyendo una maqueta. Su obsesión ha llegado a tal límite que reproduce fielmente cada detalle de la ciudad. Si el vecino decide pintar la fachada de su casa de otro color, papá corre a la tienda a comprar el mismo tono de pintura. Mamá está harta. Ayer se fue de casa. Después de buscarla durante todo el día, al final la encontramos en la estación. A través de la lupa pudimos ver cómo se despedía de nosotros mientras subía las maletas al tren.

Francesc Barberá-Η προαγωγή

...να ξέρει κάτι ο προϊστάμενος; ... από εδώ

Francesc Barberá

Η προαγωγή

Ταμπουρωμένος στην ταράτσα, τον παρατηρώ μέσα από το τηλεσκοπικό σκόπευτρο του τουφεκιού. Οι λέξεις του ακόμα αντηχούν στο κεφάλι μου: «Λυπάμαι, σας λείπει η αποφασιστικότητα». Ακουμπάω το δάχτυλο στην σκανδάλη και, όπως κάθε μέρα, διστάζω για μερικά, ατέλειωτα δευτερόλεπτα.  Ίσως αύριο.

El ascenso

Apostado en la azotea, le observo a través de la mira telescópica del rifle. Sus palabras aún resuenan en mi cabeza: “Lo siento, pero le falta determinación”. Coloco el dedo en el gatillo y, como cada día, dudo durante unos inacabables segundos. Quizás mañana.

Hugo López Araiza Bravo-Λαξεύματα

foto

...στα χρόνια της αθωότητας... τότε που όλα μπορούν να συμβούν... από εδώ

Hugo López Araiza Bravo

Λαξεύματα

Μετά από μήνες εξάσκησης, ο μαθητευόμενος κατάφερε να δει τον άγγελο που ήταν παγιδευμένος στο μάρμαρο. Πήρε την σμίλη και λάξευσε μέχρι που έφτασε να δει το σχήμα του καλά περιγεγραμμένο, λίγα χιλιοστά πριν αγγίξει το σώμα του. Αλλά το πέτρωμα ράγισε. Ο άγγελος τέντωσε τα φτερά του, τίναξε τα υπολείμματα του μαρμάρου και χωρίς άλλο ξεκίνησε την πτήση.

-Μην στενοχωριέσαι- τον παρηγόρησε ο δάσκαλος της γλυπτικής-, σε όλους μας ξεφεύγει ο πρώτος.

Cinceladas

Tras meses de entrenamiento, el aprendiz logró ver al ángel atrapado en el mármol. Tomó el cincel y martilló hasta tener su figura bien definida, a unos milímetros de tocar su carne. Pero la piedra se agrietó. El ángel extendió sus alas, se sacudió los guijarros y emprendió el vuelo sin más.

—No te preocupes —lo consoló el maestro escultor—, a todos se nos escapa el primero.

RAMÓN GÓMEZ DE LA SERNA-Ο φανατικός του Θεού

... τόσο απλά και ξεκάθαρα... από εδώ

RAMÓN GÓMEZ DE LA SERNA-Ο φανατικός του Θεού

Διάβαζε όλες τις προσευχές σε όλες τις βίβλους, απ’ όλα τα ιερά βιβλία, προσευχόταν σε όλους τους θεούς και ήταν ζωολάτρης, ειδωλολάτρης, πολυθεϊστής και μονοθεϊστής… Όλη την ημέρα την αφιέρωνε σε διαφορετικές λατρείες.

Και πέθανε, και μπαίνοντας στο βασίλειο των σκιών συνάντησε ένα Θεό που δεν αναφερόταν σε καμιά από τις θεογονίες του, ένα Θεό παράξενο και σιωπηλό, που τον μάζεψε και τον έπλασε σε μια κοινή ζύμη, ξανά μια συνηθισμένη λάσπη.

EL FANÁTICO DE DIOS

Leía todas las oraciones de todas las biblias, de todos los libros sagrados, rezaba a todos los dioses y era zoólatra, idólatra, politeísta y monoteísta… Todo el día lo dedicaba a todos los cultos.

Y murió, y al entrar en el reino de las sombras se encontró con un Dios que no estaba citado en ninguna de sus teogonías, un Dios extraño y callado que le cogió y le amasó en la masa común, otra vez en el barro común.