Η θεϊκή αγάπη

Alfonsina Storni

 El divino amor

Στον δρόμο σε γυρεύω, αγάπη που δεν φτάνεις

Στον δρόμο σε γυρεύω, αγάπη μακρινή μου

Με αναστατώνει αν στην σκέψη σου υπάρχω

Λειώνω, αν στην σκέψη σου υπάρχει η μορφή μου.

Οι θυμωμένες καταιγίδες της ζωής μου

Κουρνιάσανε πάνω σε μια αγκαλιά αγκάθια

Μάτωσε το κορμί σταγόνες σάρκας πορφυρές

Για να σωθώ, ω ψυχή μου! Κι εσύ μ’ αρνιέσαι

Κοίτα, πως στέκομαι ορθά πάνω στα χαμοκλάδια

Αυτά που κάποτε βαστούν όνειρα περασμένα

Για να ανάψω με αυτά την φλόγα που με τρώει

Σώσε με, αγάπη μου, και μέσα στα αγνά σου χέρια

άλλαξε ετούτη την φωτιά να γίνει αιθέρια γλύκα

και κάνε τα χαμόκλαδα να γίνουν χλωρό κλωνάρι.

Te ando buscando, amor que nunca llegas,

te ando buscando, amor que te mezquinas,

me aguzo por saber si me adivinas,

me doblo por saber si te me entregas.

             

Las tempestades mías, andariegas,

se han aquietado sobre un haz de espinas;              

sangran mis carnes gotas purpurinas

porque a salvarme, ¡oh niño!, te me niegas.

             

Mira que estoy de pie sobre los leños,

que a veces bastan unos pocos sueños

para encender la llama que me pierde.

             

Sálvame, amor, y con tus manos puras

trueca este fuego en límpidas dulzuras

y haz de mis leños una rama verde.