Φάμπρικες της αγάπης

Juan Gelman

Fábricas del amor

Και έχτισα το πρόσωπό σου.

Με μαντεψιές αγάπης, έχτιζα το πρόσωπό σου

στις μακρινές αυλές της νιότης.

Εργάτης ντροπαλός,

κρυβόμουν απ’ τον κόσμο για να χαράξω την εικόνα σου

για να σου δώσω στόμα,

για να βάλω γλύκα στο σάλιο σου.

Πόσες φορές τρεμούλιασα

ίσα ίσα σκεπασμένος απ’ το φως του θέρους

ενώ σε ζωγράφιζα με το αίμα μου.

Αγνή μου,

φτιαγμένη για όλες τις εποχές

που η χάρη σου προβάλλει σ’ όλα του δειλινού τα χρώματα.

Πόσες από τις μέρες μου μαστόρεψαν τα χέρια σου.

Αχ! Απέραντο των φιλιών παλεύει την μοναξιά

Βυθίζει τα βήματά σου μες την σκόνη.

Εγώ σε έψαλλα, σε φώναξα στους δρόμους,

έγραψα όλα σου τα ονόματα στο βάθος της σκιάς μου,

σου έφτιαξα μια θέση μες την κλίνη μου,

σε αγάπησα, αόρατο ίχνος, της κάθε νύχτας.

Έτσι έγινε και τραγουδήσαν οι σιωπές.

Χρόνια και χρόνια δούλεψα για να σε φτιάξω

πριν να ακούσω ένα μόνο ήχο απ’ την ψυχή σου.

Y construí tu rostro.

Con adivinaciones del amor, construía tu rostro

en los lejanos patios de la infancia.

Albañil con vergüenza,

yo me oculté del mundo para tallar tu imagen,

para darte la voz,

para poner dulzura en tu saliva.

Cuántas veces temblé

apenas si cubierto por la luz del verano

mientras te describía por mi sangre.

Pura mía,

estás hecha de cuántas estaciones

y tu gracia desciende como cuántos crepúsculos.

Cuántas de mis jornadas inventaron tus manos.

Qué infinito de besos contra la soledad

hunde tus pasos en el polvo.

Yo te oficié, te recité por los caminos,

escribí todos tus nombres al fondo de mi sombra,

te hice un sitio en mi lecho,

te amé, estela invisible, noche a noche.

Así fue que cantaron los silencios.

Años y años trabajé para hacerte

antes de oír un solo sonido de tu alma