Marisa Martínez Arce-Η νύφη

...καμωματού... από εδώ

Marisa Martínez Arce-Η νύφη

«Δεν πρόκειται να φορέσω αυτό το φόρεμα!» Η καταραμένη φράση, που από μικρή επαναλάμβανε, αντηχούσε σε ολόκληρο το σπίτι. Αυτό συνέβαινε κάθε φορά που της αγόραζαν κάτι καινούργιο. Το έκανε συστηματικά ακόμα κι αν στο βάθος της άρεσε. Η μητέρα της έλεγε ότι το κάνει για να τραβήξει την προσοχή. Ο πατέρας της, ότι το έκανε για να πάει κόντρα. Η υπόλοιπη οικογένεια γιατί ήταν παραχαϊδεμένη, σαν μοναχοκόρη, που της έκαναν όλα τα χατίρια. Οι φίλες της, ότι είχε κόμπλεξ. Ο ψυχολόγος, ότι είχε πρόβλημα αυτοεκτίμησης. Από την άλλη πλευρά, ο ψυχίατρος επέμενε, ότι δεν πρέπει να δίνει σημασία σε κανένα και ότι όλο αυτό οφειλότανε σε μια εμμονική, καταναγκαστική διαταραχή και σε υπερβολικό εγωκεντρισμό. Εκείνη, ωστόσο και παρ’ όλα αυτά, φρόντιζε να είναι πάντα στην τελευταία μόδα. Αλλά, το σημερινό… το σημερινό ξεπερνούσε όλα τα προηγούμενα. Βρισκόταν στο δωμάτιο της, όρθια μπροστά στον καθρέφτη, φορώντας το νυφικό της. Με το ίδιο κατσουφιασμένο πρόσωπο που έπαιρνε από κοριτσάκι, επαναλάμβανε: «Όχι, όχι, ποτέ. Με χοντραίνει!» «Μα αφού εσύ το διάλεξες!» - φώναζε η μητέρα της απελπισμένη-. Προσθέτοντας «Πώς να μην σε χοντραίνει; Αφού είσαι έγκυος!»

Marisa Martínez Arce-La Novia

«¡No pienso ponerme ese vestido!» La maldita frase que llevaba repitiendo desde niña volvió a sonar haciendo eco por toda la habitación. Esto sucedía cada vez que le compraban uno nuevo. Lo hacía de manera sistemática, aunque en el fondo le gustara. Su madre decía que era por llamar la atención. Su padre que lo hacía para llevar la contraria. La familia porque estaba muy mimada, pues era hija única y se lo consentían todo. Sus amigas que tenía muchos complejos. El psicólogo que su problema era de autoestima. Por otro lado, la psiquiatra le insistía en que no hiciera caso a nadie, que todo era debido a un trastorno obsesivo compulsivo y a un exceso de egocentrismo. Ella no obstante y pese a todo procuraba ir a la última moda. Pero, lo de hoy… Lo de hoy superaba  todo lo anterior. Estaba en su habitación, de pie delante del espejo, llevaba su vestido de novia. Con la misma cara enfurruñada que ponía de niña y estirándolo, repetía: «No, no y no. ¡Me hace gorda!» «¡Pues lo has elegido tú! –gritaba su madre desesperada-. Además ¿cómo no va ha hacerte gorda? ¡Estás embarazada!»