Ernesto Bustos Garrido-Κόκκινο μελάνι, κόκκινο αίμα

...πως να κρυφτείς απ' τα παιδιά.. από εδώ

Ernesto Bustos Garrido-Κόκκινο μελάνι, κόκκινο αίμα

Η Ντανιελίτα πλησίασε τον παππού της, μόλις αυτός μπήκε στο σπίτι και κάθισε στην αγαπημένη του πολυθρόνα με την εφημερίδα στο χέρι. Χωρίς να ζητήσει την άδεια, ούτε και να περιμένει να φορέσει ο ηλικιωμένος τα γυαλιά του, το κορίτσι καρφώθηκε στο πλάι του και του είπε:

-         -  Παππούλη, θα μου διαβάσεις μια ιστορία;

-          - Ποια θέλεις, το αλαζονικό μυρμήγκι;

-         -  Όχι, αυτή που έχεις εκεί – και του έδειξε την πρώτη σελίδα της εφημερίδας.

Ο γέρος ένιωσε ένα ρίγος. Εκεί βρισκόντουσαν, με όλη τους την σκληρότητα, εκείνες οι φωτογραφίες από την βόμβα που σκότωσε την προηγούμενη μέρα, έξη άτομα, στο εμπορικό κέντρο, της επάνω συνοικίας στην πρωτεύουσα της Χιλής.

-          - Όχι, αυτό όχι, κορούλα μου. Θα λερώσεις το κυριακάτικο φορεματάκι σου, το μελάνι είναι ακόμα φρέσκο.

-          -  Παππούλη, γιατί λες ψέματα; Δεν είναι μελάνι, είναι αίμα, και έχει πια στεγνώσει.

Ernesto Bustos Garrido-Τinta roja, tinta sangre

Danielita abordó a su abuelo apenas éste entró a la casa y se sentó en su sillón favorito con el diario en las manos. Sin pedir permiso ni esperar a que el anciano se pusiera sus lentes, la niña se instaló a su lado y le dijo:

–Tata, ¿me lees un cuento?

–¿Cuál, el de La hormiguita presumida?

–No, ese que tienes ahí, y le mostró la portada del diario.

El viejo sintió un escalofrío. Allí estaban, con toda su crudeza, esas fotografías de la bomba que matara a seis personas el día anterior, en un centro comercial del barrio alto de la capital de Chile.

–No, ese no, hijita. Te vas a ensuciar tu vestidito de domingo con esa tinta que está fresca.

–Tata ¿para qué mientes? No es tinta; es sangre, y ahora ya está seca.