Ernesto Bustos Garrido-Κόκκινο μελάνι, κόκκινο αίμα

...πως να κρυφτείς απ' τα παιδιά.. από εδώ

Ernesto Bustos Garrido-Κόκκινο μελάνι, κόκκινο αίμα

Η Ντανιελίτα πλησίασε τον παππού της, μόλις αυτός μπήκε στο σπίτι και κάθισε στην αγαπημένη του πολυθρόνα με την εφημερίδα στο χέρι. Χωρίς να ζητήσει την άδεια, ούτε και να περιμένει να φορέσει ο ηλικιωμένος τα γυαλιά του, το κορίτσι καρφώθηκε στο πλάι του και του είπε:

-         -  Παππούλη, θα μου διαβάσεις μια ιστορία;

-          - Ποια θέλεις, το αλαζονικό μυρμήγκι;

-         -  Όχι, αυτή που έχεις εκεί – και του έδειξε την πρώτη σελίδα της εφημερίδας.

Ο γέρος ένιωσε ένα ρίγος. Εκεί βρισκόντουσαν, με όλη τους την σκληρότητα, εκείνες οι φωτογραφίες από την βόμβα που σκότωσε την προηγούμενη μέρα, έξη άτομα, στο εμπορικό κέντρο, της επάνω συνοικίας στην πρωτεύουσα της Χιλής.

-          - Όχι, αυτό όχι, κορούλα μου. Θα λερώσεις το κυριακάτικο φορεματάκι σου, το μελάνι είναι ακόμα φρέσκο.

-          -  Παππούλη, γιατί λες ψέματα; Δεν είναι μελάνι, είναι αίμα, και έχει πια στεγνώσει.

Ernesto Bustos Garrido-Τinta roja, tinta sangre

Danielita abordó a su abuelo apenas éste entró a la casa y se sentó en su sillón favorito con el diario en las manos. Sin pedir permiso ni esperar a que el anciano se pusiera sus lentes, la niña se instaló a su lado y le dijo:

–Tata, ¿me lees un cuento?

–¿Cuál, el de La hormiguita presumida?

–No, ese que tienes ahí, y le mostró la portada del diario.

El viejo sintió un escalofrío. Allí estaban, con toda su crudeza, esas fotografías de la bomba que matara a seis personas el día anterior, en un centro comercial del barrio alto de la capital de Chile.

–No, ese no, hijita. Te vas a ensuciar tu vestidito de domingo con esa tinta que está fresca.

–Tata ¿para qué mientes? No es tinta; es sangre, y ahora ya está seca.

Marisa Martínez Arce-Η νύφη

...καμωματού... από εδώ

Marisa Martínez Arce-Η νύφη

«Δεν πρόκειται να φορέσω αυτό το φόρεμα!» Η καταραμένη φράση, που από μικρή επαναλάμβανε, αντηχούσε σε ολόκληρο το σπίτι. Αυτό συνέβαινε κάθε φορά που της αγόραζαν κάτι καινούργιο. Το έκανε συστηματικά ακόμα κι αν στο βάθος της άρεσε. Η μητέρα της έλεγε ότι το κάνει για να τραβήξει την προσοχή. Ο πατέρας της, ότι το έκανε για να πάει κόντρα. Η υπόλοιπη οικογένεια γιατί ήταν παραχαϊδεμένη, σαν μοναχοκόρη, που της έκαναν όλα τα χατίρια. Οι φίλες της, ότι είχε κόμπλεξ. Ο ψυχολόγος, ότι είχε πρόβλημα αυτοεκτίμησης. Από την άλλη πλευρά, ο ψυχίατρος επέμενε, ότι δεν πρέπει να δίνει σημασία σε κανένα και ότι όλο αυτό οφειλότανε σε μια εμμονική, καταναγκαστική διαταραχή και σε υπερβολικό εγωκεντρισμό. Εκείνη, ωστόσο και παρ’ όλα αυτά, φρόντιζε να είναι πάντα στην τελευταία μόδα. Αλλά, το σημερινό… το σημερινό ξεπερνούσε όλα τα προηγούμενα. Βρισκόταν στο δωμάτιο της, όρθια μπροστά στον καθρέφτη, φορώντας το νυφικό της. Με το ίδιο κατσουφιασμένο πρόσωπο που έπαιρνε από κοριτσάκι, επαναλάμβανε: «Όχι, όχι, ποτέ. Με χοντραίνει!» «Μα αφού εσύ το διάλεξες!» - φώναζε η μητέρα της απελπισμένη-. Προσθέτοντας «Πώς να μην σε χοντραίνει; Αφού είσαι έγκυος!»

Marisa Martínez Arce-La Novia

«¡No pienso ponerme ese vestido!» La maldita frase que llevaba repitiendo desde niña volvió a sonar haciendo eco por toda la habitación. Esto sucedía cada vez que le compraban uno nuevo. Lo hacía de manera sistemática, aunque en el fondo le gustara. Su madre decía que era por llamar la atención. Su padre que lo hacía para llevar la contraria. La familia porque estaba muy mimada, pues era hija única y se lo consentían todo. Sus amigas que tenía muchos complejos. El psicólogo que su problema era de autoestima. Por otro lado, la psiquiatra le insistía en que no hiciera caso a nadie, que todo era debido a un trastorno obsesivo compulsivo y a un exceso de egocentrismo. Ella no obstante y pese a todo procuraba ir a la última moda. Pero, lo de hoy… Lo de hoy superaba  todo lo anterior. Estaba en su habitación, de pie delante del espejo, llevaba su vestido de novia. Con la misma cara enfurruñada que ponía de niña y estirándolo, repetía: «No, no y no. ¡Me hace gorda!» «¡Pues lo has elegido tú! –gritaba su madre desesperada-. Además ¿cómo no va ha hacerte gorda? ¡Estás embarazada!»

Isidro Moreno- Ερωτευμένη ηθοποιός

εξομολογήσεις ... στα παρασκήνια ... από εδώ

Isidro Moreno- Ερωτευμένη ηθοποιός

Είμαι κοκέτα και διανοούμενη. Το ξέρω και δεν το κρύβω. Έχω μονάχα τέσσερα σημαντικά πράγματα στην ζωή μου. Τον εαυτό μου, τα φορέματα μου, εκείνον και εμένα. Εντάξει, περιλαμβάνω τον εαυτό μου δυο φορές, γιατί έτσι εκτιμώ ότι βρίσκομαι στην μέση ακριβώς των ενδιαφερόντων μου. Είναι η ματαιοδοξία των ηθοποιών.

Ζω και κοιμάμαι περιορισμένη ανάμεσα στα κοστούμια, που χρειάζομαι για να δουλέψω και για να κερδίζω καθημερινά την αγάπη του. Δεν με ενδιαφέρει που το καταλαβαίνει, ότι είμαι ερωτευμένη.

Εκείνος με μεταμόρφωσε σε ηθοποιό και σε κάθε ρόλο, σε κάθε σκηνή, βάζει τα λόγια του σε μένα, μου δανείζει την φωνή του, την ανάσα του. Ξέρω επίσης ότι με αγαπάει.

Λίγες στιγμές πριν βγω στην σκηνή, κάτι, σαν μια μαγική ιεροτελεστία, με ντύνει αργά, ισιώνει τη χρυσαφένια μου χαίτη, μου ψιθυρίζει λόγια για να με χαλαρώσει και στην συνέχεια βάζει το χέρι του κάτω από τα φουστάνια μου. Είναι τότε που νομίζω, ότι νοτίζουν από συγκίνηση τα μάτια μου.

Ξέρουμε κι οι δυο, ότι η τέχνη μας γεννιέται, όταν μου δανείζει τα λόγια του, τις κινήσεις του χεριού του και τα δάχτυλά του, μέσα μου. Και το αποκορύφωμα της ύπαρξής μου, αρχίζει την στιγμή, που με εμφανίζει στο σανίδι αυτού του μικρού κουκλοθέατρου.

Isidro Moreno-Actriz Enamorada

Soy coqueta y sofisticada. Lo sé y no lo quiero evitar. Sólo tengo cuatro cosas importantes en la vida: Yo, mis vestidos, él y yo. Ya sé que me incluyo dos veces, pero es que así me estimaré como la mitad de mis importancias. Es la vanidad de las actrices.

Vivo y duermo confinada entre mis trajes que necesito para trabajar y ganarme, día a día, su cariño. No me importa que se me note que estoy enamorada.

Él me convirtió en actriz y, en cada papel, en cada función, pone sus palabras en mí, me presta su voz, su aliento y su alma. Sé que también me quiere.

Momentos antes de salir a escena, y como en un mágico ritual, me viste despacio, me alisa mi dorada melena, me habla con susurros para relajarme y a continuación, introduce su mano bajo mis sayas. Es entonces cuando creo que se me humedecen de emoción mis ojos.

Ambos sabemos que nuestro arte nace cuando me presta sus palabras; en sus movimientos de mano y sus dedos dentro de mí. Y el clímax de mi existencia comienza en el instante en que me asoma al escenario de este pequeño teatro de guiñol.