XuanRata-Αστικός μύθος

μια κοινωνία που ... κάποτε την λέγαμε δυστοπική... από εδώ

XuanRata-Αστικός μύθος

Λένε, ότι καθώς με την πάροδο των μηνών, οι κυβερνήσεις θα άρουν τα μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας, πολλοί άνθρωποι θα προτιμήσουν να παραμείνουν στα σπίτια τους. Είναι πιθανό αυτό να οφείλεται, ως ένα βαθμό,  στον φόβο, αβάσιμο σύμφωνα με τις αρχές, υπαρκτό όμως σύμφωνα με κάθε λογής φήμες, αλλά για πολλούς το καθοριστικό είναι η ανακάλυψη ενός καινούργιο τρόπου ζωής. Είναι ότι κατά παράδοξο τρόπο, η απομόνωση προϋποθέτει επίσης μια δόση ελευθερίας: αντίο στα ωράρια, στην αδύνατη μετακίνηση λόγω μποτιλιαρίσματος, στον μολυσμένο αέρα, στις εξόδους των διακοπών, στην ατελείωτη βαρεμάρα των εμπορικών κέντρων... Μπροστά σε μια εμφανώς πεπερασμένη κινητικότητα, ο χώρος του σπιτιού αποδεικνύεται μια αρένα αληθινής αυτονομίας.

Λένε, ότι λίγα χρόνια μετά, όταν η ψηφιακή επικοινωνία κατόρθωσε να αγγίξει το σημείο να προλαβαίνει και τις πιο ταπεινές ανάγκες των πολιτών, οι απομονωμένοι είχαν ήδη σχηματίσει μια κοινότητα με εκατομμύρια μέλη, διασπαρμένα σε ολόκληρο τον κόσμο, που η δύναμή τους, η επιρροή τους και η ελκυστικότητά τους αυξανόταν μέρα με την μέρα. Πριν οι κοινωνιολόγοι μπορέσουν να κατανοήσουν το φαινόμενο, οι δρόμοι δεν ήταν πια τίποτα άλλο πέρα από κανάλια μετακίνησης, όπου οχήματα χωρίς οδηγό διένεμαν προϊόντα εν μέσω ηλεκτρικής σιωπής. Και τα κτήρια, χωρίς παράθυρα, ούτε μπαλκόνια, συνεχώς περισσότερο αυτάρκη, μετατρέπονταν σε μοντέλα βιωσιμότητας. Το να αποτραπεί η κλιματική αλλαγή, έπαψε να είναι πια ουτοπία.

Λένε, ότι μερικοί άνθρωποι, νοσταλγικοί, ατίθασοι, τρελοί, ακόμη τολμούσαν να εξερευνήσουν την αφιλόξενη μοναξιά των πόλεων. Υπήρξε ακόμα και κάποιος που τόλμησε μια ζωή νομαδική, χωρίς κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του.

Λένε, ότι ακόμα και σήμερα, διάφοροι, περιπλανιόνται, χωρίς νόημα, στον εξωτερικό υπόκοσμο, ότι κοιμούνται στην ύπαιθρο, ότι τρέφονται με αποφάγια. Κανείς δεν τους έχει δει. Είναι μόνο αστικός μύθος, που πίσω από τυφλές προσόψεις, ζωντανεύει τις ατέλειωτες νύχτες μας.

XuanRata-Leyendas urbanas

Cuentan que cuando al cabo de los meses los gobiernos decidieron levantar la orden de confinamiento, muchas personas optaron por continuar en sus casas. Es posible que el miedo, infundado según las autoridades pero alentado por toda clase de rumores, tuviera algo que ver, pero para muchos lo decisivo fue el descubrimiento de un nuevo modo de vida. Y es que, paradójicamente, la reclusión supuso también una suerte de liberación: adiós a los horarios, al tráfico imposible, al aire envenenado, a los éxodos en vacaciones, al tedio infinito de los centros comerciales... Frente a una aparente movilidad en circuito cerrado, el espacio de la casa resultó ser un reducto de verdadera autonomía.

   Cuentan que, pocos años después, cuando la interconexión digital alcanzó un desarrollo tal que era capaz de adelantarse a las más ínfimas necesidades de los ciudadanos, los aislados formaban ya una comunidad de millones de miembros repartidos por todo el mundo, cuyo poder, influencia y atractivo crecían de día en día. Antes de que los sociólogos pudieran dar cuenta del fenómeno, las calles ya no eran otra cosa que canales de transporte donde vehículos sin conductor repartían sus mercancías en eléctrico silencio. Y los edificios sin ventanas ni balcones, cada vez más eficientes, se convertían en modelos de sostenibilidad. Revertir el cambio climático dejó de ser una utopía.

  Cuentan que algunos individuos, nostálgicos, rebeldes, locos, aún se aventuraban a explorar la inhóspita soledad de las ciudades. Hubo incluso quien apostó por una vida de nómada sin techo.

   Cuentan que aún hoy seres ambulantes vagan por el submundo exterior, que duermen al raso, que se alimentan de restos. Nadie los ha visto. Son solo leyendas urbanas que, tras las fachadas ciegas, animan nuestras noches sin fin.