Paloma Casado-Μεταλλαγμένοι

φωτο

Φαντασία από ένα- ίσως όχι και τόσο- μακρινό μέλλον ... από εδώ

Paloma Casado-Μεταλλαγμένοι 

Ο Γαβρίλης γεννήθηκε ένα χρόνο μετά που άρχισαν οι βροχές. Τις λέμε έτσι, «οι βροχές», σαν να επρόκειτο για αυτό το υγρό δώρο που κατά καιρούς μας χάριζε ο ουρανός. Αρχίσανε και αμέσως σταμάτησαν να χτυπάνε το χώμα και να βουρβουρίζουν πάνω στα πλακόστρωτα. Κοιτάζαμε ψηλά περιμένοντας μια ανακωχή, μέχρι που παραιτηθήκαμε, αφού δεν βλέπαμε πια τίποτα πέρα από τη μύτη μας. Όλα ήταν γκρίζα και μόνο η αναλαμπή κάποιας αχτίνας μας γυρνούσε πίσω, για ελάχιστες στιγμές, τα χρώματα, τα σχεδόν ξεχασμένα του κόσμου.

Τα χωράφια μετατραπήκανε σε στέρφες λίμνες και οι δρόμοι κατελήφθησαν από αμφίβια. Ο πολιτισμός μας θρυμματίζεται.

Τον Γαβρίλη τον αγαπάμε, παρόλο το λείο, στιλπνό και κρύο δέρμα του, ίσως γιατί είναι το μοναδικό παιδί που γεννήθηκε στο χωριό μετά τις καταιγίδες. Μόνο αυτός το απολαμβάνει να βρίσκεται έξω μουσκεμένος με το στόμα ανοιχτό στον ουρανό, σαν να μην θέλει να χαθεί ούτε μια από τις σταγόνες που πέφτουν.

Άρχισαν να έρχονται κι από άλλα χωριά, παιδιά ίδια με αυτόν. Παίζουν μαζί στην λάσπη και καταβροχθίζουν έντομα, γυρίνους και ψαράκια, όπου τα βρίσκουν. Τα παρατηρούμε πεινασμένοι πίσω από τα παράθυρα, τώρα που τελειώσανε οι δικές μας προμήθειες.

Mutantes. Paloma Casado.

Gabrielito nació el año siguiente de que comenzaran las lluvias. Las llamamos así, “las lluvias” como si tuvieran algo que ver con ese regalo líquido que recibíamos oportunamente del cielo. Comenzaron, y apenas han dejado de golpear la tierra y gorgotear contra el empedrado. Mirábamos hacia arriba esperando una tregua, hasta que nos resignamos a no ver más allá de nosotros mismos. Todo es gris, y solo el resplandor de algún rayo nos devuelve, por unos instantes, los colores casi olvidados del mundo.

Los campos se han convertido en lagos improductivos y las calles han sido tomadas por diferentes anfibios. Nuestra civilización se resquebraja.

A Gabrielito lo queremos a pesar de su piel lampiña y fría, quizá por ser el único niño nacido en el pueblo desde los aguaceros. Solo él disfruta fuera empapándose y boqueando hacia el cielo como si no quisiera perderse ni una de las gotas que caen.

Han comenzado a llegar, desde otros pueblos, niños similares a él. Juegan juntos en el fango y devoran los insectos, renacuajos y pececillos que encuentran. Los contemplamos hambrientos desde las ventanas, ahora que se han acabado nuestras provisiones.