Piedad Bonnett
Από εδώ
Οι
λυπημένοι άνδρες διώχνουν τα πουλιά.
Τα σύννεφα κατεβαίνουν μέχρι τα σκεφτικά τους
μέτωπα
και
διαλύονται σε μια φίνα αδιαπέραστη βροχή.
Τα λουλούδια
στενάζουν
στους
κήπους των λυπημένων ανδρών.
Τα
γκρεμοί τους βάζουν σε πειρασμό τον θάνατο.
Αντίθετα,
οι
γυναίκες που όλες βρίσκονται μέσα σε μια γυναίκα
γεννιόνται
ταυτόχρονα όλες
μπροστά
στα λυπημένα μάτια των λυπημένων.
Η
γυναίκα-πιθάρι ανοίγει και πάλι την κοιλιά της
και
προσφέρει το λυτρωτικό της γάλα.
Η
γυναίκα-κορίτσι φιλά με θέρμη
τα
πατρικά χέρια του απελπισμένου χήρου.
Αυτή που
περπατά σιωπηλά στο σπίτι
γυαλίζει
τις μαύρες ώρες του και μαντάρει
όλες τις
τρύπες στο στήθος του.
Υπάρχει
κι άλλη που δανείζει, του λυπημένου, τα δυο χέρια της χέρια,
σαν να
‘ταν φτερούγες.
Αλλά οι
λυπημένοι άντρες είναι κουφοί στις μουσικές τους.
Δεν
υπάρχει, λοιπόν, γυναίκα πιο μόνη,
πιο
λυπητερά μόνη,
από
αυτήν που θέλει να αγαπήσει έναν λυπημένο άντρα.
Los hombres tristes no bailan en pareja
Los hombres tristes ahuyentan a los pájaros.
Hasta sus frentes pensativas bajan
las nubes
y se rompen en fina lluvia opaca.
Las flores agonizan
en los jardines de los hombres tristes.
Sus precipicios tientan a la muerte.
En cambio,
las mujeres que en una mujer hay
nacen a un tiempo todas
ante los ojos tristes de los tristes.
La mujer-cántaro abre otra vez su vientre
y le ofrece su leche redentora.
La mujer-niña besa fervorosa
sus manos paternales de viudo desolado.
La de andar silencioso por la casa
lustra sus horas negras y remienda
los agujeros todos de su pecho.
Otra hay que al triste presta sus dos manos
como si fueran alas.
Pero los hombres tristes son sordos a sus músicas.
No hay pues mujer más sola,
más tristemente sola,
que la que quiere amar a un hombre triste.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.