Είναι απαγορευμένο

Alfredo Cuervo Barrero

Queda prohibido

Τι είναι στ’ αλήθεια το σημαντικό;

ψάχνω την απόκριση εντός μου,

και μου είναι τόσο δύσκολο να την βρω.

Ψεύτικες ιδέες εισβάλουν στο μυαλό μου

που είναι συνηθισμένο, να μασκαρεύει αυτό που δεν καταλαβαίνει,

που βουρλίζεται σε ένα κόσμο με πλαστές αυταπάτες,

όπου η ματαιοδοξία, ο φόβος, ο πλούτος,

η βία, το μίσος, η αδιαφορία,

μετατρέπονται σε λατρευτούς ήρωες.

Με ρωτάς πως μπορεί να είναι κάποιος ευτυχής,

πως ανάμεσα σε τόσο ψέμα μπορεί κάποιος να συμβιώνει,

ο καθένας θα απαντήσει μόνος του,

αν και για μένα, εδώ, τώρα και για πάντα:

είναι απαγορευμένο να κλαίω χωρίς να μαθαίνω,

να σηκώνομαι μια μέρα χωρίς να ξέρω τι να κάνω,

να φοβάμαι τις αναμνήσεις μου

να νιώθω καμιά φορά μόνος.

Είναι απαγορευμένο να μη χαμογελώ στα προβλήματα,

να μην πολεμάω γι’ αυτό που αγαπάω,

να τα εγκαταλείπω όλα από φόβο,

να μην κάνω πραγματικότητα τα όνειρά μου.

Είναι απαγορευμένο να μην σου δείχνω την αγάπη μου,

να σε κάνω να πληρώνεις τις αμφιβολίες μου και την κακή μου διάθεση,

να επινοώ πράγματα που δεν συνέβησαν ποτέ,

να σε θυμάμαι μονάχα όταν δεν σε έχω.

Είναι απαγορευμένο να αφήνω τους φίλους μου,

να μην προσπαθώ να καταλάβω αυτό που ζούμε,

να τους καλώ μονάχα όταν τους χρειάζομαι,

να μην βλέπω ότι ο καθένας μας είναι ξεχωριστός.

Είναι απαγορευμένο να μην είμαι ο εαυτός μου μπροστά στον κόσμο,

να προσποιούμαι μπροστά στους ανθρώπους που δεν με ενδιαφέρουν,

να κάνω τον χαριτωμένο με  σκοπό να με θυμούνται,

να ξεχνάω όλους αυτούς που με αγαπάνε.

Είναι απαγορευμένο να μην κάνω πράγματα για τον εαυτό μου,

να μην πιστεύω στον θεό μου και να φτιάχνω την μοίρα μου,

να φοβάμαι την ζωή και τις τιμωρίες της,

να μην ζω την κάθε μέρα, σαν να ήταν μια τελευταία ανάσα.

Είναι απαγορευμένο να μου λείπεις χωρίς να χαίρομαι,

να ξεχνάω τις στιγμές που με έκαναν να σε αγαπώ,

κι όλα αυτά γιατί οι δρόμοι μας αφέθηκαν να μην διασταυρωθούν,

να ξεχνάω το παρελθόν μας και να το πληρώνω με το παρόν μας.

Είναι απαγορευμένο να μην προσπαθώ να καταλάβω τους ανθρώπους,

να σκέφτομαι πως οι ζωές τους αξίζουν πιο πολύ από την δική μου,

να ξέρω πως ο καθένας έχει τον δικό του δρόμο και την δική του ευτυχία,

να σκέφτομαι πως από δικό του σφάλμα ο κόσμος τελειώνει.

Είναι απαγορευμένο να μην πιστεύω στο παρελθόν μου,

να παραμελώ να δώσω ευχαριστίες στην οικογένεια μου για την ζωή μου,

να μην έχω μια στιγμή γι’ αυτούς που με χρειάζονται,

να μην καταλαβαίνω ότι αυτό που μας δίνει η ζωή, η ίδια μας το παίρνει.

¿ Qué es lo verdaderamente importante?,

busco en mi interior la respuesta,

y me es tan difícil de encontrar.

Falsas ideas invaden mi mente,

acostumbrada a enmascarar lo que no entiende,

aturdida en un mundo de falsas ilusiones,

donde la vanidad, el miedo, la riqueza,

la violencia, el odio, la indiferencia,

se convierten en adorados héroes.

Me preguntas cómo se puede ser feliz,

cómo entre tanta mentira puede uno convivir,

cada cual es quien se tiene que responder,

aunque para mí, aquí, ahora y para siempre:

queda prohibido llorar sin aprender,

levantarme un día sin saber qué hacer,

tener miedo a mis recuerdos,

sentirme sólo alguna vez.

Queda prohibido no sonreír a los problemas,

no luchar por lo que quiero,

abandonarlo todo por tener miedo,

no convertir en realidad mis sueños.

Queda prohibido no demostrarte mi amor,

hacer que pagues mis dudas y mi mal humor,

inventarme cosas que nunca ocurrieron,

recordarte sólo cuando no te tengo.

Queda prohibido dejar a mis amigos,

no intentar comprender lo que vivimos,

llamarles sólo cuando les necesito,

no ver que también nosotros somos distintos.

Queda prohibido no ser yo ante la gente,

fingir ante las personas que no me importan,

hacerme el gracioso con tal de que me recuerden,

olvidar a toda la gente que me quiere.

Queda prohibido no hacer las cosas por mí mismo,

no creer en mi dios y hacer mi destino,

tener miedo a la vida y a sus castigos,

no vivir cada día como si fuera un último suspiro.

Queda prohibido echarte de menos sin alegrarme,

olvidar los momentos que me hicieron quererte,

todo porque nuestros caminos han dejado de abrazarse,

olvidar nuestro pasado y pagarlo con nuestro presente.

Queda prohibido no intentar comprender a las personas,

pensar que sus vidas valen más que la mía,

no saber que cada uno tiene su camino y su dicha,

pensar que con su falta el mundo se termina.

Queda prohibido no crear mi historia,

dejar de dar las gracias a mi familia por mi vida,

no tener un momento para la gente que me necesita,

no comprender que lo que la vida nos da, también nos lo quita.