Μυστήρια στις νύχτες και στις μέρες

Juan Eduardo Zúñiga

Misterios de las noches y los días

Μπροστά από τον σπουδαστή, ένα αμάξι πέρασε γρήγορα, αλλά αυτός μπόρεσε να διακρίνει στο εσωτερικό του, ένα όμορφο γυναικείο πρόσωπο. Την επόμενη μέρα, την ίδια ώρα, πέρασε ξανά, για να διασχίσει τον δρόμο μπροστά του και τότε αυτός παρατήρησε προσεκτικά την καθαρή σκιά του προσώπου της, ανάμεσα από τις σκούρες πτυχές ενός βέλου. Ο σπουδαστής αναρωτήθηκε, ποια να ήταν. Περίμενε την επόμενη μέρα προσεκτικά στην άκρη του πεζοδρομίου και είδε να πλησιάζει το αμάξι με το άλογο μπροστά του και αυτήν την φορά διέκρινε καλύτερα την γυναίκα με τα μεγάλα καθαρά μάτια, που είχε καρφώσει σε αυτόν την ματιά της.

Κάθε μέρα ο σπουδαστής περίμενε το αμάξι, κεντρισμένος και πιεσμένος από την ελπίδα, και κάθε φορά η γυναίκα του φαινόταν και πιο όμορφη. Και μέσα από το βάθος του αμαξιού, του χαμογελούσε, κι αυτός έτρεμε από πόθο και κάθε τι έχανε την σημασία του, μαθήματα, καθηγητές. Μόνο περίμενε εκείνη την ώρα, που το αμάξι θα διέσχιζε τον δρόμο, μπροστά από την πόρτα του.

Και στο τέλος είδε αυτό που λαχταρούσε. Η γυναίκα τον χαιρέτησε με μια κίνηση του χεριού της, που εμφανίστηκε για μια στιγμή στο ύψος του στόματος που χαμογελούσε και τότε αυτός ακολούθησε το αμάξι, περπατώντας βιαστικά, πηγαίνοντας πίσω από δρόμους και πλατείες, χωρίς να χάσει την εικόνα του κουβούκλιου που σκαμπανέβαζε, που κρυβόταν στην στροφή μιας γωνίας και εμφανιζόταν ξανά, διασχίζοντας μια γέφυρα.

Πέρασε πολύς καιρός και μερικές φορές αισθανόταν μια μεγάλη κούραση ή άλλες φορές, θαρραλέα σχεδίαζε την συζήτηση που θα έκανε με εκείνη. Του φαινόταν πως πέρναγε από τα ίδια μέρη, από τις ίδιες λεωφόρους, με την ομίχλη, με τον ήλιο ή τις βροχές, μέρα και νύχτα, αλλά αυτός συνέχιζε επίμονα, σίγουρος ότι θα την προφτάσει, αδιαφορώντας για τους χειμώνες και τα καλοκαίρια.

Μετά από μια μακριά, αδιάκοπη πορεία, σε μια μακρινή γειτονιά, το αμάξι τελικά σταμάτησε κι αυτός πλησίασε με βήματα διστακτικά και κουρασμένα, μιας και περπατούσε στηριγμένος σε ένα μπαστούνι. Με κόπο άνοιξε την πορτούλα και μέσα δεν υπήρχε κανένας.

Μονάχα είδε πάνω στο καουτσουκένιο κάθισμα, ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, υγρό και φρεσκοκομμένο. Το πήρε διστακτικά στο ρυτιδιασμένο χέρι του και μύρισε το λεπτό άρωμα της αυταπάτης, που ποτέ δεν άγγιξε.

Ante el estudiante, un coche pasó rápidamente, pero él pudo entrever en su interior un bellísimo rostro femenino. Al día siguiente, a la misma hora, volvió a cruzar ante él y también atisbó la sombra clara del rostro entre los pliegues oscuros de un velo. El estudiante se preguntó quién era. Esperó al otro día, atento en el borde de la acera, y vio avanzar el coche con su caballo al trote y esta vez distinguió mejor a la mujer de grandes ojos claros que posaron en él su mirada.

Cada día el estudiante aguardaba el coche, intrigado y presa de la esperanza: cada vez la mujer le parecía más bella. Y, desde el fondo del coche, le sonrió y él tembló de pasión y todo ya perdió importancia, clases y profesores: sólo esperaría aquella hora en la que el coche cruzaba ante su puerta.

Y al fin vio lo que anhelaba: la mujer le saludó con un movimiento de la mano que apareció un instante a la altura de la boca sonriente, y entonces él siguió al coche, andando muy deprisa, yendo detrás por calles y plazas, sin perder de vista su caja bamboleante que se ocultaba al doblar una esquina y reaparecía al cruzar un puente.

Anduvo mucho tiempo y a veces sentía un gran cansancio, o bien, muy animoso, planeaba la conversación que sostendría con ella. Le pareció que pasaba por los mismos sitios, las mismas avenidas con nieblas, con sol o lluvias, de día o de noche, pero él seguía obstinado, seguro de alcanzarla, indiferente a inviernos o veranos.

Tras un largo trayecto interminable, en un lejano barrio, el coche finalmente se detuvo y él se aproximó con pasos vacilantes y cansados, aunque iba apoyado en un bastón. Con esfuerzo abrió la portezuela y dentro no había nadie.

Únicamente vio sobre el asiento de hule una rosa encarnada, húmeda y fresca. La cogió con su mano sarmentosa y aspiró el tenue aroma de la ilusión nunca conseguida.