Θέλω να πιστεύω πως γυρίζω

Mario Benedetti

Θέλω να πιστεύω πως γυρίζω

Γυρίζω/ θέλω να πιστεύω, πως γυρίζω

με ότι κακό και ότι καλό μαζί μου κουβαλάω

τον δρόμο αυτόν τον έχω ξαναζήσει

κι όμως το ίδιο με εκπλήσσει.

πάντα κάτι υπάρχει, που στο τέλος μένει πίσω

τόσο θράσος, τόση ειρήνη πεταμένη

τόση λαμπρότης, που ήταν σκιά κι αλλιώς δοσμένη

τόση ζωή χαμένη

γυρίζω και ζητώ συγγνώμη π' άργησα τόσο

οφείλεται στα σχέδιά μου τα μεγάλα

αυτό που μένει δυο παλιές μου αυταπάτες

και μόνο μια σιγουριά, να με συντροφεύει

την εμπειρία μου μοιράζομαι μαζί σας

και κάθε αγκαλιά η ανταμοιβή μου είναι

αυτό που μένει και με κάνει να αντέχω

της εξορίας ο γλυκός ο νόστος

σε ποια στιγμή κατόρθωσε ο κόσμος

να νοιώσει μέσα του αυτό που δεν ξεχνιέται

κρυψώνα όμορφη, η ζωή μας είναι

για ένοχους και για αθώους

γυρίζω και την μέρα μου χωρίζω

σε χέρια που κερδίζω και που χάνω

στο πρόσωπό μου μπροστά απ’ τον καθρέφτη

βρίσκω και πάλι την παλιά ματιά μου

δικοί και ξένοι έρχονται για βοήθεια

ρωτούν αυτά, που ο καθένας προσδοκάει

κι εγώ διασχίζοντας σφυρίζω το σινιάλο

που κάθε αμφιβολία την χαλάει

έφυγα πιο φθαρτός απ’ ότι ήρθα

ήσασταν εσείς/ εγώ δεν ήμουν

γι’ αυτό ένα σύννεφο σκιάζει τον ουρανό μου

κι είναι αυτό που τώρα έχω

τράβα, χαλάρωσε, ανάμεσα σ’ αυτό που πεθυμιέται

κι η φλόγα η δική κι η ξένη στάχτη

και ο πικρός ενθουσιασμός κι η καταδίκη

που τώρα σε τίποτα πια δεν χρησιμεύουν

γυρίζω με καλή διάθεση, μα και με επιθυμία

έσβησαν οι ρυτίδες από το μέτωπό μου

στο τέλος μπορώ να πιστεύω στο όνειρό μου

κι έχω όλο τον καιρό μπροστά μου

εμείς κανοναρχούμε τις φωνές μας

κι εσείς αργά φιλάτε τις πληγές σας

να καλοδέχομαι έχω αρχίσει με ευκολία

και δύσκολα να λέω πια «αντίο»

γυρίζω έχοντας μία τρανή ελπίδα

και τα φαντάσματα, που κουβαλώ μαζί μου

και οι σύντροφοι όλοι, μαζί και ο φίλος,

που ήταν και τώρα πια μας λείπει

όλοι μας λαβωμένοι, αλλά  όρθιοι

ματωμένοι από συγγνώμες και κακίες

λίγο σπαταλημένοι, αλλά με σοφία

πιο γέροι και πιο συνειδητοποιημένοι

γυρίζω, χωρίς πόνο κι έχει βρέξει τόσο

στην απουσία μου, στους δρόμους, στον κόσμο όλο

χάνω τα ονόματα, σκοντάφτω και μπερδεύω,

βροχή και κλάμα σμίγουν και γίνονται το ίδιο

Γυρίζω/ θέλω να πιστεύω, πως γυρίζω

με ότι κακό και ότι καλό μαζί μου κουβαλάω

τον δρόμο αυτόν τον έχω ξαναζήσει

κι όμως το ίδιο με εκπλήσσει.

 Quiero creer que estoy volviendo

Vuelvo / quiero creer que estoy volviendo

con mi peor y mi mejor historia

conozco este camino de memoria

pero igual me sorprendo

hay tanto siempre que no llega nunca

tanta osadía tanta paz dispersa

tanta luz que era sombra y viceversa

y tanta vida trunca

vuelvo y pido perdón por la tardanza

se debe a que hice muchos borradores

me quedan dos o tres viejos rencores

y sólo una confianza

reparto mi experiencia a domicilio

y cada abrazo es una recompensa

pero me queda / y no siento verguenza/

nostalgia del exilio

en qué momento consiguió la gente

abrir de nuevo lo que no se olvida

la madriguera linda que es la vida

culpable o inocente

vuelvo y se distribuyen mi jornada

las manos que recobro y las que dejo

vuelvo a tener mi rostro en el espejo

y encuentro mi mirada

propios y ajenos vienen en mi ayuda

preguntan las preguntas que uno sueña

cruzo silbando por el santo y seña

y el puente de la duda

me fui menos mortal de lo que vengo

ustedes estuvieron / yo no estuve

por eso en este cielo hay una nube

y es todo lo que tengo

tira y afloja entre lo que se añora

y el fuego propio y la ceniza ajena

y el entusiasmo pobre y la condena

que no nos sirve ahora

vuelvo de buen talante y buena gana

se fueron las arrugas de mi ceño

por fin puedo creer en lo que sueño

estoy en mi ventana

nosotros mantuvimos nuestras voces

ustedes van curando sus heridas

empiezo a comprender las bienvenidas

mejor que los adioses

vuelvo con la esperanza abrumadora

y los fantasmas que llevé conmigo

y el arrabal de todos y el amigo

que estaba y no está ahora

todos estamos rotos pero enteros

diezmados por perdones y resabios

un poco gastados y más sabios

más viejos y sinceros

vuelvo sin duelo y ha llovido tanto

en mi ausencia en mis calles en mi mundo

que me pierdo en los nombres y confundo

la lluvia con el llanto

vuelvo / quiero creer que estoy volviendo

con mi peor y mi mejor historia

conozco este camino de memoria

pero igual me sorprendo