Araceli Esteves-Παράξενη πορεία

 

. . . ουδέτερη περιγραφή, περίεργο συναπάντημα . . . από εδώ

Araceli Esteves-Παράξενη πορεία

Το πήρε ήρεμα. Είναι πεισματάρικο και τίποτα δεν το σταματά. Κουβαλάει ένα ογκώδες κομμάτι τροφής και γυρνά στο σπίτι του με βηματάκια μικρά και γρήγορα. Αλλά τώρα, ο δρόμος του φαίνεται πιο μακρύς από τον πηγαιμό. Δεν θυμάται να ανέβηκε τον μαλακό λόφο που καταλήγει σε μια εκπληκτική, μυτερή κορφή, ούτε την μικρή ανοιχτή τρύπα στην εκτεταμένη ζεστή πεδιάδα. Του προκαλούν κατάπληξη το φωτεινό δάσος και οι υγρές πλαγιές, στις οποίες ποτέ δεν φτάνουν οι ακτίνες του ήλιου. Στριμώχνεται με προσοχή και υπομονή στον βαθύ γκρεμό που ανοίγει ανάμεσα σε δυο βουνά. Τι παράξενη πορεία! σκέφτεται. Δεν ξέρει ότι γυρνώντας στην φωλιά του, στην μέση του δρόμου, διέσχισε το ακίνητο σώμα μιας γυμνής γυναίκας.

Extraña travesía. Araceli Esteves.

Se lo toma con calma. Es terca y nada la detiene. Carga un voluminoso fardo de comida y regresa a su hogar con pasitos cortos y rápidos. Pero ahora el camino le parece mucho más largo que a la ida. No recuerda haber subido la suave colina que culmina en un sorprendente pico escarpado, ni el pequeño foso abierto en la extensa llanura cálida. Le asombran el bosque claro y las laderas húmedas a las que nunca se acercan los rayos del sol. Orilla con tiento y paciencia el profundo precipicio que se abre entre dos montañas. ¡Qué extraña travesía! piensa. No sabe que regresando a su hormiguero, justo a medio camino, se le ha atravesado el cuerpo inmóvil de una mujer desnuda.

13 Απριλίου-Παγκόσμια Μέρα Φιλιού-Julio Cortázar-Απόσπασμα από το 7ο κεφάλαιο του μυθιστορήματος «Κουτσό»

 

Julio Cortázar-Απόσπασμα από το 7^ο κεφάλαιο του μυθιστορήματος «Κουτσό».

«Αγγίζω το στόμα σου, με το δάχτυλο αγγίζω την άκρη του στόματος σου, το σχεδιάζω, σαν να αναδύεται από το χέρι μου, σαν το στόμα σου να μισανοίγει για πρώτη φορά και μου φτάνει να κλείσω τα μάτια, για να τα σβήσω όλα και να αρχίσω ξανά, κάνω να γεννηθεί, κάθε φορά, το στόμα που επιθυμώ, το στόμα, που το χέρι μου διαλέγει και σου το ζωγραφίζω στο πρόσωπο, ένα στόμα διαλεγμένο ανάμεσα σε πολλά, με απόλυτη ελευθερία από την πλευρά μου, επάνω στο πρόσωπο σου, και που από μια τύχη που δεν μπορώ να καταλάβω, συμπίπτει ακριβώς με το δικό σου στόμα, που χαμογελά, κάτω απ’ αυτό που σχεδιάζει το χέρι μου.

Με κοιτάζεις, με κοιτάζεις από κοντά, κάθε φορά και κοντύτερα και τότε παίζουμε τον κύκλωπα, κοιταζόμαστε κάθε φορά και πιο κοντά και τα μάτια μας μεγεθύνονται, πλησιάζουν μεταξύ τους, επικαλύπτονται και οι κύκλωπες κοιτάζονται, ανασαίνουν μπερδεμένοι, τα στόματα συναντιόνται και παλεύουν απαλά, δαγκώνονται στα χείλια, στηρίζοντας, ίσα, την γλώσσα στα δόντια, παίζοντας στα μεσοδόντια, όπου ένας βαρύς αέρας πηγαινοέρχεται, με ένα παλιό άρωμα και μια σιωπή. Τότε τα χέρια μου, ψάχνουν να χωθούν στα μαλλιά σου, χαϊδεύουν αργά τα πυκνά μαλλιά σου, ενώ φιλιόμαστε, σαν να είχαμε το στόμα γεμάτο λουλούδια ή ψάρια, με κινήσεις ζωηρές, με σκοτεινή ευωδιά. Κι αν δαγκωνόμαστε, ο πόνος είναι γλυκός, κι αν πνιγόμαστε σε ένα σύντομο και τρομερό ταυτόχρονο χάσιμο, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι όμορφος. Και υπάρχει ένα και μόνο σάλιο και μια μόνο γεύση ώριμου φρούτου και εγώ σε νιώθω να τρέμεις επάνω μου, σαν την σελήνη στο νερό.