Mario Benedetti-Ο άνθρωπος που έμαθε να γαυγίζει

 

στην Λίλα

Mario Benedetti-Ο άνθρωπος που έμαθε να γαυγίζει

Η αλήθεια είναι ότι περάσανε χρόνια διακαούς και ουσιαστικής μάθησης, με διαστήματα ματαίωσης, στα οποία έφτασε μέχρι του σημείου να τα παρατήσει. Όμως στο τέλος θριάμβευσε η επιμονή και ο Ραϊμούνδος έμαθε να γαυγίζει. Όχι να προσπαθήσει να μιμηθεί τα γαυγίσματα, όπως συνηθίζουν μερικοί χαριτωμένοι ή που νομίζουν ότι είναι χαριτωμένοι, αλλά να γαυγίζει στ’ αληθινά. Τι τον ώθησε σε αυτήν την επιδεξιότητα; Μπροστά στους φίλους του κοκορευότανε χαριτολογώντας: « Η αλήθεια είναι πως γαυγίζω, για να μην κλάψω.» Ωστόσο, ο πραγματικός λόγος ήταν η απόλυτη αγάπη του προς τα αδέλφια του, τους σκύλους.  Αγάπη σημαίνει επικοινωνία. Πως να αγαπήσεις, λοιπόν, αν δεν επικοινωνήσεις;

Για τον Ραϊμούνδο, ήρθε η μέρα της δόξας, όταν τελικά το γαύγισμά του έγινε κατανοητό από τον Λεό, τον αγαπημένο του σκύλο και (κάτι ακόμα πιο εξωφρενικό) όταν εκείνος αντελήφθη το γαύγισμα του Λεό. Από εκείνη την ημέρα ο Ραϊμούνδος και ο Λεό ξάπλωναν γενικώς τα απογεύματα, κάτω από την αψίδα και συζητούσαν για διάφορα θέματα. Παρόλη την αγάπη του για τα σκυλιά, ο Ραϊμούνδος, ποτέ δεν είχε φανταστεί, ότι ο Λεό, θα μπορούσε να έχει μια τόσο εμπεριστατωμένη άποψη για τον κόσμο.

Τελικά, ένα βράδυ βρήκε το θάρρος να τον ρωτήσει, δια μέσου μερικών σοβαρών γαυγισμάτων: «Πες μου, Λεό, με όλη την ειλικρίνεια: τι γνώμη έχεις για τον τρόπο που γαυγίζω;» Η απάντηση του Λεό ήταν σαφής και αληθής: « Θα έλεγα ότι το κάνεις αρκετά καλά, αλλά θα μπορούσες να βελτιωθείς. Όταν γαυγίζεις, ακόμα φαίνεται το ανθρώπινο αξάν.

 

Εl hombre que aprendió a ladrar

 

Lo cierto es que fueron años de arduo y pragmático aprendizaje, con lapsos de desaliento en los que estuvo a punto de desistir. Pero al fin triunfó la perseverancia y Raimundo aprendió a ladrar. No a imitar ladridos, como suelen hacer algunos chistosos o que se creen tales, sino verdaderamente a ladrar. ¿Qué lo había impulsado a ese adiestramiento? Ante sus amigos se autoflagelaba con humor: “La verdad es que ladro por no llorar.” Sin embargo, la razón más valedera era su amor casi franciscano hacia sus hermanos perros. Amor es comunicación. ¿Cómo amar entonces sin comunicarse?

 

Para Raimundo representó un día de gloria cuando su ladrido fue por fin comprendido por Leo su hermano perro, y (algo más extraordinario aún) él comprendió el ladrido de Leo. A partir de ese día Raimundo y Leo se tendían, por lo general en los atardeceres, bajo la glorieta, y dialogaban sobre temas generales. A pesar de su amor por los hermanos perros, Raimundo nunca había imaginado que Leo tuviera una tan sagaz visión del mundo.

 

Por fin, una tarde se animó a preguntarle, en varios sobrios ladridos: “Dime, Leo, con toda franqueza: ¿qué opinas de mi forma de ladrar?” La respuesta de Leo fue escueta y sincera: “Yo diría que lo haces bastante bien, pero tendrás que mejorar. Cuando ladras, todavía se te nota el acento humano.”