Juan Gracia Armendáriz-Τελευταίος σταθμός

... τον εξαπάτησαν... από εδώ

Juan Gracia Armendáriz

Τελευταίος σταθμός

Αναρωτιέμαι, μήπως το ταξίδι έγινε μάταια. Πίστευα ότι θα υπήρχε κάποιος, όμως τώρα ανακαλύπτω, ότι κανείς δεν ήρθε να με υποδεχθεί. Κανένα πρόσωπο γνωστό, καμιά χειρονομία καλωσορίσματος. «Υπάρχει κανείς εδώ;» - ρωτάω, αλλά ακούω μόνο την φωνή μου να αντηχεί στον θόλο του σταθμού. Πίστευα, ότι κάποιος κοντινός μου, θα με υποδεχότανε με μια αγκαλιά, θα μου έδειχνε τι να κάνω τώρα. Ποτέ μου δεν έχω ξαναέρθει εδώ, νομίζω. Είναι προφανές, ότι όλα ήταν μια φάρσα στημένη από τσαρλατάνους. Διασχίζω την αίθουσα, με κατεύθυνση προς την έξοδο και τα βήματά μου, δονούν τον χώρο με μια ηχώ μεταφυσική. Ούτε μια πινακίδα, ούτε κανένας ανάγωγος θυρωρός. Τίποτα. Πάντα, μου την δίνει στα νεύρα η αγένεια. Δεν είναι τρόπος αυτός να υποδέχονται μια χαμένη ψυχή.

ÚLTIMA ESTACIÓN

Me pregunto si el viaje habrá sido en vano. Yo creí que habría alguien, pero ahora descubro que nadie ha venido a recibirme. Ningún rostro conocido, ni un gesto de bienvenida. «¿Hay alguien ahí?» —pregunto, pero solo oigo mi voz que retumba en la bóveda de la estación. Confiaba en que algún familiar me recibiera con un abrazo y me indicara qué debo hacer ahora. Nunca había estado aquí, creo. Parece evidente que todo era una farsa urdida por charlatanes. Cruzo el espacio en dirección a la puerta de salida y mis pasos resuenan en la estancia con eco metafísico. Ni un cartel, ni un conserje mal encarado. Nada. Siempre me ha crispado la mala educación. Estas no son formas de recibir a un alma perdida.