Edgar Allan García-31

από εδώ

...απελπισία... από εδώ

Edgar Allan García

31

Υπάρχει κάποιος που πάει κάθε μέρα στην δουλειά του, που παριστάνει ότι δουλεύει αλλά στην πραγματικότητα δεν κάνει τίποτα, που κάθεται και κοιτάζει επί μακρόν μια σελίδα γεμάτη γράμματα και βλέπει σ’ αυτήν μια πορτοκαλιά θάλασσα που αργοσβήνει, όπως το τελευταίο βράδυ της τελευταίας αργίας και στο τέλος του μήνα εισπράττει τον μισθό και μπαίνει στο μπαρ να πιεί μόνος του μπύρες, πάντα μόνος, παρόλο που περιτριγυρίζεται από τους συναδέλφους του και μετά πάει στο σπίτι του, όπου ζει επίσης μόνος του, παρόλο που τα παιδιά του κάνουν φασαρία και η γυναίκα του, του ζητάει να κάνει δουλειές που δεν καταλαβαίνει καθόλου και μετά κοιμάται και ονειρεύεται ότι κάποια μέρα, όταν πάρει σύνταξη ή όταν κουραστεί, ίσως την επόμενη εβδομάδα ή την επόμενη δεκαετία, θα κάνει τόσα, μα τόσα πράγματα, που δεν θα ξέρει από πού να αρχίσει, γιατί στην πραγματικότητα δεν τα έχει σκεφτεί καλά και οι προτεραιότητες συνεχώς τον μπερδεύουν. Αντιλαμβάνεται, ότι αυτοί που τον περιβάλλουν, μιλούν γι’ αυτόν, αξιώνουν απ’ αυτόν, έχουν απαιτήσεις απ’ αυτόν, τον απειλούν κι αυτός νομίζει ότι ξέρει ποιος είναι αυτός…  ο αυτός, ένας τύπος που γυρνάει από δω κι από κει με το όνομά του και που θέλει να περνιέται για… αυτός και παρόλο που το προσπάθησε μερικές φορές, δεν κατάφερε να τον πιάσει… τον αυτόν, για να σταματήσει, μια για πάντα, να σφετερίζεται, αυτό του απομένει για να ζήσει.

333 Micro-bios

31

Edgar Allan García

Hay alguien que va a su trabajo todos los días, que hace como que trabaja pero en realidad no hace nada, que se sienta y mira largamente una página llena de letras y en ella ve el mar anaranjado apagándose lentamente, como en la última tarde del último feriado, y a fin de mes cobra el sueldo y se mete a un bar a beber cervezas solo, siempre solo aunque esté rodeado de sus compañeros de trabajo, y luego llega a su casa, donde vive también solo, a pesar de los niños que hacen bulla y de una mujer que le reclama por tareas que no entiende del todo, y luego se duerme, y sueña que algún día, cuando se jubile o se canse, tal vez la próxima semana o década, hará tantas pero tantas cosas que no sabrá bien por dónde empezar porque en realidad no las ha pensado bien y las prioridades todo el tiempo se le confunden. Se da cuenta de que los que le rodean hablan de él, le reclaman a él, le exigen a él, le amenazan a él, y él cree saber quién es ese él, un tipo que anda por ahí con su nombre y se hace pasar por él y, aunque lo ha intentado unas cuantas veces, no ha logrado atraparlo para que deje de una vez y por todas de usurpar lo que le queda de vida.

333 Micro-bios