Gabriel Jiménez Emán- Η λυπητερή ιστορία της Φίνια, μιας κότας ερωτευμένης

...η ξεχωριστή γεύση του κρέατος... από εδώ

Gabriel Jiménez Emán- Η λυπητερή ιστορία της Φίνια, μιας κότας ερωτευμένης

Μια ξεχωριστή κότα από αυτές που μετά το φαγητό απομακρύνονται από τις υπόλοιπες και κολλάνε στο συρματόπλεγμα του κοτετσιού για να χωνέψουν και να σκεφτούν την μαύρη τους την μοίρα, δεν την γνωρίζει και πολύς κόσμος.

Όποιος την δει εκεί, με το ράμφος της ανάμεσα στο συρματόπλεγμα, να μουρμουράει ένα σιγανό τραγούδι αγάπης, δεν μπορεί, θα συγκινηθεί, είναι νόμος της φύσης.

Ας της βρούμε ένα όνομα για να την ταυτοποιήσουμε από τις άλλες: Φίνια, για παράδειγμα. Λοιπόν, η Φίνια, εκτός από πανέμορφη και πανέξυπνη είναι επίσης και πολύ ερωτευμένη με έναν κόκορα που τον ακούει να τραγουδάει κάθε πρωί και καταλαβαίνει από το τραγούδι του ότι πρέπει να είναι ο πιο αγαπησιάρης και συγκαταβατικός κόκορας του κόσμου.

Το τραγούδι του κόκορα της διαπερνάει την ψυχή και εκείνη, κλεισμένη μέσα στο λυπητερό και υγρό της κοτέτσι, κλαίει χωρίς δάκρυα, αφού όλοι ξέρουμε ότι δεν βγαίνουν δάκρυα από τα μάτια της κότας, ακόμα κι όταν τους στρίψουν το λαρύγγι.

Η Φίνια, στο τέλος, δυναμωμένη από την αγάπη της, καταφέρνει, με απίστευτο τρόπο, να περάσει από μια τρύπα πολύ στενή για το σώμα της, σπάζοντας τα πούπουλα της, και μέρος από το κεφάλι  της, και αχρηστεύοντας για τα καλά το ένα της πόδι. Μετά με το φτέρωμά της γεμάτο αίμα, περιμένει να χαράξει η αυγή και προσμενει το τραγούδι το κόκορα· έπειτα, οδηγημένη από την καρδιά της και καθοδηγούμενη από το πιο μελωδικό τραγούδι της γης, φτάνει μέχρι το σπιτικό του αγαπημένου της κόκορα, που είναι κάτοχος όλων των ατελείωτων φαντασιώσεων της.  Και εκεί βρίσκεται αυτός, με τα φτερά του απλωμένα στον άνεμο και στον κόσμο, με το φτέρωμα του, που θα μπορούσαν να το ζηλέψουν  ακόμα και τα παγώνια και με το ράμφος του στα ουράνια. Κι εκεί βρίσκεται κι εκείνη, να κλαίει, γιατί η Φίνια είναι η μοναδική κότα που έκλαψε και τώρα στέκεται εκεί, στο τέλος της ζωής της, γιατί ετούτη τη στιγμή κάποιος την αρπάζει από το λαιμό και της τον στρίβει.

Έπειτα, το αφεντικό του σπιτιού θα δηλώσει: «Τι όμορφη κότα!», χωρίς να ξέρει, ούτε τώρα ούτε και ποτέ, ότι ήταν γεμάτη αγάπη, μέχρι το μεδούλι.

Gabriel Jiménez Emán -La triste historia de Finia, una gallina enamorada. 

Una gallina rara de esas que se alejan de las demás después de comer y se pegan a los alambres del gallinero a hacer la digestión y a reflexionar sobre su triste destino, no es conocida por todos. Cualquiera que la vea ahí, con el pico entre los alambres, susurrando una inaudible canción de amor, debe por reglas del alma, conmoverse.

Busquémosle un nombre para identificarnos con ella: Finia, por ejemplo. Pues bien, Finia, además de ser muy hermosa y muy triste, está también muy enamorada de un gallo que oye cantar todas las mañanas, y deduce que por su canto debe ser el gallo más amoroso y comprensivo de la tierra.

El canto del gallo le traspasa el alma, y ella, encerrada en su triste y húmedo gallinero, llora sin lágrimas, pues ya sabemos que a las gallinas no le salen lágrimas por los ojos, ni siquiera cuando les tuercen el pescuezo.

Finia, al fin, fortalecida por su amor, logra pasar increíblemente por un orificio demasiado estrecho para su cuerpo, rompiéndose así las plumas, parte de la cabeza, e inutilizándose por completo una pata. Después con el plumaje lleno de sangre, espera que despunte el alba y aguarda el canto de su gallo; luego, guiada por su corazón y conducida por el canto más melodioso de la tierra, llega hasta el hogar de su gran gallo, poseedor de sus infinitas ilusiones. Y allí está él, con las alas extendidas al viento y al mundo, con un plumaje que podría desafiar a los pavos reales, con el pico hacia el cielo. Y allí está ella, llorando, porque Finia es la única gallina que ha llorado, y ahora está parada ahí, al final de su vida, porque en ese momento alguien le agarra el pescuezo y se lo tuerce.

Después, el señor de la casa comentará: «Qué gallina más buena», sin saber, ahora ni nunca, que estaba llena de amor hasta los huesos.