μια άλλη διάσταση για το χιλιοειπωμένο παραμύθι από εδώ
MODES LOBATO
MARCOS
Ήτανε μια- καταραμένη
φορά- κι ένα καιρό
Ούτε λύκος, ούτε χοντρός,
ούτε άγριος.
Ήτανε θηλυκιά.
Εγκυμονούσε.
Μέσα στο καθάριο
χιονισμένο δάσος, ανάμεσα στα ουρλιαχτά της, για πρώτη φορά, μικρομάνας, πετάω
το κόκκινο σκουφί και γίνομαι μαμμή.
Και τότε ξεσπά η
Αποκάλυψη.
Πυροβολισμοί, χτυπήματα,
κραυγές ετοιμοθάνατων λυκόπουλων, η μύτη μου σπασμένη…
Και, ενώ το αίμα που
αναβλύζει από εκείνη, βάφει με αποσιωπητικά το χιόνι, βλέπω τρομαγμένη τον
κυνηγό να κατεβάζει αργά το φερμουάρ του παντελονιού του.
Σε εκείνη ακριβώς την
στιγμή ανακαλύπτω, με μια απόλυτη βεβαιότητα, ότι τα χειρότερα κτήνη του δάσους
περπατάνε όρθια.
ÉRASE UNA MALDITA
VEZ…
Ni lobo, ni
gordo, ni feroz.
Era hembra.
Preñada.
Y en un claro del
nevado bosque, entre aullidos de primeriza parturienta, yo me quito la caperuza
roja y ejerzo de comadrona.
Entonces, estalla
el Apocalipsis.
Disparos, golpes,
gemidos de lobeznos agonizando, mi nariz rota…
Y, mientras la
sangre que brota de ella dibuja puntos suspensivos en la nieve, yo veo,
aterrada, cómo el cazador baja lentamente la cremallera de su pantalón.
En ese preciso
instante descubro, con una certeza absoluta, que las peores bestias del bosque
caminan erguidas.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.