José Luis González
Λένε, ότι κάθε μέρα είναι
μια ξεπατικωτούρα της προηγούμενης, ότι επαναλαμβάνεται, σαν ένα μάντρα, γιατί
στερούμαστε φαντασίας, γιατί αντιγράφουμε ο ένας τον άλλον κι ακόμα, αντιγράφουμε τους
ίδιους μας τους εαυτούς. Εγώ δεν θέλω να αντιγράψω κανένα, πολύ περισσότερο
εμένα. Φτωχούλης φουκαράς. Γι’ αυτό, εκμεταλλευόμενος τις εικόνες από τους Ολυμπιακούς
αγώνες στην τηλεόραση, την προηγούμενη εβδομάδα αποφάσισα να κάνω κάτι που ποτέ
δεν είχα κάνει: αθλητισμό. Ξεκίνησα το επόμενο πρωί με κολύμπι: ξαπλωμένος
μπρούμυτα, έκανα τις απλωτές μου στο πάτωμα σε στυλ κολυμβητή, κρόουλ,
πεταλούδα, ύπτιο. Μετά στίβος. Έτρεξα μέσα στο σπίτι χωρίς να με εμποδίζει
τίποτα, σηκώνοντας τα χέρια καθώς έμπαινα στην κουζίνα, σαν να με άφηνα να
εξαπατηθώ από κάποια ακαθόριστη ελπίδα. Άρση βαρών. Δεν έχω βάρη, ούτε κάτι
παρόμοιο, αλλά κάνω επαναλήψεις με την, γεμάτη χώμα, ζαρντινιέρα, που ξέχασε η
Παμέλα. Το κακό είναι ότι έχω μείνει πετσί και κόκκαλο κι αυτό ναι, είναι κάτι
συνηθισμένο, συμβαίνει σε πολύ κόσμο. Παρ’ όλο που το χειρότερο είναι, ότι χθες
ήρθαν και πήραν την τηλεόραση-τρεις δόσεις απλήρωτες- και μαζί μ’ αυτήν και τις
Ολυμπιάδες. Κι αυτό συμβαίνει σε πολλούς. Όμως τ’ ορκίζομαι, σήμερα όταν έρθουν
να μου κάνουν έξωση, δεν σκέφτομαι να αντισταθώ, αυτό, δηλαδή, που κάνουν όλοι.
Να τριγυρίσουν, σαν χαζοί, στο άδειο σπίτι. Να πα’ να γαμηθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.