Η εξέλιξη ενός συστήματος διπλού αστέρος

Η εξέλιξη ενός συστήματος διπλού αστέρος                                             από εδώ

Ποτέ δεν της υποσχέθηκα το φεγγάρι, αλλά της χάρισα ένα σύστημα διπλού αστέρος. Δυο αστέρια που περιστρέφονται γύρω από το ίδιο κέντρο. Με πιστοποιητικό αυθεντικότητας, όπου βεβαιώνεται ότι τα αντικείμενα με τις συντεταγμένες R.A 21h30m41.4s και  DEC 51°36m15.8s φέρουν τώρα τα ονόματά μας. Και με ένα ουράνιο χάρτη, όπου σημειώνεται η θέση τους στο στερέωμα.

Αυτό έγινε μετά, που της έμαθα ότι τα δαχτυλίδια του Κρόνου είναι από πάγο. Μετά, που της σχεδίασα αργά πάνω στο δέρμα της, τα σχήματα των αστερισμών. Μετά, που την φίλησα κάτω από τις βροχές των Περσίδων και των Λεοντιδέων. Πριν, μου ομολογήσει ότι δεν αντέχει την αστρονομία. Πριν, οι βέρες  μετατρέψουν τους παράμεσους μας σε μικρούς Κρόνους. Πριν, η τροχιά της διασταυρωθεί με αυτήν ενός σώματος μεγάλης βαρύτητας, που την τράβηξε χωρίς επιστροφή και που, ναι αυτός, της υποσχέθηκε το φεγγάρι.

Ίσως ο διπλός αστέρας  να έσβησε, αλλά το φως του ακόμα φτάνει μέχρι τα  μοναχικά βράδια μου, σαν να κλείνει συνωμοτικά το μάτι στον χρόνο, κατά τον οποίο εκείνη και εγώ ταξιδέψαμε μαζί στο διάστημα. Και ακόμα μουρμουρίζω το όνομα του αστεριού της, αυτό που της δώρισα, αντί να της υποσχεθώ κάτι ανόητο, το οποίο κανένας δεν μπορεί να εκπληρώσει.

Η μοίρα

Ένα όμορφο συγκινητικό μικρο-διήγημα αλιευμένο από τον ιστό. 

Πηγή: http://estanochetecuento.com/65-mi-destino-a-marte/

Ο προορισμός μου στον Άρη

Θυμάμαι πολύ καλά την μέρα που σου υποσχέθηκα ότι θα σου χαρίσω το φεγγάρι. Πώς να το ξεχάσω… Εκείνη την νύχτα ορκιστήκαμε αιώνια αγάπη μπροστά σε ετούτη την ασημένια παραλία. Τα χέρια μας μόνο ελεύθερα, να δείχνουν το στερέωμα και φωνάζαμε, γελώντας, ονόματα, ξέροντας ότι είναι λάθος.

-Κοίτα, κοίτα… η μεγάλη Άρκτος, η κατσαρόλα και αυτό το άλλο… η Ανδρομέδα!

Μετά τα χείλια μας, ακούμπαγαν· και μας μετέφεραν σε άλλο γαλαξία.

Ένα χρόνο μετά, τα άστρα μας γύρισαν την πλάτη και ένας άλλος αστερισμός, ο Καρκίνος κούρνιασε μέσα σου. Τώρα, που δεν μπορείς πια μόνη σου να σηκωθείς από το κρεβάτι, εγώ είμαι μονάχα ένας δορυφόρος, που γυρνάει στο πλάι σου και τα μοναδικά αστέρια που βλέπω, είναι τα μάτια σου.

Πάρε-σου λέω- σου κατέβασα το φεγγάρι, ενώ βάζω στα χέρια σου μια φανταστική κλωστή και ανοίγω το παράθυρο. Σε κοιτάζω. Σφίγγεις με δύναμη τον ομφάλιο λώρο, που σε κρατά σε επαφή με την ασημένια θεά. Χαμογελάς.

Κι τότε, εγώ, είμαι το θύμα μιας εσωτερικής βροχής μετεωριτών.