Ο απειλούμενος

Jorge Luis Borges

Ο απειλούμενος

Είναι ο έρωτας. Πρέπει να κρυφτώ ή να φύγω.

Μεγαλώνουν οι τοίχοι της φυλακής του, σαν ένα τρομερό όνειρο.

Η όμορφη μάσκα έχει αλλάξει, αλλά όπως πάντα είναι η μοναδική.

Σε τι με ωφελούν τα φυλαχτά μου: το να σκαρώνω λέξεις,

η αόριστη εμβρίθεια, το να μαθαίνω τις λέξεις που χρησιμοποίησε ο

τραχύς Βορράς για να τραγουδήσει τις θάλασσες και τα σπαθιά του, η γαλήνια φιλία, οι γαλαρίες τις βιβλιοθήκης, τα κοινά πράγματα,

οι συνήθειες, η νεανική αγάπη της μητέρας μου, η βαριά σκιά των

νεκρών μου, η άχρονη νύχτα, η γεύση του ονείρου;

Το να είμαι ή το να μην είμαι μαζί σου είναι το μέτρο του δικού μου χρόνου.

Ήδη το κανάτι έσπασε μπροστά στην πηγή, ήδη ο άνθρωπος

σηκώθηκε ως την φωνή του πτηνού, ήδη σκοτείνιασε για αυτούς που κοιτάζουν απ’ τα παράθυρα, όμως η σκιά δεν έφερε την ειρήνη.

Είναι, το ξέρω, ο έρωτας: η αγωνία και η ανακούφιση να ακούω την φωνή σου,

η αναμονή και η μνήμη, ο τρόμος του να ζω αυτό που ακολουθεί.

Είναι ο έρωτας με τις μυθολογίες του, με τα μικρά του άχρηστα μάγια.

Υπάρχει μια γωνία από την οποία δεν τολμώ να περάσω.

Ήδη οι στρατοί με πλησιάζουν, οι ορδές.

(Αυτή η κατοικία είναι φανταστική. Εκείνη δεν την έχει δει.)

Το όνομα μιας γυναίκας με προδίδει.

Με πονάει μια γυναίκα σε όλο το σώμα.

El amenazado

Es el amor. Tendré que ocultarme o que huir.

Crecen los muros de su cárcel, como en un sueño atroz.

La hermosa máscara ha cambiado, pero como siempre es la única.

¿De qué me servirán mis talismanes: el ejercicio de las letras,

la vaga erudición, el aprendizaje de las palabras que usó el

áspero Norte para cantar sus mares y sus espadas, la serena

amistad, las galerías de la biblioteca, las cosas comunes,

los hábitos, el joven amor de mi madre, la sombra militar de

mis muertos, la noche intemporal, el sabor del sueño?

Estar contigo o no estar contigo es la medida de mi tiempo.

Ya el cántaro se quiebra sobre la fuente, ya el hombre se

levanta a la voz del ave, ya se han oscurecido los que miran por

las ventanas, pero la sombra no ha traído la paz.

Es, ya lo sé, el amor: la ansiedad y el alivio de oír tu voz,

la espera y la memoria, el horror de vivir en lo sucesivo.

Es el amor con sus mitologías, con sus pequeñas magias inútiles.

Hay una esquina por la que no me atrevo a pasar.

Ya los ejércitos me cercan, las hordas.

(Esta habitación es irreal; ella no la ha visto.)

El nombre de una mujer me delata.

Me duele una mujer en todo el cuerpo.