Κόρδοβα

Federico García Lorca

Κόρδοβα

Μακρινή και μόνη.

Μαύρη φοράδα, φεγγάρι τεράστιο

και στο γυλιό μου ελιές

αν και τους ξέρω τους δρόμους

ποτέ δεν θα φτάσω στην Κόρδοβα.

Στην πεδιάδα, στον άνεμο,

μαύρη φοράδα, φεγγάρι κόκκινο.

ο θάνατος τώρα με θωρεί

από τους πύργους της Κόρδοβα.

Αχ! Τι μακρύς ο δρόμος

Αχ! Φοράδα μου γενναία

Αχ! Και με προσμένει ο θάνατος

πριν καν'  φτάσω στην Κόρδοβα 

Κόρδοβα

Μακρινή και μόνη

Córdoba.

Lejana y sola.

Jaca negra, luna grande,

y aceitunas en mi alforja.

Aunque sepa los caminos

yo nunca llegaré a Córdoba.

Por el llano, por el viento,

jaca negra, luna roja.

La muerte me está mirando

desde las torres de Córdoba.

¡Ay qué camino tan largo!

¡Ay mi jaca valerosa!

¡Ay que la muerte me espera,

antes de llegar a Córdoba!

Córdoba.

Lejana y sola.