Οι τιποτένιοι

Eduardo Galeano

Los nadies

Ονειρεύονται οι ψύλλοι να ψωνίσουν κανένα σκύλο και ονειρεύονται οι τιποτένιοι να ξεφύγουν από την φτώχεια, πως κάποια μαγική μέρα, θα πιάσουν την καλή, θα βρέξει ξαφνικά καλή τύχη, θα βρέξει με τα καντάρια καλή τύχη, αλλά η καλή τύχη δεν πέφτει βροχηδόν, ούτε χθες, ούτε σήμερα, ούτε αύριο, ούτε σαν ψιχάλα, δεν πέφτει από τον ουρανό, η καλή τύχη, όσο και οι τιποτένιοι να την προκαλούν, σταυρώνοντας τα δάχτυλα του χεριού ή αποφεύγοντας να πατήσουν πάνω στα χωρίσματα στις πλάκες του πεζοδρομίου ή κρεμάνε γούρια την μέρα της πρωτοχρονιάς.

Οι τιποτένιοι: τα παιδιά των τιποτένιων, αφεντικά του τίποτα.

Οι τιποτένιοι: οι μηδαμινοί, οι μηδαμινίσκοι, που τρέχουν ξωπίσω από λαγοπόδαρα, ξεκάνοντας την ζωή, γαμημένοι, ξαναγαμημένοι:

Που δεν είναι, και ούτε θα είναι.

Που δεν μιλάνε γλώσσες, μόνο κορακίστικα.

Που δεν πιστεύουν σε θρησκείες, μόνο σε προλήψεις.

Που δεν κάνουν τέχνη, μονάχα χειροτεχνήματα.

Που δεν παράγουν πολιτισμό, μόνο φοκλόρ.

Που δεν είναι άνθρωποι, αλλά ανθρωπίδια.

Που δεν έχουν πρόσωπο, μόνο χέρια.

Που δεν έχουν όνομα, μόνο αριθμό.

Που δεν νοιάζονται για την ιστορία του κόσμου, μόνο για τις κίτρινες σελίδες του τοπικού τύπου.

Οι τιποτένιοι, που αξίζουν λιγότερο και από τη σφαίρα που τους σκοτώνει.

Sueñan las pulgas con comprarse un perro y sueñan los nadies con salir de pobres, que algún mágico día llueva de pronto la buena suerte, que llueva a cántaros la buena suerte, pero la buena suerte no llueve ayer, ni hoy, ni mañana, ni nunca, ni en lloviznita cae del cielo la buena suerte, por mucho  que los nadies la llamen y aunque les pique la mano izquierda, o se levanten con el pie derecho, o empiecen el año cambiando de escoba.

Los nadies: los hijos de nadie, los dueños de nada.

Los nadies: los ningunos, los ninguneados, corriendo la liebre, muriendo la vida, jodidos, rejodidos:

Que no son, aunque sean.

Que no hablan idiomas, sino dialectos.

Que no profesan religiones, sino supersticiones.

Que no hacen arte, sino artesanía.

Que no practican cultura, sino folcore.

Que no son seres humanos, sino recursos humanos.

Quen no tienen cara, sino brazos.

Que no tienen nombre, sino número.

Que no figuran en la historia universal, sino en la crónica roja de la prensa local.

Los nadies, que cuestan menos que la bala que los mata.