José de Espronceda
Με δέκα κανόνια σε κάθε μπάντα
Στην πρύμνη, στ’ άλμπουρα φυσάει,
Δεν σκίζει την θάλασσα, πετάει,
Το ιστιοφόρο φρεγατίνι.
Σκάφος πειρατικό, που το φωνάζουν,
Για την ανδρεία του, ο φόβος και ο τρόμος
Σε όλη την θάλασσα, της φήμης του ο δρόμος
Δεν έχει όρια, απ’ την μιαν άκρη ως την άλλη.
Η σελήνη μες την θάλασσα αστράφτει,
Κι ο άνεμος στα ξάρτια αναστενάζει
Με μια κίνηση υψώνει και βουλιάζει
Κύματα από γαλάζιο και ασήμι.
Και πάει ο καπετάνιος πειρατής
Μέχρι την πρύμνη τραγουδώντας την χαρά του
Με την Ασία και την Ευρώπη στα δυο πλευρά του
Κι εκεί μπροστά να βρίσκεται η Πόλη.
Σκαρί μου ατρόμητο
Πλεύσε κι ο δρόμος σου, ας μην αλλάξει
Κι εχθρός θαλασσινός
Φουρτούνα και μπουνάτσα
Το διάβα σου να μην μπορεί να φράξει
Ούτε την αξία σου να συγκρατήσει.
Για το πείσμα του Εγγλέζου
Κάναμε ντου σε είκοσι πλοία
Και τα φλάμπουρα εκατό έθνη
Μας παρέδωσαν σαν λεία.
Το σκαρί μου, ο θησαυρός μου
Κι ο Θεός μου, η ελευθερία
Νόμος μου, η δύναμη και ο αέρας
Κι η θάλασσα, η μοναδική
πατρίδα.
Κάνουν πόλεμο φρικτό, εκεί
Για μια χούφτα μόνο γης
Τυφλωμένοι βασιλείς
Κι εγώ εδώ, έχω παρέα
Όσα η θάλασσα σκεπάζει η γενναία
που κανείς δεν την ορίζει.
Και στον κόσμο δεν υπάρχει
Πουθενά καμιά στεριά
Ούτε σημαία του
εχθρού μου
Ξακουστή που να τολμά
Να υψωθεί στο ανάστημα μου.
Το σκαρί μου, ο θησαυρός μου
Κι ο Θεός μου, η ελευθερία
Νόμος μου, η δύναμη και ο αέρας
Κι η θάλασσα η μοναδική
πατρίδα.
Στην κραυγή «καράβι φτάνει»
Για κοιτάξτε
Πως παλεύουν να ξεφύγουν
Και ο φόβος τους είναι πλήρης
Γιατί εγώ είμαι της θάλασσας ο κύρης
Και η οργή μου σπέρνει τρόμο.
Και την λεία που ορίζω
Εγώ στα ίσα την χωρίζω
Κι απ’ τον πλούτο που κοστίζει
Διαλέγω την ομορφιά που αξίζει
Για μένα μόνο
Το σκαρί μου, ο θησαυρός μου
Κι ο Θεός μου, η ελευθερία
Νόμος μου, η δύναμη κι ο αέρας
Κι η θάλασσα η μοναδική
πατρίδα.
Για θάνατο έχω καταδίκη
Μα εγώ γελώ
Γιατί η τύχη δεν μ’ αφήνει
Και τον δικαστή σαν πιάσω
Στο κατάρτι θα κρεμάσω
Ίσως στο δικό του πλοίο
Αλλά κι αν πέσω
Η ζωή μου δεν αξίζει
Για χαράμισμα την δίνω
Όταν τα δεσμά μου λύνω
Σαν γενναίος που την μοίρα του
Ορίζει.
Το σκαρί μου, ο θησαυρός μου
Κι ο Θεός μου, η ελευθερία.
Νόμος μου, η δύναμη κι ο αέρας
Κι η θάλασσα η μοναδική πατρίδα
Μουσική η τραμουντάνα
Που στ' αυτιά μου ηχεί σαν άρια
Κρότοι και τρεμούλιασμα
Από τεντωμένα παλαμάρια
Της μαύρης θάλασσας ο ήχος ο βαθύς
Των κανονιών μου ο βρυχηθμός ο αψύς.
Και στου κεραυνού τον ξερό κρότο
Και στου ανέμου που φυσά
Το φύσημα το πρώτο
Κοιμάμαι γαληνεμένος
Απ' την θάλασσα γλυκοκοιμισμένος.
Το σκαρί μου, ο θησαυρός μου
Κι ο Θεός μου, η ελευθερία.
Νόμος μου η δύναμη κι ο αέρας
Κι η θάλασσα τη μοναδική πατρίδα.
Canción del
pirata
Con diez cañones
por banda,
viento en popa, a
toda vela,
no corta el mar, sino
vuela
un velero
bergantín.
Bajel pirata que
llaman,
por su bravura, el
Temido,
en todo mar
conocido
del uno al otro
confín.
La luna en el mar
rïela,
en la lona gime
el viento,
y alza en blando
movimiento
olas de plata y
azul;
y va el capitán
pirata,
cantando alegre
en la popa,
Asia a un lado, al
otro Europa,
y allá a su
frente Stambul:
«Navega, velero
mío,
sin temor,
que ni enemigo
navío
ni tormenta, ni
bonanza
tu rumbo a torcer
alcanza,
ni a sujetar tu
valor.
Veinte presas
hemos hecho
a despecho
del inglés,
y han rendido
sus pendones
cien naciones
a mis pies.
Que es mi barco
mi tesoro,
que es mi dios la
libertad,
mi ley, la fuerza
y el viento,
mi única patria, la
mar.
Allá; muevan
feroz guerra
ciegos reyes
por un palmo más
de tierra;
que yo aquí; tengo
por mío
cuanto abarca el
mar bravío,
a quien nadie
impuso leyes.
Y no hay playa,
sea cualquiera,
ni bandera
de esplendor,
que no sienta
mi derecho
y dé pechos mi
valor.
Que es mi barco
mi tesoro,
que es mi dios la
libertad,
mi ley, la fuerza
y el viento,
mi única patria, la
mar.
A la voz de "¡barco
viene!"
es de ver
cómo vira y se
previene
a todo trapo a
escapar;
que yo soy el rey
del mar,
y mi furia es de
temer.
En las presas
yo divido
lo cogido
por igual;
sólo quiero
por riqueza
la belleza
sin rival.
Que es mi barco
mi tesoro,
que es mi dios la
libertad,
mi ley, la fuerza
y el viento,
mi única patria, la
mar.
¡Sentenciado
estoy a muerte!
Yo me río
no me abandone la
suerte,
y al mismo que me
condena,
colgaré de alguna
antena,
quizá; en su
propio navío
Y si caigo,
¿qué es la vida?
Por perdida
ya la di,
cuando el yugo
del esclavo,
como un bravo,
sacudí.
Que es mi barco
mi tesoro,
que es mi dios la
libertad,
mi ley, la fuerza
y el viento,
mi única patria, la
mar.
Son mi música
mejor
aquilones,
el estrépito y
temblor
de los cables
sacudidos,
del negro mar los
bramidos
y el rugir de mis
cañones.
Y del trueno
al son violento,
y del viento
al rebramar,
yo me duermo
sosegado,
arrullado
por el mar.
Que es mi barco
mi tesoro,
que es mi dios la
libertad,
mi ley, la fuerza
y el viento,
mi única patria, la
mar.
