Σκληρή την κουβαλάς την ζωή

José Antonio Labordeta

Σκληρή την κουβαλάς την ζωή

και γη σκληρή ο θάνατος που κουβαλάς,

κάτω απ’ την πυρωμένη θημωνιά

και έρημο το βουνό.

Υψώνεις, σαν σε θυμό, το χέρι,

ως την βροχή, που ποτέ δεν στέκεται

εκεί που θέλεις. Και εγκαταλείπεις τα παιδιά

στην φθινοπωρινή σοδειά. Χειμωνιάζεις στο περίμενε

στην φωτιά που λαμπαδιάζει τα ξερόκλαδα

Κι ο Απρίλης ποτέ δεν απριλιάζει για όλους.

Αυγουστιάζει το στάρι,

η πείνα και το καλοκαίρι. Και για το καινούργιο φθινόπωρο

-η ζωή είναι στάδια χαμένων ελπίδων-

θα σπείρεις, πάνω στην σκόνη,

πάλι την νοσταλγία σου.

Llevas dura la vida

Llevas dura la vida

y tierra dura la muerte que tú llevas,

bajo la ardiente parva

y el monte desolado.

Izas, como una ira, la mano,

hacia la lluvia, que nunca puede estar

donde tú quieres. Y abandonas los hijos

en la siembra otoñal. Inviernas en la espera

al fuego deslumbrante del matojo.

Y abril nunca abrilea para todos.

Se agosta el trigo,

el hambre y el verano. Y para el nuevo otoño

-la vida son etapas de esperanzas fallidas-

sembrarás, sobre el polvo,

otra vez tu nostalgia.