Pere Gimferrer- Εσωτερικός Τουρισμός

 

                                                                                      https://www.jackvettriano.com/                      

. . .ταξίδια εν μέσω . . . lockdown . . . από εδώ

Pere Gimferrer- Εσωτερικός Τουρισμός

Κάποια καινούργια ιδιαιτερότητα πρέπει να είχε η οργάνωση της τουριστικής επιχείρησης – κάποιο χαρακτηριστικό που κρυβόταν στις δραστηριότητες της – αφού είχε κατακτήσει πολλούς από τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι. Αποφάσισα να προσθέσω το όνομα μου στην λίστα εγγραφής.

Ανέλπιστα, το απόγευμα της επόμενης αργίας, εισέβαλλαν στο σπίτι μου δυο υπάλληλοι της εταιρείας. Πολύ ευγενικά, με πήγαν με το αμάξι τους, μέχρι την Πλατεία του Δούκα.

-               Κοίταξε – μου είπαν-. Αυτή είναι η Πλατεία του Δούκα.

Διέτρεξα με το βλέμμα, τον περίγυρο.

-               Φυσικά. Η Πλατεία του Δούκα.

Στρίψαμε στην γωνία. Σταματήσαμε μπροστά από την δεύτερη εξώθυρα, με το σιδερένιο κιγκλίδωμα.

-                Οικία, της οδού Γκονθάγα, αριθμός 23, ανάμεσα στην Πλατεία του Δούκα και στην λεωφόρο Σαν Ματέο. Εξώθυρα με σιδερένιο κιγκλίδωμα.

Την εξέτασα μερικά δευτερόλεπτα και συγκατένευσα. Χαϊδεύοντας το κιγκλίδωμα με τα χέρια, ψιθύρισα:

-                 Οδός Γκονθάγα 23. Ιστορική εξώθυρα.

Έπεφτε το βράδυ. Οι καστανιές ήταν πολύ μελαγχολικές.

-                Πέφτει το βράδυ – μου είπαν-. Είναι ώρα να γυρίσουμε στο σπίτι.

Και μετά.

-               Κοίτα. Αυτό είναι το σπίτι σου.

-              Αξιοσημείωτο, αξιοσημείωτο.

    Το ασανσέρ ανεβαίνει. Και τότε:

-              Η πολυθρόνα, όπου κάθεσαι κάθε βράδυ.

-              Η εφημερίδα που διαβάζεις.

-              Και γαμώ τα δωμάτια!

-              Το κομοδίνο σου.

-              Ο καθρέφτης σου.

-               Εσύ.

Αποχαιρέτησαν. Λίγες φόρες έχω δώσει χρήματα για τέτοια εξυπηρέτηση. Ακόμη, πολλές νύχτες, ονειρεύομαι εκείνο το ταξίδι.

 

 

Pere Gimferrer- Turismo Interior

Algo tendría aquella nueva modalidad de organización turística -una de cuyas características era el secreto que envolvía sus actividades- cuando había conquistado a tantos de los que me rodeaban. Opté por añadir mi nombre a la relación de inscritos.

 

Inesperadamente la tarde del siguiente día festivo irrumpieron en mi casa dos enviados de la organización. Muy amablemente me llevaron en su coche hasta la Plaza del Duque.

 

-Mira -me dijeron-. Ésta es la Plaza del Duque.

 

Paseé la mirada alrededor.

 

-Cierto. La Plaza del Duque.

 

Doblamos la esquina. Nos detuvimos ante el segundo portal, con su verja de hierro labrado.

 

-Casa número 23 de la calle Gonzaga, entre Plaza del Duque y Avenida San Mateo. Portal con verja de hierro labrado.

 

La examiné unos instantes y asentí. Acariciando la verja con las manos, musité:

 

-Calle Gonzaga, 23. Histórica verja.

 

Caía la tarde. Los castaños estaban muy melancólicos.

 

-Cae la tarde -me dijeron-. Es hora de volver a casa.

 

Y luego:

 

-Mira. Ésta es tu casa.

 

-Notable, notable.

 

Ascensor arriba. Y entonces:

 

-La butaca donde te sientas cada tarde.

 

-El periódico que lees.

 

-¡Pero qué cuarto, vaya!

 

-Tu mesita de noche.

 

-Tu espejo.

 

-Tú.

 

Se despidieron. Pocas veces di el dinero por tan empleado. Aún ahora muchas noches sueño con aquel viaje.