... από εδώ
Eduardo Galeano-Άγια Νύχτα
Ο Φερνάρντο Σίλβα
διευθύνει το Νοσοκομείο Παίδων στην Μανάγουα.
Την παραμονή των
Χριστουγέννων, παρέμεινε στην δουλειά μέχρι αργά. Ήδη άρχισαν να ακούγονται τα
βαρελότα και τα πυροτεχνήματα, όταν ο Φερνάρντο αποφάσισε να φύγει. Στο σπίτι,
τον περίμεναν για την γιορτή. Έκανε μια τελευταία επιθεώρηση στους θαλάμους, για
να δει αν όλα ήταν εντάξει, όταν ένιωσε βήματα να τον ακολουθούν. Βήματα από
βαμβάκι: γύρισε και ανακάλυψε ένα από τα άρρωστα παιδάκια να περπατάει πίσω
του. Στο ημίφως, το αναγνώρισε. Ήταν ένα παιδί μόνο του. Ο Φερνάρντο αναγνώρισε στο πρόσωπό του, το σημάδι
του θανάτου και εκείνα τα μάτια που ζητούσαν συγγνώμη ή ίσως ζητούσαν την
άδεια.
Ο Φερνάρντο πλησίασε και
το παιδί τον άγγιξε με το χέρι:
-
Πείτε σε … - ψιθύρισε το παιδί -. Πείτε σε κάποιον, ότι εγώ είμαι εδώ.
Nochebuena.
Eduardo Galeano.
Fernando Silva
dirige el hospital de niños, en Managua.
En vísperas de
Navidad, se quedó trabajando hasta muy tarde. Ya estaban sonando los cohetes, y
empezaban los fuegos artificiales a iluminar el cielo, cuando Fernando decidió
marcharse. En su casa lo esperaban para festejar. Hizo una última recorrida por
las salas, viendo si todo quedaba en orden, y en eso estaba cuando sintió que
unos pasos lo seguían. Unos pasos de algodón: se volvió y descubrió que uno de
los enfermitos le andaba detrás. En la penumbra, lo reconoció. Era un niño que
estaba solo. Fernando reconoció su cara ya marcada por la muerte y esos ojos
que pedían disculpas o quizá pedía permiso.
Fernando se
acercó y el niño lo rozó con la mano:
–Decile a…
–susurró el niño–. Decile a alguien, que yo estoy aquí.
