Κανένας φτασμένος ποδοσφαιριστής δεν κατήγγειλε, έξω από τα δόντια, τα αφεντικά της μπίζνας, που λέγεται ποδόσφαιρο. Ήταν ο πιο διάσημος και ο πιο δημοφιλής αθλητής όλων των εποχών, που πάλεψε για τους λιγότερο δημοφιλείς και άσημους ποδοσφαιριστές. Αυτός, ένα είδωλο γενναιοδωρίας και αλληλεγγύης, ήταν ικανός να εκτελέσει, μέσα σε πέντε μόνο λεπτά, τα δυο περισσότερο αντιφατικά γκολ, της ιστορίας του ποδοσφαίρου. Οι οπαδοί του, τον σέβονται και για τα δυο: όχι μόνο ήταν άξιο θαυμασμού, το καλλιτεχνικό του γκολ, το σχεδιασμένο από τα διαβολικά πόδια του, αλλά ίσως περισσότερο, το γκολ του κλέφτη, αυτό που έκλεψε με το χέρι του. Ο Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα λατρεύτηκε, όχι μόνο για τις ιδιοφυείς επινοήσεις του, αλλά επίσης γιατί ήταν ένας βρώμικος θεός, αμαρτωλός, ο πιο ανθρώπινος από τους θεούς. Ο καθένας μπορεί να αναγνωρίσει επάνω του, μια αφθονία από ανθρώπινες αδυναμίες, τουλάχιστον αρσενικές: γυναικάς, φαγάς, μέθυσος, κατεργάρης, ψεύτης, φανφαρόνος, ανεύθυνος. Αλλά οι θεοί δεν βγαίνουν στην σύνταξη, όσο ανθρώπινοι κι αν είναι. Εκείνος, ποτέ δεν μπόρεσε να επιστρέψει στο ανώνυμο πλήθος από το οποίο προήλθε. Η φήμη που τον έσωσε από την μιζέρια, τον φυλάκισε.
Ο Μαραντόνα ήταν καταδικασμένος να γίνει ο Μαραντόνα,
υποχρεωμένος να είναι το αστέρι κάθε γιορτής, το μωρό σε κάθε βάφτιση, ο
πεθαμένος σε κάθε κηδεία. Πιο καταστροφική κι από την κοκαΐνη είναι η
επιτυχίνη. Καμιά εξέταση ούρων ή αίματος δεν αποκαλύπτει αυτήν την ντρόγκα.
Όταν το 2015, «το 10άρι», έμαθε για τον θάνατο του Galeano, του αφιέρωσε αυτό το
θερμό μήνυμα:
«Ευχαριστώ που πάλεψες σαν 5αρι στο κέντρο του γηπέδου κι
έβαλες στους ισχυρούς γκολ, σαν να ήσουν 10αρι. Σ’ ευχαριστώ επίσης που με κατάλαβες. Ευχαριστώ, Eduardo Galeano. Στην ομάδα λείπουν
πολλοί σαν κι εσένα. Θα μου λείψεις.»
"Ningún
futbolista consagrado había denunciado sin pelos en la lengua a los amos del
negocio del fútbol. Fue el deportista más famoso y más popular de todos los
tiempos quien rompió lanzas en defensa de los jugadores que no eran famosos ni
populares. Este ídolo generoso y solidario había sido capaz de cometer, en
apenas cinco minutos, los dos goles más contradictorios de toda la historia del
fútbol. Sus devotos lo veneraban por los dos: no sólo era digno de admiración
el gol del artista, bordado por las diabluras de sus piernas, sino también, y
quizá más, el gol del ladrón, que su mano robó. Diego Armando Maradona fue
adorado no sólo por sus prodigiosos malabarismos sino también porque era un
dios sucio, pecador, el más humano de los dioses. Cualquiera podía reconocer en
él una síntesis ambulante de las debilidades humanas, o al menos masculinas:
mujeriego, tragón, borrachín, tramposo, mentiroso, fanfarrón, irresponsable.
Pero los dioses no se jubilan, por humanos que sean. Él nunca pudo regresar a
la anónima multitud de donde venía. La fama, que lo había salvado de la
miseria, lo hizo prisionero.
Maradona fue
condenado a creerse Maradona y obligado a ser la estrella de cada fiesta, el
bebé de cada bautismo, el muerto de cada velorio. Más devastadora que la
cocaína es la exitoína. Los análisis, de orina o de sangre, no delatan esta
droga".
En 2015 cuando
“el 10” supo que Galeano había muerto le dedicó un cálido mensaje: “Gracias por
luchar como un 5 en la mitad de la cancha y por meterles goles a los poderosos
como un 10. Gracias por entenderme, también. Gracias, Eduardo Galeano: en el
equipo hacen falta muchos como vos. Te voy a extrañar”.
