PEDRO UGARTE-Η πορεία των τρένων

 

...ξέφρενες πορείες... από εδώ

PEDRO UGARTE-Η πορεία των τρένων

Εκεί στέκονται οι γονείς σου, ακίνητοι στην αποβάθρα. Τους αποχαιρετάς κουνώντας το χέρι, αλλά δεν αντέχεις άλλο, φωνάζεις ότι τους αγαπάς, πολύ δυνατά, ακόμα δυνατότερα, ενώ εκείνοι μικραίνουν συνεχώς, κάθε στιγμή όλο και μικρότεροι, καθώς το τρένο επιταχύνει αλύπητα και απομακρύνεται από την αποβάθρα. Μετά, δεν ξέρεις πως, το τρένο σταματά ξανά και σε αφήνει ακίνητο σε μια άλλη αποβάθρα. Τότε ακούς από την άλλη πλευρά, καινούργιες φωνές και μέσα από αυτές ξεχωρίζεις γέλια και λέξεις. Εμφανίζονται τα παιδιά σου, κουνώντας το χέρι, μέχρι που δεν αντέχουν άλλο και σου φωνάζουν, από το παράθυρο, ότι σε αγαπούν, πολύ δυνατά, ακόμα δυνατότερα, ενώ συνεχώς μικραίνουν, κάθε στιγμή όλο και μικρότερα, καθώς το τρένο επιταχύνει αλύπητα και απομακρύνεται από αυτήν την στάση.

 

DIRECCIÓN DE LOS TRENES

 

Allá quedan tus padres, varados en el andén. Te despides agitando la mano, pero ya no aguantas más, de modo que gritas que les quieres, más alto, cada vez más alto, mientras ellos se van haciendo pequeños, cada vez más pequeños, a medida que el tren acelera cruelmente y se aleja de la estación. Después, no sabes cómo, el tren vuelve a detenerse y te deja varado en otro andén. Oyes entonces, por alguna parte, nuevas voces, y dentro de ellas asoman risas y palabras. Tus hijos aparecen, agitando la mano, hasta que ya no aguantan más y gritan, desde la ventanilla del tren, que te quieren, más alto, cada vez más alto, mientras se van haciendo pequeños, cada vez más pequeños, a medida que el tren acelera cruelmente y se aleja, también, de esta estación.