Ειρωνικό και άκρως απαισιόδοξο... από
εδώ
XuanRata-Σύντομος οδηγός
για την Ελευθερία
Υπήρχε κάποτε μια εποχή
(σύντομη), κατά την οποία, όπως φαίνεται, η Ελευθερία οδηγούσε τον Λαό, παρόλο
που δεν ξέρουμε κατά πού, αφού αυτό δεν ήταν δικιά της δουλειά. Οι πληροφορίες είναι
συγκεχυμένες σχετικά με αυτήν την καλή κυρία. Είναι άγνωστο, αν ο Λαός ήταν η ιδέα που υιοθέτησαν τα άτομα για να μπορέσουν να ακολουθήσουν την Ελευθερία ή αν αντίθετα, η Ελευθερία ήταν η συνέπεια, του να παρουσιάζονται τα άτομα, ως
Λαός, στην προσπάθεια τους να δραπετεύσουν από μια προκαθορισμένη πορεία.
Υπάρχει κάποιος που λέει, καταλήγοντας, ότι η Ελευθερία ούτε υπήρξε, ούτε αφορά
τον Λαό, και ότι ο καθένας έχει την δική του.
Ήρθε έπειτα μια εποχή,
που μερικοί ανέλαβαν να οδηγήσουν τον Λαό προς την Ελευθερία, και επί τη ευκαιρία, κάθε
φορά και από πιο δύσκολο μονοπάτι. Ο δρόμος προς την Ελευθερία ήταν τόσο δύσβατος
που ο Λαός ξέμεινε από άτομα, τόσο πολύ, ώστε όταν τα άτομα εγκατέλειψαν τον
Λαό, δεν υπήρχε τρόπος να προσεγγιστεί η Ελευθερία.
Όμως τότε η Ελευθερία
ήταν πια κουρασμένη, που δεν είχε να οδηγήσει κανένα και ξεκουραζότανε νωθρά σε
πλατείες, κήπους και σε αίθουσες μουσείων. Σήμερα κανένας πια δεν οδηγεί
κανένα. Τώρα συμβιβαζόμαστε με το να βρίσκουμε ξανά το νόημα των ξοφλημένων
λέξεων, ασκώντας ένα είδος συναισθηματικής αρχαιολογίας των επιθυμιών.
XuanRata-Breve guía de la Libertad
Hubo una vez un tiempo (corto) en el que, al parecer, la Libertad guiaba al
Pueblo, aunque no sabemos hacia dónde pues eso ya no era asunto de la Libertad.
Las noticias son confusas en torno a esta buena señora. Se desconoce si el
Pueblo era la forma que adoptaron los individuos para poder seguir a la
Libertad o si, por el contrario, la Libertad era consecuencia de haberse
presentado los individuos como Pueblo al tratar de escapar de un rumbo marcado.
Hay quien dice incluso que la Libertad ni fue ni es cosa del Pueblo y que allá
cada uno con la suya.
Después vino una temporada en que
unos pocos se encargaron de guiar al Pueblo hacia la Libertad, cada día más
esquiva, por cierto. El camino hacia la Libertad era tan arduo que el Pueblo se
iba quedando sin individuos, tanto que hasta que los individuos abandonaron al
Pueblo no hubo manera de dar alcance a la Libertad.
Pero para entonces la Libertad
estaba ya cansada de no tener a quien guiar y reposaba lánguidamente en
glorietas, parterres y salas de museos. Hoy ya nada guía a nadie. Ahora nos
conformamos con reencontrar el significado de palabras gastadas, practicando
una especie de arqueología sentimental de los deseos.
