Δυο εξερευνητές κατάφεραν
να βρουν καταφύγιο σε έναν εγκαταλελειμμένο οικίσκο, αφού πέρασαν τρεις μέρες γεμάτες
αγωνία, χαμένοι μέσα στο χιόνι. Στις επόμενες τρεις μέρες, ο ένας από αυτούς
πέθανε. Ο επιζών έσκαψε ένα λάκκο στο χιόνι, καμιά εκατοστή μέτρα από το
καταφύγιο και έθαψε το πτώμα. Την επόμενη μέρα όμως, με το που ξύπνησε γαλήνιος
μέσα από το πρωτούπνι του, το βρήκε πάλι μέσα στο σπιτάκι, πεθαμένο και
πετρωμένο από τον πάγο, να κάθεται, σαν επίσημος επισκέπτης, μπροστά από το
κρεβάτι του. Το έθαψε ξανά, μάλλον σε έναν τάφο πιο απομακρυσμένο, αλλά με το
που ξύπνησε την επόμενη μέρα τον ξαναβρήκε καθισμένο μπροστά από το κρεβάτι
του. Τότε έχασε κάθε λογική. Από το ημερολόγιο που κρατούσε μέχρι τότε, έγινε
γνωστή η ιστορία του. Ανάμεσα στις πολλές εξηγήσεις που προσπάθησαν να δώσουν
στο αίνιγμα, μία έμοιαζε να είναι η πιο ευλογοφανής: ο επιζών είχε επηρεαστεί
τόσο πολύ από την μοναξιά του, που ο ίδιος ξέθαβε κοιμισμένος το πτώμα, που
έθαβε ξυπνητός.
Gabriel García
Márquez
IV
Dos exploradores lograron refugiarse en una cabaña
abandonada, después de haber vivido tres angustiosos días extraviados en la
nieve. Al cabo de otros tres días, uno de ellos murió. El sobreviviente excavó
una fosa en la nieve, a unos cien metros de la cabaña, y sepultó el cadáver. Al
día siguiente, sin embargo, al despertar de su primer sueño apacible, lo
encontró otra vez dentro de la casa, muerto y petrificado por el hielo, pero
sentado como un visitante formal frente a su cama. Lo sepultó de nuevo, tal vez
en una tumba más distante, pero al despertar al día siguiente volvió a
encontrarlo sentado frente a su cama. Entonces perdió la razón. Por el diario
que había llevado hasta entonces se pudo conocer la verdad de su historia.
Entre las muchas explicaciones que trataron de darse al enigma, una parecía ser
la más verosímil: el sobreviviente se había sentido tan afectado por su soledad
que él mismo desenterraba dormido el cadáver que enterraba despierto.
