Τελευταία κλήση

                                                                                                                                  από εδώ

Τελευταία κλήση του Χουάν Αντόνιο Βάσκες

«Ανέβηκε στην ταράτσα. Επάνω στο στενό πρεβάζι από όπου η πόλη σχεδίαζε ένα αιώνιο φωτεινό προσκύνημα, ψάχνοντας τον προορισμό της, έβγαλε μια “selfie” κρατώντας την ισορροπία του. Δεν του ερχόταν στο μυαλό καλύτερο τελεσίγραφο. Της το έστειλε: δεν υπήρξε απάντηση. Απογοητευμένος από το να ικετεύσει άλλη μια ευκαιρία, πέταξε το κινητό στο κενό. Ενώ έπεφτε, άκουσε τον ήχο της μελωδίας και ενστικτωδώς πετάχτηκε, για να το πιάσει. Με μια τιτάνια προσπάθεια και υποβοηθούμενος από την αποτελεσματικότητα της βαρύτητας κατάφερε να το φτάσει, αλλά δεν ήταν εκείνη· αν και η προσφορά να αλλάξει τηλεφωνική εταιρεία ήταν πολύ δελεαστική, το έκλεισε. Εκείνες τις στιγμές ήταν σημαντικότερο, το να μάθει να πετάει.»

"Última llamada", de Juan Antonio Vazquez:

"Subió a la azotea. Sobre el estrecho bordillo desde el que la ciudad dibujaba un eterno peregrinar de luces buscando destino se hizo un ‘selfie’ manteniendo el equilibrio. No se le ocurría mejor ultimátum. Se lo envió: no hubo respuesta. Hastiado de suplicarle otra oportunidad tiró el móvil al vacío. Mientras caía, oyó sonar la melodía e instintivamente se lanzó a recuperarlo. En un titánico esfuerzo y ayudado por la eficiente gravedad llegó a alcanzarlo, pero no era ella, y aunque la oferta para cambiarse de compañía telefónica era irresistible, colgó. Aprender a volar era más importante en esos momentos."

Βλεφαρίσματα

Βλεφαρίσματα                                                                                                                   από εδώ

Έχασα την ψυχραιμία μου. Με ένα χαστούκι πετάχτηκαν τα δόντια έξω. Κύλισαν, σαν βόλοι και εξαφανίστηκαν κάτω από το έπιπλο της τραπεζαρίας. Και εκεί βρίσκονται ακόμα, μετά από τριάντα χρόνια. Δεν με συγχώρησε. Το ξέρω γιατί ποτέ δεν χαμογελάει. Ούτε μιλάει. Επικοινωνεί μαζί μου δια μέσου ενός περίπλοκου κώδικα βλεφαρισμάτων που έχουμε τελειοποιήσει κατά την διάρκεια δεκαετιών. Κάθε βράδυ στο δείπνο το προσπαθώ. «Με συγχωρείς» είναι τρία ματάκια σύντομα και δυο μακριά. Εκείνη απαντά κλείνοντας ταυτόχρονα τα δυο μάτια. Εγώ απαντώ (σύντομο, μακρύ, σύντομο). Εκείνη απαντά (μακρύ, μακρύ, σύντομο). Και έτσι συνεχίζουμε, μέχρι που μας δακρύζουνε τα μάτια. Από την πολύ κουβέντα.

 "Parpadeos", de Arantza Portabales:

"Perdí los nervios. Tras el bofetón, sus dientes volaron. Rodaron como canicas y desaparecieron bajo el mueble del comedor. Y allí siguen, después de treinta años. No me ha perdonado. Lo sé porque nunca sonríe. Tampoco habla. Se comunica conmigo a través de un complicado código de parpadeos que hemos perfeccionado durante décadas. Cada noche en la cena lo intento. “Me perdonas” son tres guiños cortos y dos largos. Ella responde cerrando los dos ojos a la vez. Yo replico (corto, largo, corto). Ella contesta (largo, largo, corto). Y así seguimos, hasta que los ojos nos lagrimean. De tanto hablar."