Λυπημένο

Mario Benedetti

Για την μνήμη περιφερόμαστε ξυπόλητοι

ακολουθούμε της βροχής τα άτσαλα πατήματα

μέχρι την λύπη που είναι προορισμός οικείος

η λύπη φυλάει της ψυχής τα δράματα

δηλαδή το μικρό καλούλι, που έχουμε μέσα μας

θα λέγαμε ελπίδες θυσίες αγάπες.

Την λύπη δεν υπάρχει κάποιος να την ξοδέψει

είναι διάφανη σαν του φεγγαριού ακτίνα

πιστή σε χαρές βαλμένες στα κουτάκια τους.

Γεννιόμαστε λυπημένοι και πεθαίνουμε λυπημένοι

αλλά στο ενδιάμεσο αγαπάμε σώματα

που η λυπημένη ομορφιά τους είναι ένα θαύμα.

Πάμε ξυπόλητοι να προσκυνήσουμε

λυπημένη λύπη γεμάτη χάρη

ο γλυκός χυμός σου λυπημένους μας δέχεται.

Τα πατήματα της βροχής μας οδηγούν

ως τον οικείο προορισμό που πάντα βρισκόσουν

λύπη ερωτευμένη και λαθραία

Κι εκεί τυλιγμένη απ’ τα ασθενικά σου δόγματα

απ’ τα στεγνά σου δάκρυα/ απ’ τους αιώνες των ονείρων

μας αγκαλιάζεις, προκαταβάλλεις την ευχαρίστηση.

Triste

Por la memoria vagamos descalzos

seguimos el garabato de la lluvia

hasta la tristeza que es el hogar destino

la tristeza almacena los desastres del alma

o sea lo mejorcito de nosotros mismos

digamos esperanzas sacrificios amores.

A la tristeza no hay quien la despoje

es transparente como un rayo de luna

fiel a determinadas alegrías.

Nacemos tristes y morimos tristes

pero en el entretiempo amamos cuerpos

cuya triste belleza es un milagro.

Vamos descalzos en peregrinación

triste tristeza llena eres de gracia

tu savia dulce nos acepta tristes.

El garabato de la lluvia nos conduce

hasta el hogar destino que siempre has sido

tristeza enamorada y clandestina

Y allí rodeada de tus frágiles dogmas

de tus lágrimas secas / de tu siglo de sueños

nos abrazas como anticipo del placer.