Από την ιστοσελίδα Leer porque sí
Η Rosita Fasolís γεννήθηκε και διαμένει στο Ροσάριο της Αργεντινής.
Fasolís Rosita-Το τρένο των πέντε
Σαν ένα πουλί. Σαν ένα πουλί από ομίχλη.
Σαν την ομίχλη το ξημέρωμα. Έτσι είμαι, περιμένοντας το τρένο. Υπάρχει μια
σιωπή από ομίχλη στην αποβάθρα. Παχιά, ημιδιαφανής. Με τυλίγει, με κυριεύει,
μπαίνει μέσα μου. Ίσα που ξεχωρίζω τις πολυδουλεμένες σιδηροδρομικές γραμμές. Στις
πλάτες μου, οι αναμνήσεις. Το χωριό, κοιμάται τον παντοτινό ύπνο του. Ο
χωματόδρομος. Οι πορτοκαλιές. Το παλιό σπίτι. Οι γονείς μου: δυο γέροι με τον
ήχο της πάνινης παντόφλας. Η καημένη νεανική μου κάμαρα, φτωχικά γυαλισμένη από
άπειρα στρώματα κεριού, βερνικιού, ασβέστη. Θαμπή από τον ασεβή ήλιο των
πρωινών· άχρωμη από τις σκιές των ίδιων των τρεμάμενων
ονείρων μου. Τα βιβλία μου, πηγή και κοίτη αυτής τις επιθυμίας να σβήσω τα
σύνορα. Και το τεράστιο τραπέζι από βελανιδιά, χαραγμένο στα κρυφά από τους μαθητές
μου, τεμπελάκοι, πάντα πίσω από την πλάτη αγχωμένων μανάδων, μαθητές
δυσάρεστοι, δασκάλων αδιάφορων… Σαν πουλί νιώθω. Σαν τρομαγμένο πουλί στην
ομίχλη. Σαν πουλί από ομίχλη, που διαλύεται καθώς περιμένει…
Πρώτες
ώρες. Κρύο. Αντιλαμβάνομαι ότι από μακριά το τρένο σπάει την ομίχλη με
μεταλλικά αγκομαχητά. Κι εγώ από την ομίχλη έρχομαι. Από τα αόριστα φώτα άλλων
καιρών, άλλων τόπων. Από μοναχικές αποβάθρες, σε χωριά χαμένα στην μοναξιά. Από
πολλαπλούς σταθμούς, που θυμάμαι σαν ανθρώπινες παλίρροιες, κύματα που
ανεβαίνουν και κατεβαίνουν, εμφανίζονται και εξαφανίζονται. Γνώρισα τόπους,
γνώρισα τόσους ανθρώπους... Έκανα χιλιάδες επαγγέλματα, τόσο ξεχωριστά, τόσο
ίδια. Ανακάλυψα ότι όλοι οι αγροί μυρίζουν ίδια, την φρέσκια μυρωδιά της σποράς,
την ξερή μυρωδιά των καλαμιώνων. Ανακάλυψα ότι όλες οι πόλεις μυρίζουν το ίδιο.
Από τα ανοιχτά στόματα των καφενείων εκβάλλεται μυρωδιά καφέ και τσιγάρου, πίτσας
και μπαγιάτικου λαδιού. Και στους σκοτεινούς λαβύρινθους, στα δρομάκια, τα ούρα
φλομώνουν τον ταξιδιώτη με την παλιοκαιρίσια μυρωδιά τους. Ναι, ταξίδεψα σε
πολλούς τόπους· σε κάθε μέρος έζησα μια άλλη ζωή. Κάποτε, σε κάποιο μέρος έκανα ξανά την παλιά μου δουλειά, δίδαξα. Ανακάλυψα ότι όλα τα παιδιά είναι
ίδια. Ότι είναι όλα ξεχωριστά. Ότι είναι παιδιά σε ένα ίδιο σημειολογικά πεδίο, που
δεν λοξεύει, συνεχές, άπειρο. Κάποιες φορές ήμουν δάσκαλος, κι άλλες πωλητής
διαφόρων πραγμάτων. Όσες φορές οδήγησα φορτηγό σε μοναχικές οδούς, άλλες τόσες
οδηγήθηκα σε εσωτερικές οδούς, το ίδιο μοναχικές. Όσες φορές μίλησα, τόσες και
σιώπησα, όσες φορές θάρρεψα, τόσες και φοβήθηκα. Όσες ήμουν καλός, τόσες και
κακός. Είχα αγάπες ήρεμες, σαν τα στάρια στον ήλιο και αγάπες βίαιες που
έσκισαν τα σωθικά μου, σαν ορμητικά κύματα μιας άγριας θάλασσας. Αγάπησα και
αγαπήθηκα. Μίσησα και μισήθηκα. Και επιστρέφω από όλα αυτά με μια βαλίτσα
γεμάτη καπνό, στην οποία δεν χωράνε πια τα όνειρα. Πιο κουρασμένος, πιο γέρος,
παρόλα τα νιάτα μου. Κόκκος ομίχλης, στην μέση μια ομίχλης που θα σβηστεί από
τον ήλιο.
Ακούω
από μακριά το σφύριγμα του τρένου. Ίσα που ξεχωρίζω ένα φως που λίγο-λίγο
πλαταίνει.
Ο
σταθμάρχης γυρνά προς τα μένα το ξενυχτισμένο πρόσωπο του και μου λέει,
αδιαφορώντας για το προφανές, ότι το τρένο φτάνει. Η αποβάθρα τρέμει. Κι εγώ το
ίδιο. Το στομάχι με σφίγγει σε ένα κρύο κάψιμο. Η μηχανή σταματάει
αγκομαχώντας. Παίρνω την βαλίτσα μου και ετοιμάζομαι να ανέβω. Από την ίδια
πόρτα κατεβαίνει ένας επιβάτης… Βρίσκομαι μπροστά του. Τον κοιτάζω,
περιμένοντας να κάνει στο πλάι για να ανέβω. Τον κοιτάζω περιμένοντας να κάνει στο
πλάι για να κατέβω. Τον κοιτάζω και είναι ένας καθρέφτης τυλιγμένος στην πάχνη.
Και σε αυτόν τον καθρέφτη είμαι εγώ. Και κοιτάζω το ωχρό μου πρόσωπο να σπάει
στην άκρη την ομίχλη· το παλιό πανωφόρι μου, γραπωμένο στην ομίχλη· τα κρύα
χέρια μου να σκορπίζουν την ομίχλη. Και η βαλίτσα μου, που δεν ξέρω αν πηγαίνει ή
αν έρχεται, είναι κι εκείνη γεμάτη ομίχλη.
μετάφραση Μάρκος Γκανής
Οκτώβρης 2023
