... έτσι... για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους... από εδώ
Mar Horno García-Το χάσιμο του μυαλού
Κάποιο πρωί, πήγα τις τσάντες
στο σχολείο, αφήνοντας τα παιδιά κρεμασμένα στην καλόγερο. Εξέθεσα στην
συγκέντρωση των επενδυτών μια λεπτομερή λίστα με τα ψώνια, ξεχνώντας την
αναφορά μου στο μαγνητάκι του ψυγείου. Έβγαλα βόλτα την ομπρέλα, ενώ ο σκύλος
κοιμόταν στο σπίτι. Κι όταν έκανα έρωτα με τον γείτονα του πέμπτου, ενώ άντρας
μου είχε κατέβει για να πετάξει τα σκουπίδια, ήξερα, χωρίς καμιά αμφιβολία, ότι
είχα χάσει το μυαλό μου.
Το βρήκα μετά από μερικές
βδομάδες, και παρόλο που ο γιατρός κατάφερε να μου το ράψει με μικρά ράμματα,
ποτέ δεν επανήλθα όπως πριν. Τώρα, για να αποφύγω οποιαδήποτε ξεχασιά, το
κουβαλάω πάντα μαζί μου, μέσα σε ένα καλάθι με καπέλα, μαζί με ένα χαρτί
διπλωμένο, όπου γράφει: ποτέ δεν παντρεύτηκες, δεν έχεις παιδιά, είσαι δυο
χρόνια σε ανεργία και στον πέμπτο δεν μένει κανένας.
Mar Horno García-Perder
la cabeza
Esa mañana llevé
las mochilas al colegio dejando a los niños colgados en la percha. Expuse en la
reunión de inversores una detallada lista de la compra olvidando mi informe en
el imán del frigorífico. Paseé el paraguas mientras el perro dormía en casa. Y
cuando me encontré haciendo el amor con el vecino del quinto cuando mi marido
había ido a bajar la basura, supe, sin lugar a dudas, que había perdido la
cabeza.
La encontré
después de unas semanas y aunque el médico logró cosérmela a pequeñas puntadas,
nunca he vuelto a ser la misma. Ahora, para evitar cualquier olvido, la llevo
siempre conmigo en una caja de sombreros junto a un papel bien doblado donde
dice: nunca te casaste, no tienes hijos, llevas dos años en el paro y no vive
nadie en el quinto.
