Xavier Villaurrutia
Inventar la verdad
Βάζω το αυτί προσεκτικά στο στήθος,
όπως, στην ακτή, το κοχύλι στην θάλασσα.
Ακούω την καρδιά μου αιμορραγόντας να χτυπά
και πάντα και ποτέ με τον ίδιο τρόπο.
Ξέρω γιατί χτυπάει έτσι, αλλά δεν μπορώ
να πω γιατί το κάνει.
Αν άρχιζα να το λέω με σκιές
λέξεων και στην τύχη απατηλές κουβέντες,
θα έφτανα, τρέμοντας από έκπληξη,
να ανακαλύπτω την αλήθεια:
Όταν προσποιούμουν ότι σ’ αγαπώ, δεν ήξερα
ότι ήδη σ’ αγαπούσα.
Pongo el oído atento al pecho,
como, en la orilla, el caracol al mar.
Oigo mi corazón latir sangrando
y siempre y nunca igual.
Sé por qué late así, pero no puedo
decir por qué será.
Si empezara a decirlo con fantasmas
de palabras y engaños al azar,
llegaría, temblando de sorpresa,
a inventar la verdad:
¡Cuando fingí quererte, no sabía
que te quería ya!
