Αφροδίτη

Rubén Darío

Αφροδίτη

Μέσα στην ήσυχη νυχτιά, οι θύμησές μου με βασάνιζαν στο σπίτι.

Ψάχνοντας γαλήνη, κατέβηκα στον σωπασμένο κήπο και τον κρύο.

Μέσα στον σκούρο ουρανό, τρεμόσβηνε η όμορφη Αφροδίτη,

όπως πελεκημένο στον έβενο, το χρυσαφένιο γιασεμί, το θείο.

Στην ερωτευμένη μου ψυχή, σαν βασίλισσα απ’ της ανατολής τις χώρες

φαινόταν, που τον εραστή περίμενε, κάτω απ’ του κρεβατιού το γείσο,

ή, σαν στους ώμους μεταφερμένη, διέτρεχε του σύμπαντος τις ανηφόρες,

Δοξασμένη και κατάφωτη,  στο άρμα ξαπλωμένη από πίσω.

"Ω! βασίλισσα ξανθιά"-της είπα- "η ψυχή μου την χρυσαλίδα θε ν’ αφήσει

και να πετάξει προς εσέ, τα φλόγινα σου χείλη να φιλήσει.

Να αιωρηθεί στο φωτοστέφανο, που χύνει αχνό φως στο μέτωπό σου,

και στην ουράνια έκσταση, να μην σε αφήσει στιγμή χωρίς να σε αγαπήσει."

Την ζεστή ατμόσφαιρα δροσέρευε ο αγέρας μετά το γέρμα

κι η Αφροδίτη, από την άβυσσο, με κοιτούσε με λυπημένο βλέμμα.

Venus

En la tranquila noche, mis nostalgias amargas sufría.

En busca de quietud, bajé al fresco y callado jardín.

En el obscuro cielo, Venus bella temblando lucía,

como incrustado en ébano un dorado y divino jazmín.

A mi alma enamorada, una reina oriental parecía,

que esperaba a su amante, bajo el techo de su camarín,

o que, llevada en hombros, la profunda extensión recorría,

triunfante y luminosa, recostada sobre un palanquín.

“¡Oh reina rubia! —díjele—, mi alma quiere dejar su crisálida

y volar hacia ti, y tus labios de fuego besar;

y flotar en el nimbo que derrama en tu frente luz pálida,

y en siderales éxtasis no dejarte un momento de amar.”

El aire de la noche, refrescaba la atmósfera cálida.

Venus, desde el abismo, mi miraba con triste mirar.